۱۴۴٬۹۱۹
ویرایش
أكذوبتان... حول الشريف الرضي التقي الزاهد: تفاوت میان نسخهها
أكذوبتان... حول الشريف الرضي التقي الزاهد (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۳
، ۲۱ دسامبر ۲۰۲۴جایگزینی متن - 'شریفالرضی، محمد بن حسین' به 'شریف رضی، محمد بن حسین'
جز (جایگزینی متن - '↵↵|' به ' |') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'شریفالرضی، محمد بن حسین' به 'شریف رضی، محمد بن حسین') |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''اكذوبتان حول الشريف الرضى التقى الزاهد'''، تأليف علامه [[عاملی، جعفرمرتضی|جعفر مرتضى عاملى]] به زبان عربى است. این کتاب به بررسى و ردّ دو اتهام كه به [[ | '''اكذوبتان حول الشريف الرضى التقى الزاهد'''، تأليف علامه [[عاملی، جعفرمرتضی|جعفر مرتضى عاملى]] به زبان عربى است. این کتاب به بررسى و ردّ دو اتهام كه به [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره) از سوى اهلسنت وارد شده، پرداخته است. | ||
==ساختار== | ==ساختار== | ||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
در ادامه به ترتيب خلاصهاى از مطالب کتاب ارائه مىشود: | در ادامه به ترتيب خلاصهاى از مطالب کتاب ارائه مىشود: | ||
1-اولین دروغى كه به [[ | 1-اولین دروغى كه به [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] نسبت داده شده، كلامى از ابن عتبه است: «و در بعضى از كتب يافتم كه رضى زيدى مذهب بوده است و...»<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/486/269 ر.ک: عاملی، سید جعفر مرتضی، ص269]</ref>. | ||
نویسنده ابتدا در استدلال به شيعه بودن [[ | نویسنده ابتدا در استدلال به شيعه بودن [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره)، بخشىهایى از قصيده مشهور او را كه نام ائمه اطهار(ع) را در ضمن آن آورده ذكر مىكند. | ||
در ادامه مطلب نویسنده به زمینههاى اتهام مذكور اشاره كرده و به نقل از شيخ [[عبدالحسين حلى]] مىنویسد: «آن تهمت زيديه قبلاً به حسن اطروش جد مادريش و فرزندان او هم نسبت داده شده بود، لكن نزد علماى رجال امامیه ثابت است و [[علمالهدی، علی بن حسین|شريف مرتضى]] هم در کتابش، «[[مسائل الناصريات|شرح المسائل الناصريه]]» پاکى عقيده وى و جمیع فرزندانش را متذكر شده است. نویسنده در انتها به این نتيجه مىرسد كه اتهام مذكور از یک اشتباه ناشى شده است. در حقيقت نام ناصر امام زيديه كه ملقب به الداعىللحق بوده است، با نام [[حسن بن على اطروش]] كه ملقب به الناصرللحق بوده است، مشتبه شده است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/486/269 ر.ک: همان، ص270]</ref>. | در ادامه مطلب نویسنده به زمینههاى اتهام مذكور اشاره كرده و به نقل از شيخ [[عبدالحسين حلى]] مىنویسد: «آن تهمت زيديه قبلاً به حسن اطروش جد مادريش و فرزندان او هم نسبت داده شده بود، لكن نزد علماى رجال امامیه ثابت است و [[علمالهدی، علی بن حسین|شريف مرتضى]] هم در کتابش، «[[مسائل الناصريات|شرح المسائل الناصريه]]» پاکى عقيده وى و جمیع فرزندانش را متذكر شده است. نویسنده در انتها به این نتيجه مىرسد كه اتهام مذكور از یک اشتباه ناشى شده است. در حقيقت نام ناصر امام زيديه كه ملقب به الداعىللحق بوده است، با نام [[حسن بن على اطروش]] كه ملقب به الناصرللحق بوده است، مشتبه شده است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/486/269 ر.ک: همان، ص270]</ref>. | ||
2-اتهام ديگرى كه به [[ | 2-اتهام ديگرى كه به [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره) وارد شده است، مطلبى به نقل از «حصرى» است كه [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] در مجلسى كه كوران مغنى شراب مىنوشيده است، متهم به سرقت ردا مىشود و...<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/486/271 ر.ک: همان، ص271]</ref> | ||
نویسنده در نقد این سخن به دو طريق مناقشه مىكند: | نویسنده در نقد این سخن به دو طريق مناقشه مىكند: | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
الف: مناقشات قابل رد؛ از جمله عبارتند از: 1- حصرى سند این روايت را ذكر نكرده و مشخص نمىكند كه این قصه را از چه كسى شنيده است. 2- [[شریف الرضی، محمد بن حسین|شريف رضى]] از طائفه امامیه است كه تمامى انواع خمر را حرام مىدانند. 3- نص از مشاركت [[شریف الرضی، محمد بن حسین|شريف رضى]](ره) در شرب خمر حكايت نمىكند و.... نویسنده در آخر موارد مذكور را منافى با حضور سيد در آن مجلس و عيب و مخلّ به مروّت نمىداند. وى تشكيل چنين مجالسى را در حضور خلفا و اعيان و اشراف امرى عادى تلقّى مىكند؛ بنابراین در ردّ این اتهام به مناقشه ديگرى مبادرت مىنمايد.<ref>[https://noorlib.ir/book/view/3403/%D8%A3%DA%A9%D8%B0%D9%88%D8%A8%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D9%88%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D9%81-%D8%A7%D9%84%D8%B1%D8%B6%D9%8A-%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%82%D9%8A-%D8%A7%D9%84%D8%B2%D8%A7%D9%87%D8%AF-:-%D8%A7%D8%B3%D8 ر.ک: متن کتاب، ص13]</ref> | الف: مناقشات قابل رد؛ از جمله عبارتند از: 1- حصرى سند این روايت را ذكر نكرده و مشخص نمىكند كه این قصه را از چه كسى شنيده است. 2- [[شریف الرضی، محمد بن حسین|شريف رضى]] از طائفه امامیه است كه تمامى انواع خمر را حرام مىدانند. 3- نص از مشاركت [[شریف الرضی، محمد بن حسین|شريف رضى]](ره) در شرب خمر حكايت نمىكند و.... نویسنده در آخر موارد مذكور را منافى با حضور سيد در آن مجلس و عيب و مخلّ به مروّت نمىداند. وى تشكيل چنين مجالسى را در حضور خلفا و اعيان و اشراف امرى عادى تلقّى مىكند؛ بنابراین در ردّ این اتهام به مناقشه ديگرى مبادرت مىنمايد.<ref>[https://noorlib.ir/book/view/3403/%D8%A3%DA%A9%D8%B0%D9%88%D8%A8%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D9%88%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D9%81-%D8%A7%D9%84%D8%B1%D8%B6%D9%8A-%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%82%D9%8A-%D8%A7%D9%84%D8%B2%D8%A7%D9%87%D8%AF-:-%D8%A7%D8%B3%D8 ر.ک: متن کتاب، ص13]</ref> | ||
ب: مناقشه معقوله: علامه در ادامه پس از استناد به منابع مختلف و متعددى كه همگى به ورع و تدين [[ | ب: مناقشه معقوله: علامه در ادامه پس از استناد به منابع مختلف و متعددى كه همگى به ورع و تدين [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره) اعتراف دارند، صدور این گونه اعمال را در شأن عالم پرهيزگار و باتقوايى؛ مانند [[شریف الرضی، محمد بن حسین|شريف رضى]](ره) نمىداند<ref>[https://noorlib.ir/book/view/3403/%D8%A3%DA%A9%D8%B0%D9%88%D8%A8%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D9%88%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%B4%D8%B1%DB%8C%D9%81-%D8%A7%D9%84%D8%B1%D8%B6%D9%8A-%D8%A7%D9%84%D8%AA%D9%82%D9%8A-%D8%A7%D9%84%D8%B2%D8%A7%D9%87%D8%AF-:-%D8%A7%D8%B3%D8 ر.ک: همان، ص18]</ref>. وى سپس به مراجعه به اشعار [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره)، دلائل مختلفى را ذكر مىكند كه با توجه به آنها قبول روايت حصرى امرى دشوار به نظر مىرسد. این شخصيت بزرگ عالم اسلام حتى از ايراد كلمات زشت و اشعار هجو و وصف خمر و مجالس لهو و غنا پرهيز مىكرده است. در ادامه این بحث به كلام قال دكتر [[حلو، عبدالفتاح محمد|عبدالفتاح محمد الحلو]] بر ديوان اشعار [[شریف رضی، محمد بن حسین|سيد رضى]](ره) و همچنين سخن معتزلى حنفى در شرح نهجالبلاغة در نقل داستان چگونگى پذيرش سرپرستى و آموزش آنها توسط [[شيخ مفيد]](ره) اشاره كرده است. | ||
نویسنده در پایان چنين نتيجهگیرى مىكند كه روايت كوران مغنى بىاساس بوده و آن را ناشى از حسد و بغى مىداند. | نویسنده در پایان چنين نتيجهگیرى مىكند كه روايت كوران مغنى بىاساس بوده و آن را ناشى از حسد و بغى مىداند. | ||