پیامبر اعظم صلیاللهعلیهوآله در کلیات اقبال لاهوری: تفاوت میان نسخه‌ها
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶۶: | خط ۶۶: | ||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | [[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 فروردین | [[رده:مقالات بازبینی شده2 فروردین 1402]] | ||
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1401 توسط عباس مکرمی]] | [[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ اسفند 1401 توسط عباس مکرمی]] | ||
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1401 توسط فریدون سبحانی]] | [[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ اسفند 1401 توسط فریدون سبحانی]] | ||
نسخهٔ ۲۴ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۴
| پیامبر اعظم صلی اله علیه وآله در کلیات اقبال لاهوری | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | فاضلی، قادر (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | چشم هند ** دیوان. شرح |
| ناشر | فضيلت علم |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1386ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-7393-19-9 |
| موضوع | اقبال لاهوری، محمد، 1877 - 1938م. دیوان - نقد و تفسیر - شعر فارسی - قرن 14 - تاریخ و نقد - محمد (ص)، پیامبر اسلام، 53 قبل از هجرت - 11ق. - در ادبیات |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /الف7 د9083 9239 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
پیامبر اعظم(ص) در کلیات اقبال لاهوری اثر فاضل قادری، معرفی و شرح و توضیح ابیاتی از کلیات اشعار اقبال لاهوری است که در وصف پیامبر(ص) و خاندان پاک او(ع) سروده شده است.
هيچ شاعرى در جهان اسلام يافت نمى‌شود كه در وصف پیامبر(ص) و خاندان او(ع)، ابراز عشق و محبت نكرده باشد. بعضى از شاعران كه جنبه عرفانى قوى‌ترى داشته‌اند از جهات عرفانى و آنكه از جنبه سياسى دقيق‌تر بوده است، از جهت سياست و هرکدام از ظن خود یار او شده و در عظمت وى سخن گفته و شعر سروده‌اند. اقبال لاهورى از نوادر شاعرانى است كه در چندين جهت و از ابعاد گوناگون در شأن ایشان سخن گفته است، به‌گونه‌ای كه در جاى‌جاى ديوان او، به بهانه‌هاى مختلف، به قول و فعل و سيره آن حضرت(ص) استناد شده است. نویسنده، از اول ديوان اقبال تا پايان آن پيش رفته و هر جا سخن از وجود مقدس رسول اعظم(ص) شده را به شرح و بسط پرداخته است[۱].
به‌منظور آشنایی بیشتر با کتاب، به برخی از عناوین و مطالب مطرح شده تحت هر عنوان، به‌صورت مختصر، اشاره می‌شود: 1- مقام مطلق رسول اعظم(ص): از نظر اقبال، پیامبر(ص) داراى مقام مطلق و بى‌نهايتى است كه وى را از هر تعلقى جز تعلق به حضرت بارى‌تعالى جدا ساخته است. اگرچه ظاهراً از قوم عرب و از شهر مكه است، لكن باطناً و حقيقتاً از همه اين امور جدا بوده و جوهره او جداى از اين امور است:
| پیش او گیتی جبین فرسوده است | خویش را خود عبدهو فرموده است | |
| عبدهو از فهم تو بالاتر است | زان که او هم آدم و هم جوهر است | |
| جوهر او نی عرب نی اعجم است | آدم است و هم ز آدم اقدم است...[۲] |
2- مقام مصطفی(ص) در دل مسلم: اقبال در مثنوی اول کتاب خود، به بیان عظمت خودی پرداخته و نقش خودشناسی را در احیاء جوامع اسلامی گوشزد می‌کند که این مقام، از توجه به مقام مصطفی(ص) شکوفا می‌شود:
| دل ز عشق او توانا می‌شود | خاک همدوش ثریا می‌شود | |
| در دل مسلم مقام مصطفی است | آبروی ما ز نام مصطفی است...[۳] |
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.