عسجدی مروزی، عبدالعزیز بن منصور: تفاوت میان نسخهها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
({{شعر و شاعری}}) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۶۷: | خط ۶۷: | ||
{{شعر و شاعری}} | |||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||
{{وابستهها}} | {{وابستهها}} | ||
| خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
[[دیوان استاد عسجدی مروزی]] | [[دیوان استاد عسجدی مروزی]] | ||
[[دیوان حکیم عسجدی مروزی]] | |||
| خط ۷۹: | خط ۸۱: | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ دی 1402 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ دی 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]] | ||
[[رده:شاعران]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۰:۵۲
عسجدی مروزی، ابونظر عبدالعزیز بن منصور (متوفی 432ق) شاعر و حکیم قرن چهارم هجری و از شاگردان عنصری است. دیوان اشعار وی با عنوان دیوان استاد عسجدی مروزی منتشر شده است.
| عسجدی مروزی، عبدالعزیز بن منصور | |
|---|---|
 | |
| محل تولد | مرو |
| رحلت | 432ق |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | عنصری |
| برخی آثار | دیوان استاد عسجدی مروزی |
ولادت و وفات
وی در مرو متولد شد و در همانجا زیست. سال مرگش را در تذکرهها ٤٣٢ق ثبت کردهاند[۱].
شرح حال
از زندگی او اطلاع کاملی در دسترس نیست و اینگونه آمده است که از شاعران دربار سلطان محمود غزنوی بوده و در سال فتح سومنات، در قصیدهای معروف، او را مدح گفته است. او از جمله شاعرانی است که آثارش به تاراج انقلابهای اعصار و قرون رفته و جز ابیات پراکندهای که در تذکرهها و سفینهها نقل شده، چیز زیادی از او بر جای نمانده است.
در کلام بزرگان
رضا قلیخان هدایت نوشته است: «زر کلامش بر محک اهل کمال کامل عیار و بیغل و غش شده، لاجرم سلطان مذکور را بدو الطاف غیرمحصور بوده، گویند سههزار بیت دیوان دارد، اما به نظر حقیر نرسیده». محمد عوفی او را عسجد کان بلاغت و اختر آسمان فصاحت نامیده و خطه مرو را به وجود وی مباهی دانسته و دولتشاه افصح الفصحایش خطاب کرده که: «قصاید را متین و ملایم میگوید»[۲].
اساتید
چنانچه مشهور است او از شاگردان عنصری بوده و در این راه مقلد و پیرو او و از نخستین کسانی است که در شعر و سخن منظوم به صنایع بدیعی توجه کاملی دارد و در استفاده از کلمات غریب و الفاظ نامأنوس، اقتدار دارد[۳].
آثار
وی صاحب دیوان اشعار است. بخش قابل ملاحظهای از اشعار او را هجوها و مدایح وی تشکیل میدهد؛ اما علت عمده شهرت او، به دلیل قصیده مصنوعی است که به عنوان شاهد صنعت تکریر در تذکرهها و کتابهای بدیع نقل شده است. قصاید او و چند پاره که باقیمانده قصاید وی است، از نظر وزن، قافیه، شکل ظاهر و گاهی از حیث طرح، به قصیدههای عنصری شبیه است و اگر قبول کنیم که عسجدی شاگرد او بوده و به سال از او کمتر، باید سبک او را به تأیید قرینههای شعرش متأثر از اسلوب عنصری بدانیم[۴].
پانویس
منابع مقاله