زین‌الدین، محمدامین: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'هـ.ش' به 'ش') |
جز (added Category:منادیان وحدت اسلامی using HotCat) |
||
| (۳۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class= | <div class="wikiInfo"> | ||
[[پرونده:NUR00184.jpg|بندانگشتی| | [[پرونده:NUR00184.jpg|بندانگشتی|زین‌الدین، محمد امین]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type= | ! نام!! data-type="authorName" |زین‌الدین، محمد امین | ||
|- | |- | ||
| | |نامهای دیگر | ||
|data-type= | | data-type="authorOtherNames" | محمد امین زین‌الدین | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
|data-type= | | data-type="authorfatherName" |شيخ عبدالعزيز | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
|data-type= | | data-type="authorbirthDate" |1333ق (1914م) | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
|data-type= | | data-type="authorBirthPlace" |نهرخوز از توابع بصره | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
|data-type= | | data-type="authorDeathDate" |1377 ش یا 1419 ق یا 1998 م | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
|data-type= | | data-type="authorTeachers" |[[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]] | ||
[[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]] | |||
[[نائینی، محمدحسین|شيخ محمدحسين غروى اصفهانى]] | |||
[[حکیم، سید محسن|سيد محسن حكيم]] | |||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
|data-type= | | data-type="authorWritings" |[[مع الدكتور أحمد أمين في حديث المهدي و المهدوية؛ الثقلان الكتاب و العترة]] | ||
|-class= | |||
[[كلمة التقوی]] | |||
[[الأخلاق عند الإمام الصادق عليه‌السلام]] | |||
|- class="articleCode" | |||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type= | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE00184AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
'''محمد امين زين‌الدين''' (1333-1419ق)، يكى از علماى بزرگ و فقهاى مشهور نجف به شمار مى‌رفت. | |||
== ولادت == | |||
وى در سال 1333ق (1914م) در نهرخوز از توابع بصره، در بيت علم، تقوا و فضيلت زاده شد. پدر بزرگوارش شيخ عبدالعزيز (م1347ق)، از علماى بصره و نياى او شيخ زين‌الدين ثانى از علماى بزرگ بحرين و نخستين كسى بود كه از خانواده او، از بحرين به بصره مهاجرت كرد. نيز جدّ اعلايش شيخ زين‌الدين اول از علماى بحرين در زمان خود بوده است. | |||
وى ادبيات و مقدمات علوم دينى را در زادگاه خود، نزد پدر و ديگران فراگرفت و پس از وفات پدرش بود كه آهنگ نجف كرد و در سال 1351ق (18 سالگى) به حوزه علميه نجف درآمد و با تمام تلاش، در پى كسب كمالات و آموختن دانش اهلبيت(ع) برآمد | == تحصیلات == | ||
وى ادبيات و مقدمات علوم دينى را در زادگاه خود، نزد پدر و ديگران فراگرفت و پس از وفات پدرش بود كه آهنگ نجف كرد و در سال 1351ق (18 سالگى) به حوزه علميه نجف درآمد و با تمام تلاش، در پى كسب كمالات و آموختن دانش اهلبيت(ع) برآمد. | |||
زين‌الدين علاوه بر تحصيل، به تدريس بسيارى از متون فقه، اصول، ادب، اخلاق و علوم لغوى و فلسفى پرداخت و بسيارى از فضلا را پرورش داد كه برخى از آنها عبارتند از حضرات آقايان: شيخ [[آصفی، محمدمهدی|محمدمهدى آصفى]]، شيخ احمد بهادلى، دكتر عبدالهادى | وى ساليان بسيار در محضر آيات عظام: آقا [[اصفهانی، سید ابوالحسن|سيد ابوالحسن اصفهانى]]، آقا شيخ [[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]، [[نائینی، محمدحسین|شيخ محمدحسين غروى اصفهانى]]، آقا [[سيد حسين بادكوبه‌اى]] و [[حکیم، سید محسن|سيد محسن حكيم]] زانوى ادب زد و از آنان فقه، اصول، حكمت و كلام را بياموخت و در آن، به مرتبه رفيع و باشكوه اجتهاد دست يافت. | ||
زين‌الدين علاوه بر تحصيل، به تدريس بسيارى از متون فقه، اصول، ادب، اخلاق و علوم لغوى و فلسفى پرداخت و بسيارى از فضلا را پرورش داد كه برخى از آنها عبارتند از حضرات آقايان: شيخ [[آصفی، محمدمهدی|محمدمهدى آصفى]]، شيخ احمد بهادلى، دكتر [[عبدالهادى فضلى]]، شيخ على زين‌الدين، شهيد سيد محمدمهدى حكيم، شهيد شيخ مهدى سماوى، دكتر [[بحرالعلوم، سید محمد|سيد محمد بحرالعلوم]]، دكتر سيد مصطفى جمال‌الدين، سيد روُف جمال‌الدين و شيخ ضياءالدين زين‌الدين فرزندش. | |||
وى افزون بر تحصيل و تدريس، هر ساله براى تبليغ دين به بحرين، بصره، قطيف و احساء مى‌رفت و از اين رهگذر مؤمنان را ارشاد و راهنمايى مى‌كرد. او به ويژه در بحرين در قريه كرزكان داراى مقلّدين بسيارى بود كه در سفرهاى خويش كه حداقل سه ماه به طول مى‌انجاميد، به اقامه نماز جماعت روزانه، القاء دروس و محاضرات براى جوانان، فصل خصومات و رفع دعاوى قبيله‌اى و از همه مهمتر به اقامه نماز جمعه مى‌پرداخت، كه در آن مردمان بسيارى از گوشه و كنار بحرين حاضر مى‌شدند. | وى افزون بر تحصيل و تدريس، هر ساله براى تبليغ دين به بحرين، بصره، قطيف و احساء مى‌رفت و از اين رهگذر مؤمنان را ارشاد و راهنمايى مى‌كرد. او به ويژه در بحرين در قريه كرزكان داراى مقلّدين بسيارى بود كه در سفرهاى خويش كه حداقل سه ماه به طول مى‌انجاميد، به اقامه نماز جماعت روزانه، القاء دروس و محاضرات براى جوانان، فصل خصومات و رفع دعاوى قبيله‌اى و از همه مهمتر به اقامه نماز جمعه مى‌پرداخت، كه در آن مردمان بسيارى از گوشه و كنار بحرين حاضر مى‌شدند. | ||
اين عالم بزرگ مثال مجسّم زهد و | اين عالم بزرگ مثال مجسّم زهد و تقوی بود. از مظاهر تشخص و خودنمايى دورى مى‌كرد و به رعايت مكارم اخلاق پاى مى‌فشرد. با ضعف و پيرى‌اش در جلو پاى واردين، تمام قد برمى‌خاست و در مجلس خود از غيبت افراد جلوگيرى مى‌نمود. او به جوانان اهميت بسيار مى‌داد و براى آنان جلسات هفتگى مى‌گذاشت و به پرسش‌ها و نامه‌هاى آنان، پاسخ مكتوب مى‌داد. | ||
در علوم لغوى و ادبى دستى توانا داشت و شعر را خوب مى‌سرود و نثرش بسيار زيبا بود. در ميان اساتيد نجف، تنها او بود كه درسى در ادب براى تربيت نويسندگان و شاعران تشكيل داده بود. خطّش نيكو بود و در بحث علمى جانب انصاف را رعايت مى‌كرد و با تمام خبرويت و مهارت در فقه و اصول، درصدد ظهور و بروز برنيامد. وى در جهت ايجاد تقريب و وحدت بين دو مدرسه اصولى و اخبارى بسيار كوشيد و از انديشه (تقريب بين مذاهب اسلامى) سخت حمايت مى‌كرد (كه نامه‌اش به شيخ احمد حسن باقورى -وزير اوقاف مصر- مشهور است). | در علوم لغوى و ادبى دستى توانا داشت و شعر را خوب مى‌سرود و نثرش بسيار زيبا بود. در ميان اساتيد نجف، تنها او بود كه درسى در ادب براى تربيت نويسندگان و شاعران تشكيل داده بود. خطّش نيكو بود و در بحث علمى جانب انصاف را رعايت مى‌كرد و با تمام خبرويت و مهارت در فقه و اصول، درصدد ظهور و بروز برنيامد. وى در جهت ايجاد تقريب و وحدت بين دو مدرسه اصولى و اخبارى بسيار كوشيد و از انديشه (تقريب بين مذاهب اسلامى) سخت حمايت مى‌كرد (كه نامه‌اش به شيخ احمد حسن باقورى -وزير اوقاف مصر- مشهور است). | ||
او با اين‌كه از مطرح شدن و مرجعيت و فتوا دورى مى‌كرد، اما اهالى بحرين بر تقليد از وى اصرار ورزيدند و از او درخواست رساله عمليه | او با اين‌كه از مطرح شدن و مرجعيت و فتوا دورى مى‌كرد، اما اهالى بحرين بر تقليد از وى اصرار ورزيدند و از او درخواست رساله عمليه می‌كردند تا بدانجا كه وى اين تقاضا را -مبنى بر اين‌كه از او هيچ ترويج نشود- پذيرفت و روز به روز بر تعداد مقلّدينش در بحرين، مناطق شرقى جزيره العرب، خوزستان و جنوب عراق افزوده گشت. | ||
== وفات == | |||
سرانجام آن فقيه بزرگ، پس از عمرى 85 ساله، در روز چهارشنبه 29 صفر 1419ق (3 تيرماه 1377ش) در نجف اشرف بدرود زندگى گفت. | سرانجام آن فقيه بزرگ، پس از عمرى 85 ساله، در روز چهارشنبه 29 صفر 1419ق (3 تيرماه 1377ش) در نجف اشرف بدرود زندگى گفت. | ||
== | == آثار== | ||
{{ستون-شروع|2}} | |||
# كلمه التقوى (10 جلد) | |||
# تعليقه بر عروه الوثقى | |||
# مناسك حج (تعليقه بر مناسك حج آيت‌اللّه حكيم) | |||
# تعليقه بر رساله صلاتيه شيخ يوسف بحرانى | |||
# تعليقه بر نهايه الافكار (تقريرات بحث اصول آقا [[عراقی، ضیاءالدین|ضياءالدين عراقى]]) | |||
# الاخلاق عند الامام الصادق(ع) | |||
# الاسلام ينابيعه، مناهجه، غايته | |||
# الى الطليعه المؤمنه (مجموعه‌اى از نامه‌هاى جوانان به او و پاسخش بدان‌ها) | |||
# [[مع الدكتور أحمد أمين في حديث المهدي و المهدوية؛ الثقلان الكتاب و العترة]] | |||
# العفاف بين السلب و الايجاب | |||
# من اشعه القرآن | |||
{{پایان}} | |||
== منابع مقاله== | == منابع مقاله== | ||
[[:noormags:30721|آينه پژوهش، درگذشتگان، خرداد و تير 1377، شماره 50، صفحه 110-111]]. | |||
{{امام صادق علیه‌السلام}} | |||
{{مهدویت}} | |||
{{وحدت اسلامی}} | |||
==وابسته‌ها== | |||
{{وابسته‌ها}} | |||
[[مع الدكتور أحمد أمين في حديث المهدي و المهدوية؛ الثقلان الكتاب و العترة]] | |||
[[كلمة التقوی]] | |||
[[الأخلاق عند الإمام الصادق عليه‌السلام]] | |||
[[ | |||
[[العفاف بین السلب و الایجاب]] | [[العفاف بین السلب و الایجاب]] | ||
[[الإسلام: ينابيعه. مناهجه. غاياته]] | [[الإسلام: ينابيعه. مناهجه. غاياته]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده:مهدویت‌پژوهان]] | |||
[[رده:فقیهان شیعه]] | |||
[[رده:منادیان وحدت اسلامی]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۰
| نام | زین‌الدین، محمد امین |
|---|---|
| نامهای دیگر | محمد امین زین‌الدین |
| نام پدر | شيخ عبدالعزيز |
| متولد | 1333ق (1914م) |
| محل تولد | نهرخوز از توابع بصره |
| رحلت | 1377 ش یا 1419 ق یا 1998 م |
| اساتید | سيد ابوالحسن اصفهانى |
| برخی آثار | مع الدكتور أحمد أمين في حديث المهدي و المهدوية؛ الثقلان الكتاب و العترة |
| کد مؤلف | AUTHORCODE00184AUTHORCODE |
محمد امين زين‌الدين (1333-1419ق)، يكى از علماى بزرگ و فقهاى مشهور نجف به شمار مى‌رفت.
ولادت
وى در سال 1333ق (1914م) در نهرخوز از توابع بصره، در بيت علم، تقوا و فضيلت زاده شد. پدر بزرگوارش شيخ عبدالعزيز (م1347ق)، از علماى بصره و نياى او شيخ زين‌الدين ثانى از علماى بزرگ بحرين و نخستين كسى بود كه از خانواده او، از بحرين به بصره مهاجرت كرد. نيز جدّ اعلايش شيخ زين‌الدين اول از علماى بحرين در زمان خود بوده است.
تحصیلات
وى ادبيات و مقدمات علوم دينى را در زادگاه خود، نزد پدر و ديگران فراگرفت و پس از وفات پدرش بود كه آهنگ نجف كرد و در سال 1351ق (18 سالگى) به حوزه علميه نجف درآمد و با تمام تلاش، در پى كسب كمالات و آموختن دانش اهلبيت(ع) برآمد.
وى ساليان بسيار در محضر آيات عظام: آقا سيد ابوالحسن اصفهانى، آقا شيخ ضياءالدين عراقى، شيخ محمدحسين غروى اصفهانى، آقا سيد حسين بادكوبه‌اى و سيد محسن حكيم زانوى ادب زد و از آنان فقه، اصول، حكمت و كلام را بياموخت و در آن، به مرتبه رفيع و باشكوه اجتهاد دست يافت.
زين‌الدين علاوه بر تحصيل، به تدريس بسيارى از متون فقه، اصول، ادب، اخلاق و علوم لغوى و فلسفى پرداخت و بسيارى از فضلا را پرورش داد كه برخى از آنها عبارتند از حضرات آقايان: شيخ محمدمهدى آصفى، شيخ احمد بهادلى، دكتر عبدالهادى فضلى، شيخ على زين‌الدين، شهيد سيد محمدمهدى حكيم، شهيد شيخ مهدى سماوى، دكتر سيد محمد بحرالعلوم، دكتر سيد مصطفى جمال‌الدين، سيد روُف جمال‌الدين و شيخ ضياءالدين زين‌الدين فرزندش.
وى افزون بر تحصيل و تدريس، هر ساله براى تبليغ دين به بحرين، بصره، قطيف و احساء مى‌رفت و از اين رهگذر مؤمنان را ارشاد و راهنمايى مى‌كرد. او به ويژه در بحرين در قريه كرزكان داراى مقلّدين بسيارى بود كه در سفرهاى خويش كه حداقل سه ماه به طول مى‌انجاميد، به اقامه نماز جماعت روزانه، القاء دروس و محاضرات براى جوانان، فصل خصومات و رفع دعاوى قبيله‌اى و از همه مهمتر به اقامه نماز جمعه مى‌پرداخت، كه در آن مردمان بسيارى از گوشه و كنار بحرين حاضر مى‌شدند.
اين عالم بزرگ مثال مجسّم زهد و تقوی بود. از مظاهر تشخص و خودنمايى دورى مى‌كرد و به رعايت مكارم اخلاق پاى مى‌فشرد. با ضعف و پيرى‌اش در جلو پاى واردين، تمام قد برمى‌خاست و در مجلس خود از غيبت افراد جلوگيرى مى‌نمود. او به جوانان اهميت بسيار مى‌داد و براى آنان جلسات هفتگى مى‌گذاشت و به پرسش‌ها و نامه‌هاى آنان، پاسخ مكتوب مى‌داد.
در علوم لغوى و ادبى دستى توانا داشت و شعر را خوب مى‌سرود و نثرش بسيار زيبا بود. در ميان اساتيد نجف، تنها او بود كه درسى در ادب براى تربيت نويسندگان و شاعران تشكيل داده بود. خطّش نيكو بود و در بحث علمى جانب انصاف را رعايت مى‌كرد و با تمام خبرويت و مهارت در فقه و اصول، درصدد ظهور و بروز برنيامد. وى در جهت ايجاد تقريب و وحدت بين دو مدرسه اصولى و اخبارى بسيار كوشيد و از انديشه (تقريب بين مذاهب اسلامى) سخت حمايت مى‌كرد (كه نامه‌اش به شيخ احمد حسن باقورى -وزير اوقاف مصر- مشهور است).
او با اين‌كه از مطرح شدن و مرجعيت و فتوا دورى مى‌كرد، اما اهالى بحرين بر تقليد از وى اصرار ورزيدند و از او درخواست رساله عمليه می‌كردند تا بدانجا كه وى اين تقاضا را -مبنى بر اين‌كه از او هيچ ترويج نشود- پذيرفت و روز به روز بر تعداد مقلّدينش در بحرين، مناطق شرقى جزيره العرب، خوزستان و جنوب عراق افزوده گشت.
وفات
سرانجام آن فقيه بزرگ، پس از عمرى 85 ساله، در روز چهارشنبه 29 صفر 1419ق (3 تيرماه 1377ش) در نجف اشرف بدرود زندگى گفت.
آثار
- كلمه التقوى (10 جلد)
- تعليقه بر عروه الوثقى
- مناسك حج (تعليقه بر مناسك حج آيت‌اللّه حكيم)
- تعليقه بر رساله صلاتيه شيخ يوسف بحرانى
- تعليقه بر نهايه الافكار (تقريرات بحث اصول آقا ضياءالدين عراقى)
- الاخلاق عند الامام الصادق(ع)
- الاسلام ينابيعه، مناهجه، غايته
- الى الطليعه المؤمنه (مجموعه‌اى از نامه‌هاى جوانان به او و پاسخش بدان‌ها)
- مع الدكتور أحمد أمين في حديث المهدي و المهدوية؛ الثقلان الكتاب و العترة
- العفاف بين السلب و الايجاب
- من اشعه القرآن
منابع مقاله
آينه پژوهش، درگذشتگان، خرداد و تير 1377، شماره 50، صفحه 110-111.