۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
|سرشناسی = | |سرشناسی = | ||
|نام کامل = | |نام کامل = رکنالدین محمد بن سعد بن هبةالله بن دعویدار قمی | ||
|نامهای دیگر = | |نامهای دیگر = | ||
|لقب = | |لقب = | ||
|نسب = | |نسب = | ||
|تخلص = | |تخلص = داعی | ||
|نام پدر = | |نام پدر = | ||
|ولادت = | |ولادت = سده ششم و اوائل سده هفتم | ||
|محل تولد = | |محل تولد = قم | ||
|کشور تولد = | |کشور تولد = | ||
|محل زندگی = | |محل زندگی = | ||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
== خاندان == | == خاندان == | ||
او یکی از معریف خاندان دعویدار قمی بوده، و این خاندان از خاندانهای مشهور شیعه در سده ششم هجری به شمار میرفته است که رجال آن به زهد و دانش معروف و در شهر قم متصدی منصب قضاوت بودهاند. | او یکی از معریف خاندان دعویدار قمی بوده، و این خاندان از خاندانهای مشهور شیعه در سده ششم هجری به شمار میرفته است که رجال آن به زهد و دانش معروف و در شهر قم متصدی منصب قضاوت بودهاند.<ref>ر.ک: محدث، علی، ص5</ref> | ||
== ولادت == | == ولادت == | ||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
== فعالیتها == | == فعالیتها == | ||
در زادگاه خود قم پرورش یافته و در همانجا منصب قضاوت را عهدهدار بوده است. او در وطن خویش شاعری را آغاز کرده و زبان به مدح بزرگان شیعه و حکام و پادشاهان قم و ری و مازندران گشوده است. | در زادگاه خود قم پرورش یافته و در همانجا منصب قضاوت را عهدهدار بوده است. او در وطن خویش شاعری را آغاز کرده و زبان به مدح بزرگان شیعه و حکام و پادشاهان قم و ری و مازندران گشوده است.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی، در بیشتر سرودههایش، تحت تأثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. | این فقیه و دانشمند فرزانه شیعی، در بیشتر سرودههایش، تحت تأثیر فرهنگ و شعر عربی قرار گرفته است. | ||
در آنجا «عزالدین یحیی» نقیبالنقباء و بزرگ شیعیان ری و قم را مدح گفته و آخرالامر دیوان خود را به فرمان او گرد آورده است. در همان هنگام به جز حکام و بزرگان محلی، پادشاه مازندران -حسام الدین اردشیر بن الحسن - و تنی چند از وزرای خلیفهی عباسی الناصرلدین الله را در قصائد خود ستوده است. سرانجام رحل اقامت به تبریز کشیده و در آنجا ساکن شده و خود را به مدح مظفرالدین اوزبک - آخرین اتابک آذربایجان واران - و وزیر او ربیبالدین ابوالقاسم و سایر بزرگان آن مرز و بوم اختصاص داده است. | در آنجا «عزالدین یحیی» نقیبالنقباء و بزرگ شیعیان ری و قم را مدح گفته و آخرالامر دیوان خود را به فرمان او گرد آورده است. در همان هنگام به جز حکام و بزرگان محلی، پادشاه مازندران -حسام الدین اردشیر بن الحسن - و تنی چند از وزرای خلیفهی عباسی الناصرلدین الله را در قصائد خود ستوده است. سرانجام رحل اقامت به تبریز کشیده و در آنجا ساکن شده و خود را به مدح مظفرالدین اوزبک - آخرین اتابک آذربایجان واران - و وزیر او ربیبالدین ابوالقاسم و سایر بزرگان آن مرز و بوم اختصاص داده است.<ref>ر.ک: همان، ص5</ref> | ||
او بنابر قرائنی تا سال 614ق زنده بوده است، سرگذشت او به نمونهای از شعرش در اکثر تذکرهها و مجموعههای شعری مندرج است. او با خاقانی و فلکی شروانی و کمالالدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عدهای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است. | او بنابر قرائنی تا سال 614ق زنده بوده است، سرگذشت او به نمونهای از شعرش در اکثر تذکرهها و مجموعههای شعری مندرج است. او با خاقانی و فلکی شروانی و کمالالدین اسماعیل و اثیرالدین اومانی و عدهای دیگر از شعرا معاصر بوده و با برخی از آنها مکاتبه و دوستی داشته است.<ref>ر.ک: همان، ص5</ref> | ||
== آثار == | == آثار == | ||
وی را تألیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها میتوان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانهاش «عزالدین یحیی» گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین، چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش، به قصاید عربی وی اختصاص دارد. | وی را تألیفات ارزشمندی بوده که از میان آنها میتوان به دیوانش اشاره نمود که آن را به فرمان حاکم زمانهاش «عزالدین یحیی» گردآوری کرده است. دیوانش، آکنده از اشعار فارسی و عربی است. این شاعر ذواللسانین، چنان در سرودن اشعار عربی تواناست که بخش عظیمی از دیوانش، به قصاید عربی وی اختصاص دارد. | ||
ویژگی بارز شعر او، تقلید است که در دیوانش جلوهگری مینماید، به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی، به نیکویی سروده و همین مسأله، سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار، بیبهره بماند. | ویژگی بارز شعر او، تقلید است که در دیوانش جلوهگری مینماید، به طوری که قصاید عربی و فارسی را به سبک شعری شاعران عراق و دیگر پیشگامان شعر عربی و فارسی، به نیکویی سروده و همین مسأله، سبب شده که اندکی شعر وی از نوآوری و ابتکار، بیبهره بماند.<ref>ر.ک:زینی وند، تورج ؛ قلندرلکی سلطانی، لیلا؛ ص35</ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||
#محدث، علی، مقدمه بر دیوان رکنالدین دعویدار قمی، تهران، مؤسسه انتشارات امیرکبیر، 1365 | |||
#[[:noormags:720305|زینی وند، تورج ؛ قلندرلکی سلطانی، لیلا، بازتاب فرهنگ و شعر عربی در دیوان رکن الدین دعویدار قمی شاعر ذواللسانین (دهه های پایانی سده شش و آغازین سده هفت9)، پایگاه مجلات تخصصی نور، مجله ادبیات تطبیقی زمستان 1389 - شماره 3 رتبه علمی-پژوهشی (وزارت علوم)/ISC (22 صفحه - از 135 تا 156 )]] | |||
==وابستهها== | ==وابستهها== | ||