طحاوی، احمد بن محمد

احمد بن محمد طحاوی (229-321ق)، محدث، فقیه حنفی و نویسنده توانای مصری و دارای کتابی است به نام «العقيدة الطحاوية» که بسیاری از اهل سنت بر آن شرح نوشته‌اند.

احمد بن محمد طحاوی

نام	احمد بن محمد طحاوی
نام‌های دیگر	حمد بن محمد بن سلمة (سلامة) بن عبدالملك، ازدى القبيلة، ابوجعفر الكنيه، حنفى المذهب، مصرى طحاوى الشّهرة ازدي‌ ال‍طح‍اوي‌، اح‍م‍د ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د طح‍اوي‌، اب‍و ج‍ع‍ف‍ر اح‍م‍د ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د احمد بن جعفر الحنفى‏
نام پدر	محمد
متولد	239ق
محل تولد	طحا یکی از روستاهای صعید مصر
رحلت	14 ذوالقعده سال 321ق
اساتید	مزنی قاضی ابوخازم عیسی بن ابان
برخی آثار	العقيدة الطحاوية متن العقيدة الطحاوية و يليه متن القيروانية و يليه العقيدة السفارينية (نظم الدرة المضية في عقد أهل الفرقة المرضية)
کد مؤلف	AUTHORCODE14102AUTHORCODE

ولادت

ابوجعفر احمد بن محمد بن سلامة بن سلمة بن عبدالملک بن سلمة بن سلیم بن سلیمان بن حباب ازدی، حجری، مصری، طحاوی‎ در سال 229 یا به قولی 231 در یکی از روستاهای صعید مصر به نام طحا متولد شد^[۱].

تحصیلات

پدرش از بزرگان شعر و روایت بود. مادرش از ‎زمره اصحاب شافعی به ‌حساب می‌آید که در مجلس ایشان حضور داشته‌اند. دایی‌اش، ‎ مزنی فقیه‌ترین شاگرد شافعی و ناشر علم وی می‌باشد.‎

طحاوی معاصر ائمه و حافظین حدیث از صاحبان کتاب‌های شش‌گانه حدیثی و کسانی که در ‎طبقه آنان بوده‌اند، بود و با برخی از آنان در روایت‌هایشان مشارکت داشته است.‎

او برای تحصیل به حلقه‌های علم که در مسجد عمرو ‎بن عاص برپا می‌شد، روی آورد. قرآن را نزد ابوزکریا یحیی بن محمد بن عمروس حفظ نمود؛ ‎کسی که درباره‌اش گفته‌اند: در مسجد جامع هیچ ستونی وجود ندارد مگر آنکه او قرآن را نزد ‎آن ختم نموده است. ‎

طحاوی نزد دایی‌اش، یعنی مزنی، علم فقه آموخته و قسمت‌هایی از «مختصر مزنی» که از ‎علم شافعی و مفهوم گفته‌اش گرفته، از وی شنیده است. مزنی اولین کسی بوده که طحاوی از ‎وی فقه آموخته است. طحاوی، از مزنی حدیث شنیده و آن را نوشته و روایت‌ها و نقل‎هایش ‎از شافعی به سال 252ق، شنیده است. طحاوی به خدمت اکثر کسانی که هم‌کیش ‎مزنی بوده‌اند، رسیده و از اکثرشان، روایت نموده است، بعدها طحاوی تابع فقه ابوحنیفه ‎می‌شود.‎

وقتی طحاوی به سن بیست سالگی رسید، مذهبش را تغییر داد و به مذهب ابوحنیفه گروید. ‎

طحاوی فرصت بودنش در شام را که در فاصله سال‌های 268 تا 269ق بود، ‎غنیمت شمرد و در اثنای این سال‌ها به غزه و عسقلان و طبریه و بیت‌المقدس و دمشق رفت و ‎از بزرگان و دانشمندان کسب علم نمود و از آنان استفاده نمود و نزد قاضی ابوخازم فقه آموخت. ‎او فقه عراق را از طریق عیسی بن ابان، از محمد بن حسن، از ابوحنیفه و از طریق بکر بن ‎عمّی، از محمد بن سماعه، از محمد بن حسن، از ابوحنیفه کسب کرد.‎

دیدگاه‌ها و نظرات

ابن یونس بنا به نقل ابن عساکر در «تاریخ» خود، ج7، ص367 راجع به طحاوی ‎می‌گوید: «او انسانی ثقه و مورد اعتماد، ثابت، فقیه، خردمند و بی‌نظیر بود».‎‎

‎مسلمة بن قاسم در کتاب «الصلة» بنا به نقل ابن حجر در کتاب «اللسان»، ج1، ص276، می‌گوید: «طحاوی انسانی ثقه و مورد اعتماد، ثابت‌دل و ثابت‌زبان، جلیل‌القدر و فقیه بود. از ‎اختلاف نظرهای علما آگاه و نسبت به تألیفات و تصنیفات دانشمندان باخبر بود».‎

سمعانی در کتاب «الأنساب»، ج8، ص218، گوید: «طحاوی، امام، ثقه، ثابت، فقیه، ‎دانشمند و بی‌نظیر بود».‎

ذهبی در کتاب «سير أعلام النبلاء»، ج15، ص27، راجع به طحاوی می‌گوید: «او امام، ‎علامه، حافظ بزرگ و محدث و فقیه دیار مصر بود... در ادامه افزود: هرکس به تألیفات این ‎بزرگوار نظری بیفکند، به جایگاه علمی و فراوانی معارفش پی می‎‎برد». یافعی راجع به وی می‌گوید: «او در فقه و حدیث خیلی آگاه و متبحر بود و تصنیفات مفیدی را ‎تألیف نمود».‎

ابن کثیر در کتاب «البداية و النهاية»، ج11، ص186، گوید: «طحاوی، فقیه حنفی‌مذهب، ‎دارای تصنیفات مفید، ثقه، ثابت‌دل و ثابت‌زبان و حافظ بود».‎

سیوطی در «طبقات الحفاظ»، صفحه 337، راجع به طحاوی می‌گوید: «او امام، علامه، حافظ، ‎دارای تصنیفات بدیع... ثقه، ثابت‌دل و زبان، فقیه و بی‌نظیر بود».‎‎

محمود بن سلیمان کوفی در کتاب «طبقات» خود بنا به نقل لَکنَوی در «الفوائد البهية»، صفحه ‎‎31، گوید: «طحاوی، امامی جلیل‌القدر و مشهور در تمامی نقاط جهان بود. یاد زیبایش در میان ‎صفحات پُر است. او در احادیث و روایات، امام بود و تصنیفات بزرگ و معتبری دارد».‎