دعویدار قمی، محمد بن سعد
| دعویدار قمی، محمد بن سعد | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | رکن‌الدین محمد بن سعد بن هبةالله بن دعویدار قمی |
| تخلص | داعی |
| ولادت | حدود 540ق |
| محل تولد | قم |
| رحلت | 607 یا 610ق |
رکن‌الدین محمد بن سعد بن هبةالله بن دعویدار قمی (حدود 540-607/ 610ق)، ملک الشعراء، قاضی، متخلص به داعی، شاعر ذواللسانین سده ششم و اوائل سده هفتم هجری که به دو زبان عربی و پارسی استادانه شعر سروده است.
خاندان
رجال خاندان او به زهد و دانش معروف و در شهر قم متصدی منصب قضاوت بوده‌اند.[۱]
ولادت
رکن‌الدین در حدود سال 540 در قم متولد شد.[۲]
فعالیت‌ها
او در قم پرورش یافته و در همان جا منصب قضاوت را عهده‌دار بوده و شاعری را آغاز کرده و زبان به مدح بزرگان شیعه و حکام و پادشاهان قم و ری و مازندران گشوده است.[۳]
این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی، در بیشتر سروده‌هایش، تحت تأثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است.
وی سرانجام در تبریز ساکن شده و به مدح بزرگان آن مرز و بوم پراخته است.[۴]
او بنا بر قرائنی تا سال 614ق زنده و با خاقانی و فلکی شروانی و کمال‌الدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عده‌ای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است.[۵]
وفات
رکن‌الدین در حدود سال 607 یا 610ق وفات یافت.[۶]
آثار
وی را تألیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها می‌توان به دیوانش اشاره نمود که آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین، چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش، به قصاید عربی وی اختصاص دارد.[۷]
پانویس
منابع مقاله
- محدث، علی، مقدمه بر دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، 1365.
- زینی‌وند، تورج؛ قلندر لکی سلطانی، لیلا، «بازتاب فرهنگ و شعر عربی در دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی شاعر ذواللسانین (دهه‌های پایانی سده شش و آغازین سده هفت 9)»، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله ادبیات تطبیقی زمستان 1389- شماره 3، رتبه علمی - پژوهشی (وزارت علوم)/ISC (22 صفحه - از 135 تا 156)