آلوسی، محمود بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'آلوسی (ابهام زدایی)' به 'آلوسی (ابهام‌زدایی)') |
||
| (۲۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|نام‌های دیگر | |نام‌های دیگر | ||
| data-type="authorOtherNames" | آلوسی، شهاب‌الدین محمود | | data-type="authorOtherNames" | آلوسی، شهاب‌الدین محمود | ||
بغدادی، شهاب‌الدین سید محمود | بغدادی، شهاب‌الدین سید محمود | ||
|- | |- | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۵: | ||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| data-type="authorWritings" |[[روح المعاني في تفسیر القرآن العظیم و السبع المثاني]] | | data-type="authorWritings" |[[روح المعاني في تفسیر القرآن العظیم و السبع المثاني]] | ||
[[أدب الكتاب]] | [[أدب الكتاب]] | ||
|- class="articleCode" | |- class="articleCode" | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
| data-type="authorCode" | | | data-type="authorCode" |AUTHORCODE04940AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
{{کاربردهای دیگر|آلوسی (ابهام‌زدایی)}} | |||
'''ابوالثناء | '''ابوالثناء سيد محمود شهاب‌الدين آلوسی''' (1217-1270ق)، فرزند صلاح‌الدين ملقب به شهاب آلوسى فقيه، مفسر، اديب و مفتى بغداد در سدهٔ سیزدهم هجری | ||
==ولادت == | |||
== | ایشان در سال 1217 ق/1802م متولد گردید. | ||
ایشان در سال 1217 ق/ | ==خانواده آلوسی == | ||
خانوادۀ آلوسى در بغداد از میانه‌هاى قرن 13 قمرى/ 19میلادى، دانشمندانى بزرگ در فقه و تفسير و ادب از آن برخاسته‌اند.نياى بزرگ این خاندان در قرن 7 قمرى / 13م به هنگام حملۀ هولاكوخان به بغداد از این شهر گريخت و به آلوس رفت، اخلاف وى تا قرن 11 قمرى/17م در آلوس ماندند و پس از آن به بغداد برگشتند. | |||
== خانواده آلوسی == | |||
خانوادۀ آلوسى در بغداد از | |||
==اساتيد== | ==اساتيد== | ||
سيد محمود از كودكى نزد پدر و جمعى از استادان ادب درس خواند و به سبب هوشمندى و داشتن حافظه‌اى قوى در كسب علم به سرعت پيش رفت، چنانكه در 13 سالگى شرحى بر قطر الندى نوشت سپس از بسيارى از عالمان مشهور بغداد اجازۀ روايت يافت و خود در شمار استادان بزرگ در آمد و ملقب به «علامه» شد. | |||
آنگاه متولى مدرسۀ مرجانيۀ بغداد و موقوفات آن گرديد.سرانجام در 1248 ق / 1832م با آنكه او خود شافعى مذهب بود، به سبب اطلاع از فقه مذاهب ديگر، و شايد گرايش به آراى [[ابن حیون، نعمان بن محمد|ابوحنيفه]]، مفتى پيروان مذهب حنفى شد.وى در همین مقام بود تا بر اثر مخالفت والى ترك بغداد، از كار بركنار شد و در 1262 ق احتمالا به قصد شكايت و دادخواهى به آستانه (استانبول) رفت. اما ظاهرا صدر اعظم روى خوش به او نشان نداد و وى بدانچه مى‌خواست، دست نيافت. | |||
با اينهمه سفر او بسيار پربار بود، زيرا با بسيارى از بزرگان علم ديدار كرد، از سلطان عبدالمجيد نشان افتخار دريافت داشت و دو کتاب در باب این سفر نوشت.در 1264 ق / 1848م يا 1267 ق/ 1850م از سفر بازگشت. وى در بغداد درگذشت. | |||
پيداست كه آلوسى در روزگار خود شهرتى عظيم كسب كرده بود.اشعار زيادى در مدح او سروده شده، و به صورت کتابى تدوین شده است.آثار ستايش آمیز ديگرى نيز در شرح احوال او نوشته شده است. | |||
عزاوى نيز به مناسبت صدمین سال وفات وى کتابى در شرح حال او نوشته و فهرست آثار او را گرد آورده است. | |||
==وفات == | |||
او در سال 1270 ق/1854 میلادى وفات یافت. | |||
==آثار== | ==آثار== | ||
شهرت علمى آلوسى بيش‌تر به سبب تفسير معروف روح المعانى است، اما وى عموماًبه حوادث تاريخى علاقه نشان داده است و | شهرت علمى آلوسى بيش‌تر به سبب تفسير معروف روح المعانى است، اما وى عموماًبه حوادث تاريخى علاقه نشان داده است و این امر از نامه‌ها و کتابهاى تراجمى كه از وى بر جاى مانده، به خوبى پيداست، در زمینۀ لغت نيز آثارى دارد كه گویا از دوران جوانى اوست. | ||
بيش از 20 کتاب در زمینه‌هاى ادبيات، تراجم، منطق، عرفان، عقايد و تفسير از وى به جا مانده است، دقائق التفسير، شرح العينية في مدح سيدنا على(ع) و رساله‌اى در امامت در رد شيعه از آن جمله‌اند. | |||
بيش از 20 کتاب در | {{مفسران سنی}} | ||
==وابسته‌ها== | ==وابسته‌ها== | ||
{{وابسته‌ها}} | {{وابسته‌ها}} | ||
[[روح المعاني في تفسیر القرآن العظیم و السبع المثاني]] | |||
[[أدب الكتاب]] | [[أدب الكتاب]] | ||
[[نشوه الشمول فی السفر الی الاسلامبول]] | |||
[[روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی]] | |||
[[ | [[حاشية شرح القطر في علم النحو]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
[[رده: | [[رده:مفسران سنی]] | ||
[[رده:ادیبان]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۲۳
| نام | آلوسی، محمود بن عبدالله |
|---|---|
| نام‌های دیگر | آلوسی، شهاب‌الدین محمود
بغدادی، شهاب‌الدین سید محمود |
| نام پدر | صلاح‌الدین |
| متولد | 1217ق |
| محل تولد | بغداد |
| رحلت | 1270ق |
| اساتید | |
| برخی آثار | روح المعاني في تفسیر القرآن العظیم و السبع المثاني |
| کد مؤلف | AUTHORCODE04940AUTHORCODE |
ابوالثناء سيد محمود شهاب‌الدين آلوسی (1217-1270ق)، فرزند صلاح‌الدين ملقب به شهاب آلوسى فقيه، مفسر، اديب و مفتى بغداد در سدهٔ سیزدهم هجری
ولادت
ایشان در سال 1217 ق/1802م متولد گردید.
خانواده آلوسی
خانوادۀ آلوسى در بغداد از میانه‌هاى قرن 13 قمرى/ 19میلادى، دانشمندانى بزرگ در فقه و تفسير و ادب از آن برخاسته‌اند.نياى بزرگ این خاندان در قرن 7 قمرى / 13م به هنگام حملۀ هولاكوخان به بغداد از این شهر گريخت و به آلوس رفت، اخلاف وى تا قرن 11 قمرى/17م در آلوس ماندند و پس از آن به بغداد برگشتند.
اساتيد
سيد محمود از كودكى نزد پدر و جمعى از استادان ادب درس خواند و به سبب هوشمندى و داشتن حافظه‌اى قوى در كسب علم به سرعت پيش رفت، چنانكه در 13 سالگى شرحى بر قطر الندى نوشت سپس از بسيارى از عالمان مشهور بغداد اجازۀ روايت يافت و خود در شمار استادان بزرگ در آمد و ملقب به «علامه» شد. آنگاه متولى مدرسۀ مرجانيۀ بغداد و موقوفات آن گرديد.سرانجام در 1248 ق / 1832م با آنكه او خود شافعى مذهب بود، به سبب اطلاع از فقه مذاهب ديگر، و شايد گرايش به آراى ابوحنيفه، مفتى پيروان مذهب حنفى شد.وى در همین مقام بود تا بر اثر مخالفت والى ترك بغداد، از كار بركنار شد و در 1262 ق احتمالا به قصد شكايت و دادخواهى به آستانه (استانبول) رفت. اما ظاهرا صدر اعظم روى خوش به او نشان نداد و وى بدانچه مى‌خواست، دست نيافت. با اينهمه سفر او بسيار پربار بود، زيرا با بسيارى از بزرگان علم ديدار كرد، از سلطان عبدالمجيد نشان افتخار دريافت داشت و دو کتاب در باب این سفر نوشت.در 1264 ق / 1848م يا 1267 ق/ 1850م از سفر بازگشت. وى در بغداد درگذشت. پيداست كه آلوسى در روزگار خود شهرتى عظيم كسب كرده بود.اشعار زيادى در مدح او سروده شده، و به صورت کتابى تدوین شده است.آثار ستايش آمیز ديگرى نيز در شرح احوال او نوشته شده است. عزاوى نيز به مناسبت صدمین سال وفات وى کتابى در شرح حال او نوشته و فهرست آثار او را گرد آورده است.
وفات
او در سال 1270 ق/1854 میلادى وفات یافت.
آثار
شهرت علمى آلوسى بيش‌تر به سبب تفسير معروف روح المعانى است، اما وى عموماًبه حوادث تاريخى علاقه نشان داده است و این امر از نامه‌ها و کتابهاى تراجمى كه از وى بر جاى مانده، به خوبى پيداست، در زمینۀ لغت نيز آثارى دارد كه گویا از دوران جوانى اوست. بيش از 20 کتاب در زمینه‌هاى ادبيات، تراجم، منطق، عرفان، عقايد و تفسير از وى به جا مانده است، دقائق التفسير، شرح العينية في مدح سيدنا على(ع) و رساله‌اى در امامت در رد شيعه از آن جمله‌اند.