معنی حدیث الغدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
A-esmaeili (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR16143J1.jpg | عنوان = معنی حدیث الغدیر | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = خسروشاهی، مرتضی (نويسنده) خسرو شاهی، هادی (مقدمه نويس) خسرو شاهی، هادی ( محقق) |زبان | زبان = عربی | کد کنگره = /غ402...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| پدیدآورندگان | | پدیدآورندگان | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[خسروشاهی، مرتضی]] (نويسنده) | [[خسروشاهی، سید مرتضی]] (نويسنده) | ||
[[ | [[خسروشاهی، سید هادی]] (مقدمه‌نويس) | ||
[[ | [[خسروشاهی، سید هادی]] (محقق) | ||
|زبان | |زبان | ||
| زبان = عربی | | زبان = عربی | ||
| کد کنگره = /غ402 خ5 145 BP | | کد کنگره = /غ402 خ5 145 BP | ||
| موضوع =احادیث خاص (غدیر) - نقد و تفسیر - علی بن | | موضوع =احادیث خاص (غدیر) - نقد و تفسیر - علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - اثبات خلافت - احادیث - غدیر خم | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| ناشر = ب‍وس‍ت‍ان کتاب قم (مرکز النشر التابع لم‍ک‍ت‍ب الإع‍لام الإسلامي) | | ناشر = ب‍وس‍ت‍ان کتاب قم (مرکز النشر التابع لم‍ک‍ت‍ب الإع‍لام الإسلامي) | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''معنی حديث الغدير'''، نوشته سید مرتضى حسینى خسروشاهى (1299-1372ق) است که در پاسخ به «شیخ محمد صدیق» عالم اهل سنت کردستان ایران درباره واژه «مولی» که در حدیث غدیر آمده، نوشته شده و با دو مقدمه از سید هادی خسروشاهی (1317-1398ش) و سید موسی صدر ( | '''معنی حديث الغدير'''، نوشته [[خسروشاهی، سید مرتضی|سید مرتضى حسینى خسروشاهى]] (1299-1372ق) است که در پاسخ به «شیخ محمد صدیق» عالم اهل سنت کردستان ایران درباره واژه «مولی» که در حدیث غدیر آمده، نوشته شده و با دو مقدمه از [[خسروشاهی، سید هادی|سید هادی خسروشاهی]] (1317-1398ش) و [[سید موسی صدر]] (متولد1307ش) چاپ گردیده است. [[اسماء خواجه‌زاده]] این کتاب را با عنوان «[[حدیث غدیر و مسئله ولایت]]» ترجمه کرده است. | ||
نام اصلی کتاب «إهداء الحقير في معنی حديث الغدير إلی أخيه البارع البصير» است که پانزده بخش دارد و در آن، بیشتر به گفتار فخر رازی (543-606ق)، عالم بزرگ، متکلم، فقیه و مفسر ایرانی شافعی‌مذهب درباره واژه «مولی» که در تفسیر کبیرِ | نام اصلی کتاب «إهداء الحقير في معنی حديث الغدير إلی أخيه البارع البصير» است که پانزده بخش دارد و در آن، بیشتر به گفتار [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] (543-606ق)، عالم بزرگ، متکلم، فقیه و مفسر ایرانی شافعی‌مذهب درباره واژه «مولی» که در تفسیر کبیرِ «[[التفسير الكبير (فخر رازی)|مفاتيح الغیب]]» شرح کرده است، می‌پردازد. [[خسروشاهی، سید مرتضی|خسروشاهی]] برای اثبات دیدگاه شیعه، که از واژه مولی، معنای «اَولی به تصرف» را می‌فهمد، این معنا را از منابع اهل سنت بیرون آورده و حجت را بر ایشان تمام می‌کند<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص20-19</ref>. | ||
خسروشاهی در ادامه، دلایل خود را با استناد به اعتراف عمر بن خطاب، حدیث روز خیبر، اُولو‌الامر بودنِ اهل‌بیت، آیه تطهیر، حدیث ثقلین، حدیث «عَلِيٌّ مَعَ الْحَقّ»، سخن خلیفه در جریان بیعت و دعای پیامبر(ص) برای حضرت علی(ع) در روز غدیر، برای اثبات «اولویت پیروی از مذهب امامیه» آورده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص176-175</ref>. | [[خسروشاهی، سید مرتضی|خسروشاهی]] در ادامه، دلایل خود را با استناد به اعتراف عمر بن خطاب، حدیث روز خیبر، اُولو‌الامر بودنِ اهل‌بیت، آیه تطهیر، حدیث ثقلین، حدیث «عَلِيٌّ مَعَ الْحَقّ»، سخن خلیفه در جریان بیعت و دعای پیامبر(ص) برای [[امام علی علیه‌السلام|حضرت علی(ع)]] در روز غدیر، برای اثبات «اولویت پیروی از مذهب امامیه» آورده است<ref>ر.ک: متن کتاب، ص176-175</ref>. | ||
کتاب با یادداشتی در باره «حقیقت زیارت زائران» پایان می‌یابد. نویسنده می‌خواهد اثبات کند که کارهایی مانند «زیارت»، برخلاف باورهای وهابیت، حرام و شرک و بدعت نیست و به‌طور کامل «روا» و حتی مستحب است. او از پراکنده‌گویی پرهیز نموده و از به‌کار بردن تعبیرهای تحریک‌آمیز، همان گونه که از یک متن علمی انتظار می‌رود، دوری جسته است. عالمان بزرگی همچون | کتاب با یادداشتی در باره «حقیقت زیارت زائران» پایان می‌یابد. نویسنده می‌خواهد اثبات کند که کارهایی مانند «زیارت»، برخلاف باورهای وهابیت، حرام و شرک و بدعت نیست و به‌طور کامل «روا» و حتی مستحب است. او از پراکنده‌گویی پرهیز نموده و از به‌کار بردن تعبیرهای تحریک‌آمیز، همان گونه که از یک متن علمی انتظار می‌رود، دوری جسته است. عالمان بزرگی همچون «[[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|شیخ آقابزرگ تهرانی]]»، [[امینی نجفی، عبدالحسین|علامه امینی]] و [[اردوبادی، محمدعلی|علامه محمدعلی اردوبادی]] این کتاب را بزرگ شمرده‌اند<ref>ر.ک: مقدمه کتاب، ص21-20</ref>. | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
{{امام علی علیه‌السلام}} | |||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۱: | ||
[[رده:احادیث خاص. شروح]] | [[رده:احادیث خاص. شروح]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده2 اردیبهشت 1403]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ فروردین 1403 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ فروردین 1403 توسط سید حمید رضا حسینی هاشمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ فروردین 1403 توسط محسن عزیزی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ فروردین 1403 توسط محسن عزیزی]] | ||
[[رده:امامت]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۹
| معنی حدیث الغدیر | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | خسروشاهی، سید مرتضی (نويسنده)
خسروشاهی، سید هادی (مقدمه‌نويس) خسروشاهی، سید هادی (محقق) |
| ناشر | ب‍وس‍ت‍ان کتاب قم (مرکز النشر التابع لم‍ک‍ت‍ب الإع‍لام الإسلامي) |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1386ش - 1429ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-548-910-4 |
| موضوع | احادیث خاص (غدیر) - نقد و تفسیر - علی بن ابی‌طالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. - اثبات خلافت - احادیث - غدیر خم |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /غ402 خ5 145 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
معنی حديث الغدير، نوشته سید مرتضى حسینى خسروشاهى (1299-1372ق) است که در پاسخ به «شیخ محمد صدیق» عالم اهل سنت کردستان ایران درباره واژه «مولی» که در حدیث غدیر آمده، نوشته شده و با دو مقدمه از سید هادی خسروشاهی (1317-1398ش) و سید موسی صدر (متولد1307ش) چاپ گردیده است. اسماء خواجه‌زاده این کتاب را با عنوان «حدیث غدیر و مسئله ولایت» ترجمه کرده است.
نام اصلی کتاب «إهداء الحقير في معنی حديث الغدير إلی أخيه البارع البصير» است که پانزده بخش دارد و در آن، بیشتر به گفتار فخر رازی (543-606ق)، عالم بزرگ، متکلم، فقیه و مفسر ایرانی شافعی‌مذهب درباره واژه «مولی» که در تفسیر کبیرِ «مفاتيح الغیب» شرح کرده است، می‌پردازد. خسروشاهی برای اثبات دیدگاه شیعه، که از واژه مولی، معنای «اَولی به تصرف» را می‌فهمد، این معنا را از منابع اهل سنت بیرون آورده و حجت را بر ایشان تمام می‌کند[۱].
خسروشاهی در ادامه، دلایل خود را با استناد به اعتراف عمر بن خطاب، حدیث روز خیبر، اُولو‌الامر بودنِ اهل‌بیت، آیه تطهیر، حدیث ثقلین، حدیث «عَلِيٌّ مَعَ الْحَقّ»، سخن خلیفه در جریان بیعت و دعای پیامبر(ص) برای حضرت علی(ع) در روز غدیر، برای اثبات «اولویت پیروی از مذهب امامیه» آورده است[۲].
کتاب با یادداشتی در باره «حقیقت زیارت زائران» پایان می‌یابد. نویسنده می‌خواهد اثبات کند که کارهایی مانند «زیارت»، برخلاف باورهای وهابیت، حرام و شرک و بدعت نیست و به‌طور کامل «روا» و حتی مستحب است. او از پراکنده‌گویی پرهیز نموده و از به‌کار بردن تعبیرهای تحریک‌آمیز، همان گونه که از یک متن علمی انتظار می‌رود، دوری جسته است. عالمان بزرگی همچون «شیخ آقابزرگ تهرانی»، علامه امینی و علامه محمدعلی اردوبادی این کتاب را بزرگ شمرده‌اند[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.