سبک زندگی در نهج‌البلاغه
سبک زندگی در نهج‌البلاغه نوشته مصطفی دلشاد تهرانی(معاصر)، به موضوع تقوا و پارسایی و عرصه‌های مختلف آن از دیدگاه امام علی(ع) پرداخته است.
| سبک زندگی در نهج البلاغه (سیره شناسی) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دلشاد تهرانی، مصطفی (نويسنده) امام علی علیه‌السلام (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | پارسایی ** نهج البلاغه. فارسی. برگزیده. شرح |
| ناشر | دريا |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1394ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-7313-44-5 |
| موضوع | علی بن ابی طالب (ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج البلاغه - تقوا - علی بن ابی طالب (ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج البلاغه - راه و رسم زندگی - علی بن ابی طالب (ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج البلاغه - نقد و تفسیر - تقوا - راه و رسم زندگی (اسلام) |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1394.. /د8ر2 38/9 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
نویسنده ابتدا به معرفی نهج‌البلاغه پرداخته و سپس روش‌های مطالعه و تحقیق در این کتاب شریف را مطرح کرده است. پس از آن معنای اصطلاحی و پیشینه کاربرد اصطلاحی سیره را مورد بررسی قرار داده است. از دیدگاه نویسنده، سیره در معنای حقیقی و اصلی آن ریشه در قرآن کریم و در امتداد آن، در آموزه‌های پیامبر اکرم(ص) و سپس در همان امتداد در آموزه‌های امام علی(ع) و راه‌ورسم ایشان دارد.[۱]
پس از مقدمه، پارسایی از دیدگاه نهج‌البلاغه مورد بررسی قرار گرفته است. پارسایی و زهد ورزیدن، شناختن درست دنیا، و پشت‌کردن به دنیای نکوهیده است؛ ازاین‌روست که امام علی(ع) چنین آموزش داده است: «جز این نیست که دنیا نهایت دیدگاه کسی است که دیده‌اش کور است، و هیچ‌چیزی را از آنچه فراسوی آن است نمی‌بیند؛ حال‌آنکه بینا، نگاهش از دنیا بگذرد، و از پس آن، خانه آخرت را نگرد».[۲]
نویسنده پارسایی را در شش عرصه مطرح کرده است: عرصه فردی، اجتماعی، سیاسی، حکومتی، نظامی و دین‌داری. پارسایی در عرصه فردی، آن است که انسان در عین بهره‌مندشدن درست از امکانات زندگی این‌جهانی، هرگونه رابطه و تعلق پست و نفسانی را ترک کرده باشد. [۳]
روابط و مناسبات اجتماعی زمانی از خودخواهی، بهره‌کشی و سلطه‌گری دور می‌ماند، و به دگرخواهی، بهره‌رسانی و همکاری روی می‌کند که پارسایی اجتماعی بر آن حاکم باشد. آموزه‌های امام علی(ع) بدین امر فراخوانده است. او تلاش کرده است تا زمینه پارسایی اجتماعی را فراهم کند و در پرتو آن مایه‌های تباهی مردمان را بکاهد.[۴]
بدون پارسایی، سیاست به دلیل ماهیت آن، به‌سرعت گرفتار آفاتی چون خودکامگی، انحصارطلبی، دروغگویی، فریبکاری، تزویرگرا و سازش‌کاری می‌شود، و قدرت زدگی، سیاستمداران و پیروان آنان را به رقابت‌های ناسالم و دریدن حریم‌ها و درگیری بر سر مردار دنیا می‌کشاند: چنان‌که امیرمؤمنان(ع) در این باره هشدار داده است: «بر سر دنیای دون به رقابت و چشم‌هم‌چشمی بپردازند، و بر سر مرداری گندیده (دنیا) به زخم زدن و گازگرفتن یکدیگر و ربودن این مردار از هم سرگرم شوند».[۵]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.