۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' فى ' به ' في '
جز (جایگزینی متن - '<ref>' به '.<ref>') |
جز (جایگزینی متن - ' فى ' به ' في ') |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
'''بيان السعادة | '''بيان السعادة في مقامات العبادة'''، تفسير عرفانى و شيعى قرآن به عربى، تأليف [[سلطان‌علی‌شاه، سلطان‌محمد بن حیدر|حاج ملا سلطان محمد گنابادى]] (1251 - 1327)، ملقب به سلطان‌على‌شاه و مشهور به سلطان‌على گنابادى، از اقطاب متأخر سلسله نعمت اللهى است. مؤلف، آن را به نام مرشد خود، حاج محمد كاظم اصفهانى ملقب به سعادت‌على‌شاه نوشته است ....<ref>تابنده، ص 195؛ معصوم‌على‌شاه، ج 3، ص 540</ref> | ||
اهميت اين تفسير از آن روست كه يگانه تفسير كامل قرآن به مذاق عرفانى شيعه است كه برجاى مانده است. سبب نگارش آن، چنان‌كه در مقدمه‌اش ....<ref>ج 1، ص 2</ref>آمده، جمع‌آورى لطايف و نكات نغزى بوده كه در اشارات قرآن و تلويحات اخبار يافته و پيش از آن، نه در كتابى ديده و نه از كسى شنيده بوده است. | اهميت اين تفسير از آن روست كه يگانه تفسير كامل قرآن به مذاق عرفانى شيعه است كه برجاى مانده است. سبب نگارش آن، چنان‌كه در مقدمه‌اش ....<ref>ج 1، ص 2</ref>آمده، جمع‌آورى لطايف و نكات نغزى بوده كه در اشارات قرآن و تلويحات اخبار يافته و پيش از آن، نه در كتابى ديده و نه از كسى شنيده بوده است. | ||
| خط ۸۸: | خط ۸۸: | ||
ثالثا، معصوم‌على‌شاه، صاحب «طرائق الحقائق» كه در 1303 و 1304 در گناباد نزد مؤلف بوده، از اين تفسير ياد كرده و تصريح مى‌كند كه در دوران تأليف آن، گاه بخش‌هايى از آن را به درخواست مؤلف ملاحظه مى‌كرده است (ج 3، ص 540). اصولا يكى از جهات اشتهار علمى و عرفانى مؤلف در زمان حيات كه غالب مورخان آن دوران ذكر كرده‌اند، تأليف همين كتاب بوده است ....<ref>فرصت شيرازى، ج 2، ص 890، پانويس 2؛ نيز [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقا بزرگ طهرانى]]، ج 3، ص 182؛ تابنده، ص 210، پانويس 1</ref> | ثالثا، معصوم‌على‌شاه، صاحب «طرائق الحقائق» كه در 1303 و 1304 در گناباد نزد مؤلف بوده، از اين تفسير ياد كرده و تصريح مى‌كند كه در دوران تأليف آن، گاه بخش‌هايى از آن را به درخواست مؤلف ملاحظه مى‌كرده است (ج 3، ص 540). اصولا يكى از جهات اشتهار علمى و عرفانى مؤلف در زمان حيات كه غالب مورخان آن دوران ذكر كرده‌اند، تأليف همين كتاب بوده است ....<ref>فرصت شيرازى، ج 2، ص 890، پانويس 2؛ نيز [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقا بزرگ طهرانى]]، ج 3، ص 182؛ تابنده، ص 210، پانويس 1</ref> | ||
اشتباه ديگر، درباره تفسير -«بيان السعادة»- را خاورشناس مشهور گلدزيهر goldziher مرتكب شده است. وى، از تفسيرى به نام «بيان السعادة | اشتباه ديگر، درباره تفسير -«بيان السعادة»- را خاورشناس مشهور گلدزيهر goldziher مرتكب شده است. وى، از تفسيرى به نام «بيان السعادة في مقامات العبادة» نوشته سلطان محمد بن حيدر البيدختى (بيدختى، چاپ تهران، 1314) نام برده و آن را كهن‌ترين تفسير شيعه خوانده و تاريخ اتمامش را 311، ياد كرده است. به نظر مى‌رسد كه اشتباه او ناشى از غلط خواندن تاريخ اتمام اين تفسير (1311)، بوده است. در ترجمه عربى كتاب گلدزيهر نيز، «حيدر» به «حجر» و «البيدختى» به «البجختى» تصحيف شده است. اما در هيچ‌يك از منابع متقدم و متأخر شيعه، نشانه‌اى از اين تفسير و مؤلف آن با مشخصاتى كه گلدزيهر ذكر كرده است به چشم نمى‌خورد. | ||
قسمت‌هايى از «بيان السعادة» را حاج سلطان حسين تابنده گنابادى (رضاعلى‌شاه) تحت اين عناوين به فارسى ترجمه و شرح كرده است: | قسمت‌هايى از «بيان السعادة» را حاج سلطان حسين تابنده گنابادى (رضاعلى‌شاه) تحت اين عناوين به فارسى ترجمه و شرح كرده است: | ||
| خط ۱۱۰: | خط ۱۱۰: | ||
محمد حسين ذهبى، التفسير و المفسرون، قاهره 1409 / 1989؛ | محمد حسين ذهبى، التفسير و المفسرون، قاهره 1409 / 1989؛ | ||
سلطان محمد بن حيدر (سلطان‌على‌شاه)، بيان السعادة | سلطان محمد بن حيدر (سلطان‌على‌شاه)، بيان السعادة في مقامات العبادة، تهران 1344ش؛ | ||
كيوان سميعى، رساله ترجمه حال كيوان قزوينى، در دو رساله در تاريخ جديد تصوف ايران، تهران، 1370ش؛ | كيوان سميعى، رساله ترجمه حال كيوان قزوينى، در دو رساله در تاريخ جديد تصوف ايران، تهران، 1370ش؛ | ||