الدرجات الرفيعة في طبقات الشيعة

الدرجات الرفیعة فی طبقات الشیعة
الدرجات الرفیعة فی طبقات الشیعة
پدیدآوران	مدنی، سید علی‌خان (نویسنده)
ناشر	مؤسسة الوفاء
مکان نشر	بیروت - لبنان
سال نشر	1983 م
چاپ	2
موضوع	شیعه - سرگذشت‌نامه
زبان	عربی
تعداد جلد	1
کد کنگره	‏BP‎‏ ‎‏55‎‏/‎‏2‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏4
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf
	v; t; e;

الدرجات الرفيعة في طبقات الشيعة، تأليف سيد‌ ‎على‌خان شيرازى (متوفى 1130ق) معروف به سيد‌ ‎على‌خان كبير، از جمله آثار اولیه شيعه است كه در معرفى بزرگان و علما و شعراى از صحابه و تابعين به زبان عربى نگارش شده است.

ساختار

كتاب، همان‌گونه كه سيد‌ ‎على‌خان در مقدمه آورده، در دوازده طبقه تدوين شده است كه به ترتيب عبارت است از: 1. صحابه؛ 2. تابعين؛ 3. محدثينى كه از ائمه روايت كرده‌اند؛ 4. ديگر علماى از محدثين، مفسرين و فقهاء؛ 5. حكما و متكلمين؛ 6. ادباى عرب؛ 7. بزرگان صفويه؛ 8. ملوك و سلاطين؛ 9. امراء؛ 10. وزراء؛ 11. شعراء؛ 12. زنان.^[۱]از طبقات مذكور تنها طبقه اول و بخشى از طبقه چهارم و يازدهم در نُسَخ باقى مانده و باقى طبقات موجود نيست.^[۲]طبقه اول مشتمل بر چهار مقدمه و دو باب، طبقه چهارم مشتمل بر يك باب و طبقه يازدهم نيز فاقد باب است.

از آنجا كه كتاب حاضر يك‌صد سال پس از كتاب «مجالس المؤمنين» قاضى نورالله شوشترى تأليف شده، سبک و سياق آن به كتاب مذكور نزدیک است. در اين اثر هرچند ناقص، طبقات شيعه از صحابه تا تابعين مورد بررسى قرار گرفته است.

گزارش محتوا

كتاب با مقدمه‌اى از محمدصادق بحرالعلوم در شرح حال مؤلف، اساتيد و تأليفات او آغاز شده است.^[۳]

همان‌گونه‌كه در ساختار كتاب ذكر شد، طبقه اول كتاب مشتمل بر چهار مقدمه است. در مقدمه اول، ابتدا تعريفى از صحابه آمده است. نویسنده، معتقد است كه صحابى بر كسى اطلاق مى‌شود كه پيامبر اكرم(ص) را درحالى‌كه مؤمن به آن حضرت است ملاقات كند و مسلمان بميرد و مراد از ديدار اعم از مجالست و راه رفتن و رسيدن يكى از آن دو به ديگرى است؛ ولو اينكه با وى سخن نگفته باشد.^[۴]

نویسنده در مقدمه دوم، حكم صحابه را بيان كرده است؛ صحابه نيز در بحث عدالت حكم غير صحابه را دارند. به صِرف صحابى بودن، حكم به ايمان و عدالت شخص نمى‌شود و نجات از عقاب و غضب جبار حاصل نمى‌گردد. تنها كسانى كه علم به عدالت و ايمان آنها و محافظت بر وصيت رسول‌الله(ص) درباره اهل‌بيت(ع) داريم، مانند: سلمان، ابوذر و عمار، حكم به عدالتشان مى‌شود.^[۵]

در مقدمه سوم نيز ملاك ردّ و قبولى صحابه ذكر شده است. همچنين در مقدمه چهارم به اين واقعيت كه بسيارى از صحابه در خلافت ابوبكر و برخى در خلافت على(ع) دچار تزلزل شدند و راهى نيز براى استقصاء تمامى آنها نيست، اشاره شده است.^[۶]

باب اول از طبقه اول به معرفى صحابه سادات بنى‌هاشم اختصاص دارد كه با ذكر احوال ابوطالب بن عبدالمطلب، حمزة بن عبدالمطلب، جعفر بن ابى‌طالب و عباس بن عبدالمطلب آغاز و به جعفر بن ابى‌سفيان بن حرث بن عبدالمطلب ختم شده است. در باب دوم نيز صحابه شيعه از غير بنى‌هاشم گردآورى شده است. عمر بن ابى‌سلمه، سلمان فارسی، مقداد بن اسود و ابوذر غفارى از جمله افرادى هستند كه نام آنها در اين باب ذكر شده است. نویسنده درباره برخى از صحابه مانند سلمان، مفصل نوشته و درباره برخى چون ابن شداد بن عمير قرشى.^[۷]تنها توانسته دو سطر مطلب فراهم كند.

در طبقه چهارم نيز تعدادى از محدثين، مفسرين و فقهاى علوى شيعه ذكر شده است. در ابتداى اين اسامى نيز مى‌توان سيد‌ ‎مرتضى و سيد‌ ‎رضى را مشاهده نمود.^[۸]

در طبقه يازدهم، تنها به شش تن از شعراى شيعه اشاره شده است كه نابغه جعدى، ابوفراس، ابومنهل و ابوصخر از آن جمله‌اند. نویسنده ضمن اشاره به شرح حال اين شعرا به ابيات و اشعار متعددى از آنها نيز اشاره كرده است.