نتایج جستجو

است، پذيرفته‌اند، ولى شرح و تفصيل ايشان را قبول نكرده و بر خلاف ظاهر آيه 88 نمل و عبارت حديث مى‌دانند. سومين فايده كتاب، در تحقيق جواب امام رضا(ع) به سؤال

مقدمه كتاب، ج1، ص21-22 مقدمه كتاب، ج1، ص37-41 مائده: 54 متن كتاب، ج1، ص418 نمل: 88 همان، ج2، ص411 اعراف: 184 همان، ج3، ص292 كهف: 18 همان، ج4، ص410 همان،

اين رساله حاوى روايت‌هايى پيرامون آياتى از سوره‌هاى:بقره، آل عمران، حج، نمل، سجده، احزاب، مريم، صافات، ص، زمر، مؤمنون، جاثيه، مجادله، صف، تحريم، هل أتى،

نشده است. ر.ک: مقدمه کتاب، ص11 ر.ک: مقدمه کتاب، ص15-20 ر.ک: متن کتاب، ص69 نمل: 16 مریم: 5-6 ر.ک: همان، ص84-85 ر.ک: همان، ص136-138 مقدمه و متن کتاب. السقيفة

«إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمٰانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ» (نمل:30) دارد.. بخش دوم کتاب پیرامون سوره شریفه بقره است. سوره بقره طولانی‌ترین

مريد شيخ نور‌الدين عبدالصمد نطنزى بوده است..؛ در اين تفسير، ذيل آيه 40 سوره نمل..، جمله‌اى از «ابن اعرابى رحمه‌الله» نقل شده كه براى مشخص شدن اينكه اين ابن

(يعنى سوره قصص) به چند نشانه بارز صورى استناد كرده است: اولاً: سه سوره قصص، نمل و شعراء كه هر سه با حروف مقطعه «طس» آغاز مى‌شوند، مجموعه‌اى (زمره) واحد را

تاكيد مانند انّ و لقد و...در ترجمه تاكيد آنها بيان شده است مانند آيه 73 سورۀ نمل: انّ ربك لذو فضل على الناس «و راستى پروردگارت بر[اين]مردم داراى بخشش است»

إِنَّك‌ لَتُلَقَّى الْقُرْآنَ‌ مِنْ‌ لَدُنْ‌ حَکيمٍ‌ عَلِيمٍ‌» در آیه 6 سوره نمل و «إِنْ‌ أَتَّبِعُ‌ إِلاّ ما يوحى‌ إِلَی» در آیه 15 سوره یونس و.... او پس

بیاورم تا خود را گرم و از آن استفاده کنید:أو ءاتيكم بشهاب قبس لعلكم تصطلون (نمل: 7)‏. محقق اثر در مقدمه‌اش بر کتاب در تبیین اهمیت «مسئله حجاب زن» چنین می‌نویسد:

زمان در «الأزهر» منتقل شد و در آنجا به اصول سخنورى، جدل، تاريخ اديان و ملل و نمل تعيين شده كه در همین دوره در مباحث پيش گفته کتاب‌هایى را هم تأليف كرد.در سال

طه، انبياء، حج، مؤمنون و نور (6 سوره)، در جلد هفتم، سوره‌هاى فرقان، شعراء، نمل، قصص، عنكبوت، روم، لقمان و سجده (8 سوره)، در جلد هشتم، سوره‌هاى احزاب، سباء،

ابراهیم(ع)، حجر، نحل، اسراء، كهف، مريم(س)، طه، انبياء، حج، مؤمنون، فرقان، شعراء، نمل، قصص و عنكبوت را در خود جاى داده است. در جلد چهارم، تفسير سوره‌هاى روم، لقمان،

منحصر در خداوند دانسته و آن را از غیر او، نفی می‌کند، مانند: آیه 65 سوره نمل: قُلْ لاَ يعْلَمُ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ الْغَيبَ إِلاَّ اللَّهُ

مائده،4 ممتحنه،100 توبه،18 فتح، 3 و 4 تحريم،6 أحزاب،74 أنعام،188 أعراف و 40 نمل) به صورت اجمال پرداخته شده است. در پايان هريك از عناوين ذيل بخش پنجم قسمتى

آيات ديگر بوده كه آنها نيز ذكر شده‌اند؛ مثلا: براى تفسير آيات 64 و 65 سوره نمل، از آيه 60 همين سوره تا آيه 66 را متذكر شده است. فهرست مطالب هر جلد، در انتهاى

نموده است، از جمله:«يوم نحشر من كل أمة فوجا ممن يكذب بآياتنا فهم يوزعون»(نمل / 83)؛ كه ايشان معتقد است بر رجعت دلالت دارد ج) بداء: مرحوم شبر ذيل آيه«يمحو

صحبت كرده، در آغاز سور داراى حروف مقطعه چون آل عمران، يونس، هود، يوسف، قصص، نمل و... نيز مطالبى را در همين باره متذكر شده است. در تفسير متشابهات مى‌گويد:

الرّكّع و السّجود تأویل آيات به امامان(ع) العالمین عليها توبه60/-زبور، حجّ، نمل، عاكفين، آيات محكمات و مساجد در سوره انبياء105/ حجّ27/، نحل68/، بقرة125/،

كهف، مريم، طه و انبياء؛ جلد نهم، شامل سوره حج، مؤمنون، نور، فرقان، شعراء و نمل؛ جلد دهم، شامل سوره قصص، عنكبوت، روم، لقمان، سجده، احزاب، سبأ و فاطر؛ جلد

يونس و هود، يوسف و رعد،إسراء و كهف، كهف و مريم، حج و مؤمنون، نور و فرقان، نمل و قصص، روم و لقمان، لقمان و سجده، سجده و احزاب، فاطر و يس، يس و صافات، صافات

بررسى كرده است: آيات تأويل شده به رجعت در آخرالزمان مانند آيه 82 و 83 سوره نمل، 47 كهف، 19 و 20 فصلت. روايات معصومان(ع) كه به دو دسته كلى تقسيم شده است:

تعبير «حرف واحد» در روايات، عبارت اخراى «علم من الکتاب» است كه در سوره مبارکه نمل آمده است... امام صادق(ع) گفت: والله علم کتاب تمامش نزد ماست. «اسم مستأثر»،

بعضی از انبیا از بعضی دیگر دارد، مثل آیه 6 از سوریه مریم و آیه 16 از سوره نمل. در ادامه مؤلف به نقل و نقد قرائنی که اهل سنت برای اثبات اینکه در آیات مزبور،

آیات، در ترجمه، عمومیت آنها بواسطۀ کلمۀ هیچ بیان شده است مانند آیۀ 75 سورۀ نمل: و ما من غائبة فی السماء و الارض...هیچ چیز غائب و مخفى در آسمانها و زمین نیست

او موضوع‌هایی مانند نحوست، تطیّر و فال بد را در آیه‌هایی از سوره‌های یس و نمل دنبال می‌کند‏. خلجی، موضوع آسیب‌شناسی روانی در قرآن را با آوردن داستان کسانی

بلد: به دلیل آیه 3 سوره تین: «و هذا البلد الأمين»؛ بلده: به دلیل آیه 91 سوره نمل: «قل إنما أمرت أن أعبد رب هذه البلدة»؛ بیت العتیق؛ بیت الحرام؛ مأمون؛ ام‌القری؛

26 و 27 سوره جن، آیه 12 سوره یس، آیات 1 تا چهار سوره الرحمن، آیه 75 سوره نمل و... استفاده برده است. او مقصود از «امام مبین» را در آیه شریفه و كل شيء أحصيناه

پرداخته، تمهيدى كه بيانگر روش تفسيرى وى و تفسير قرآن از آغاز تا آيه 73 سوره نمل است. در مقدمه تفسير مى‌گويد: «زمانى كه شروع به تحصيل علم نمودم و به‌قدر توانم

واسطه انکار آیه بودن «بسمله»؛ زیرا آنها معتقدند که «بسمله» فقط در وسط سوره نمل، آیه قرآن است و در باقی سوره‌ها، جزو قرآن نیست. 4. اختلاف در تعداد سوره‌‌های

أنْتَ الْعَلیم الْحَکِیم است ذکر این آیات ادامه می‌یابد تا آیه شریفه 78 سوره نمل به پایان مطالب جلد اول می‌رسیم. نویسنده در بالای هر صفحه آیه موردنظر را ذکر

اعتقاد به آن استدلال کرده‌اند. آز آیات قرآن می‌توان به آیه هشتادوسه سوره نمل اشاره کرد؛ آنجا که خداوند می‌فرماید:و يوم نحشر من كل أمة فوجا ممن يكذب بآياتنا

طس (طاسين) است. نام ديگر سوره نمل را به مناسبت آغاز سوره با كلمه «طس»، طاسين گفته‌اند. مفسران گويند «طس» در ابتداى سوره نمل، سوگند به خداى لطيف و سميع است

ابراهیم، حجر، نحل، اسراء، کهف، مریم، طه، انبیاء، حج، مؤمنون، نور، فرقان، شعراء، نمل، قصص، عنکبوت، روم. از باب نمونه در تفسیر تربیتى آیات شانزدهم تا بیست و سوم

است؛ نوآوری‌هایی مانند آوردن مصداق‌های تازه‌ برای واژه «دابه» در پایان سوره نمل که از آن به خودرو (ماشین) و قطار تعبیر می‌کند؛ چراکه، این دو نیز به‌نوعی،

از سوره رعد تا شعرا، در جلد چهارم آمده است. جلد پنجم دربردارنده تفسير سوره نمل تا جاثيه بوده و در آخرين جلد، تفسير سوره احقاف تا آخر قرآن آمده است. از جمله

سوره کهف، مریم، طه، انبیاء، حج و مؤمنون؛ جلد هفتم: سوره نور، فرقان، شعراء، نمل، قصص، عنکبوت و روم؛ جلد هشتم: سوره لقمان، سجده، احزاب، سبأ، فاطر، یس، صافات،

سوره‌هاى بقره، آل عمران، مائده، انعام، توبه، حج، فتح، انعام، انفال، اسراء، نمل، شورى و طور را كه درباره اين فريضه آمده را مورد بررسى قرار داده است. در ابتداى

ابراهيم؛ سوره‌هاى كهف، مريم، طه، انبياء، حج، مؤمنون، نور، فرقان، شعراء و نمل؛ سوره‌هاى قصص، عنكبوت، روم، لقمان، سجده، احزاب، سبأ، فاطر، يس، صافات، ص، زمر،

نكرده‌ است‌. ابن‌ كثیر در قرائت‌ برخى‌ از آیات‌ (توبه‌ /9/100؛ كهف‌ /18/95؛ نمل‌ /27/21؛ غافر /40/26) از رسم‌ مصحف‌ مكه‌ كه‌ با مصاحف‌ دیگر اختلاف‌ داشته‌،

اسراء، كهف و مريم؛ 2. طه، انبياء و حجّ، 3. مؤمنون، نور و فرقان؛ 4. شعراء، نمل و قصص، 5. عنكبوت، روم، لقمان، سجده و احزاب؛ 6. سبأ، فاطر، يس و صافات. اين

سوره‌هایی چون مائده، یوسف، نحل، اسراء، مریم، طه، انبیاء، حج، مؤمنون، نور، فرقان، نمل، یس، ذاریات، فلق و ناس. عبدالحمید بن بادیس، یکی از بزرگ‎ترین شخصیت‎های دینی

قرآنی انحصار علم غیب ذاتی در خدا، آیات 59 سوره انعام، 20 یونس، 26 جنّ و 65 نمل هستند. نویسنده برای علم بالغیر انبیا به غیب از آیات اجتبا (آل عمران: 179 و

بسمله در قرائت کسی که آن را از قرآن می‌داند، استخراج نشده است. و در فاتحه و نمل هیچکدام از قراء آن را اسقاط نکرده مگر بسمله فاتحه در نماز که مالک قرائت آن

پيرامون معناى «حنيف» پس از حاشيۀ مترجم افزوده شده است. ه‍. در ترجمۀ آيۀ 43 سورۀ نمل، در مورد تعيين فاعل «صدّها» قولى را منسوب به بيشتر مفسران آورده‌اند. دگرگونى

توبه، يونس(ع)، هود(ع)، حجر، نحل، بنى اسرائيل، طه، حج، مؤمنون، نور، فرقان، نمل، قصص، عنكبوت، احزاب، سبأ، صافات، ص، زمر، شورى، زخرف، جاثيه، احقاف، محمد(ص)،

در پیش گرفته است. وی ذیل این حروف از سوره‌های بقره، اعراف‎، مریم‎، شعراء‎، نمل، قصص، یس، غافر، شورا و ق، نظر خود را چنین اعلام می‌کند‎ که‎ این‎ حروف، اسمی

ما ننسخ...»، جرجانى آيه را با نسخ احكام مرتبط مى‌داند. او به آيه 101 سوره نمل: «و إذا بدلنا آية مكان آية...» و نيز آيه 39 سوره رعد: «يمحو الله ما يشاء و

آیات امامت. او در آیات خلافت، آیه‌های 142 اعراف، 1 تا 4 نجم، 55 نور و 62 نمل را مورد شرح و توضیح قرار می‌دهد. فصل دوم جلد دوم، آیات شهادت به محمد و آل

اعراف؛ از آغاز سوره انفال تا پایان سوره نحل؛ از آغاز سوره اسراء تا پایان سوره نمل؛ از آغاز سوره قصص تا پایان سوره جاثيه؛ از آغاز سوره احقاف تا پایان قرآن. نویسنده،

بعضی از سوره‌های قرآن است. «ط» و «س» به صورت «اوایل السور» در سوره شعرا، نمل‌ و قصص آمده است. به عقیدی‌ حلاج، حروف یاد شده، نماد دو واژه‌اند که با این

سبأ»:آيه 44 سورۀ نمل، به مقدار خيلى كمى در مورد موهاى ساق پا، حمام و نوره، سايه‌اى از اسرائيليات را مى‌توان مشاهده كرد. هديه بلقيس:آيه 35 سورۀ نمل، اثرى از توصيفهاى

حجر، نحل، اسراء و كهف»؛ «مريم، طه، انبياء، حج، مؤمنون، نور، فرقان، شعراء، نمل، قصص، عنكبوت، روم، لقمان، سجده، احزاب، سبا، فاطر، يس، صافات، ص، زمر و مؤمن»؛

اسرائيليات مملو از آن است.) به جزئيات آنها هم همت مى‌ورزد. مانند: ج 6 ذيل سوره‌ى نمل آيات 15 تا 19 ص 80 به بعد، قصه‌ى نطق پرندگان و جزئيات لشكر سليمان(ع)، جزئيات

باطنیان می‌داند. آن‌ها، زنده کردن مردگان به دست عیسی را به زنده گرداندن روح، نمل در قصه سلیمان را به قوم ضعیف و مائده نازله از آسمان را به غذای روح تأویل کرده‌اند

الناس بودى و اگر براى فصل است بايستى كه ميان انفال و توبه بودى و در سوره نمل نبودى و چون اين سه باطل شد بنماند الاّ آن كه آنجا كه فرود آمد بنوشتند و آنجا