الأشباه و النظائر في النحو

الأشباه و النظائر في النحو
الأشباه و النظائر في النحو
پدیدآوران	سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر (نویسنده)
ناشر	دار الکتب العلمية، منشورات محمد علي بيضون
مکان نشر	بیروت - لبنان
سال نشر	1428 ‌‎ق
چاپ	2
موضوع	زبان عربی - صرف و نحو
زبان	عربی
تعداد جلد	4
کد کنگره	‏PJ‎‏ ‎‏6151‎‏ ‎‏/‎‏س‎‏9‎‏الف‎‏5‎‏
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf
	v; t; e;

الأشباه و النظائر في النحو، اثر جلال‌الدين عبدالرحمن بن ابى‌بكر سيوطى (911ق)، با تصحيح غريد الشيخ، بررسى و بحث پيرامون مباحث نحوى بر اساس روش معمول در علم فقه مى‌باشد كه به زبان عربى و حدودا در نيمه اول قرن دهم هجرى نوشته شده است.

انگيزه نویسنده از تأليف كتاب، آن بوده كه به روش كتب فقه، به بررسى و بحث پيرامون زبان عربى بپردازد.

ساختار

كتاب با دو مقدمه از مصحح و مؤلف آغاز و مطالب در چهار جلد، ارائه شده است.

كتاب حاضر، از جمله مهم‌ترين آثار و مؤلفات نویسنده بوده كه اكثر مباحث نحوى را در خود جاى داده است. وى كتاب را مبنى بر هفت فن قرار داده و برای هر فنى، عنوان خاص و خطبه‌اى برگزيده است؛ به‌گونه‌اى كه هریک، صلاحيت آن را دارد كه كتابى مستقل به حساب آيد.

قواعد بر اساس حروف الفبا مرتب گرديده است.

گزارش محتوا

در جلد اول، در مقدمه مصحح، به زندگى‌نامه نویسنده، حيات علمى و آثار وى، اشاره شده است.

نویسنده، در مقدمه خود، پس از بيان انگيزه تأليف، به توضيح روش كار خود در نحوه تأليف كتاب پرداخته است.

اولین فنى كه به توضيح و تشريح آن پرداخته شده، فن قواعد و اصولى است كه جزئيات و فروع، به آن‌ها بازگشت دارد و به دليل نزدیکى آن به مقدمه كتاب، نویسنده از ذكر خطبه خاص برای آن، اجتناب نموده است.

اين قواعد كه بيشترين بخش مطالب را به خود اختصاص داده، بر اساس حروف الفبا مترتب گرديده است. نویسنده در این قسمت، به استقصاء، تحقيق و تتبع فراوانى پرداخته و در ضمن هر قاعده‌اى، آنچه از ادبيات عرب مناسب آن بوده، از قبيل مقال، تحرير، تنكيت، تهذيب، اعتراض، انتقاد و جواب آن، آيات قرآنى، احاديث نبوى، ابيات شعريه، تراكيب علما در تصانيفشان و... آورده شده است.

از جمله عناوينى كه در این قسمت، مورد بحث و بررسى قرار گرفته است، عبارتند از:

الف)- حرف همزه: اتباع و انواع، اتساع، اجتماع امثال مكروه، اجراء لازم مجرى غير لازم، اجراء متصل مجرى منفصل، اجراء اصلى مجرى زائد، اختصار، اسبق الافعال، اسم، اشتقاق، اصل مطابقت معنا با لفظ، اضمار، اعراب، ايجاب و...

ب)- «الباء»: باب «الشرط مبناه على الإبهام و الإضافة مبناه على التوضيح» و بدل.

ج)- «التاء»: تأليف، تابع مقدم بر متبوع نمى‌شود، تثنيه اشياء را به اصلش بازمى‌گرداند، تحريف، تركيب، تضمين، تعادل، تعويض، تغليب، تقاص، تقدير، تقديم و تأخير، تقويت اضعف و اضعاف قوى، تكثير حروف دلالت بر تكثير معنا دارد و...

د)- «الثاء»: ثقل و خفت، ثبوت حدث در اسم فاعل كمتر از ثبوت آن در فعل است.

ه)- «الجيم»: جملات، نكره‌اند و جوار.

و)- «الحاء»: حركت، حال، حمل شىء بر نظير آن، حمل بر معنا، حمل اصول بر فروع و...

ز)- «الخاء»: خلع ادله.

ح)- «الراء»: رابط، رجوع به اصل آسان‌تر است از انتقال از آن و...

ط)- «الزاى»: زيادت و...

و حروف ديگر كه تا حرف «الياء» ادامه پيدا كرده است.

جلد دوم، فن دوم، سوم و چهارم كه عبارت است از فن تدريب، ضوابط، استثنائات و تقسيمات، فن بناء بعضى از مسائل بر بعض ديگر و فن جمع و فرق را در خود جاى داده است. این جلد، مترتب بر چندين باب مى‌باشد. این ابواب، عبارتند از: الفاظ، كلمه، اسم و علامات آن، فعل و تقسيمات آن، حرف و انواع آن، كلام و جملات، معرب و مبنى، منصرف و غير منصرف، نكره و معرفه، مضمر، عَلَم، اشاره، موصول، معرف به ادات، مبتدا و خبر، افعال ناقصه، حروف شبيه ليس، حروف مشبه بالفعل، افعال قلوب، فاعل، نايب فاعل، مفعول‌به، تعدى و لزوم، اشتغال، مصدر، مفعمول‌له، مفعول‌فيه، استثناء، حال، تميز، حروف جر، اضافه، اسم فاعل، تعجب، افعل تفضيل، اسم فعل، نعت، عطف، بدل، ندا، ندبه، ترخيم، اختصاص، عدد، اخبار، تنوين، نون تأكيد، نواصب مضارع، جوازم، ادوات، صفات، تأنيث، مقصور و ممدود، جمع مكسر، تصغير، نسب، تصريف، زيادت، حذف، ادغام، خط، اعراب و بناء، موصول و...

در جلد سوم، مابقى فنون گنجانده شده است كه عبارتند از:

الف)- فن «الطراز في الالغاز، احاجى، مطارحات و ممتحنات»: نویسنده، این فنون را به علت نزدیکى و قرابت به هم، در ضمن یک فن آورده است. در این قسمت، كلمات، كنايات و جملاتى از برخى از بزرگان علم و ادب، مورد بحث و بررسى قرار گرفته است كه برخى از آن‌ها، عبارتند از: حريرى، زمخشرى، شيخ عز‌الدين بن عبدسلام، ابن لب اندلسى.

ب)- فن مناظرات، مجالسات، مذاكرات، مراجعات، محاورات، فتاوى، واقعات، مراسلات و مكاتبات و فن افراد و غرائب كه به بررسى این امور در كلمات بزرگان این فنون، اختصاص يافته است، همچون: مناظره سيبويه و كسايى در مسئله زنبوريه، مجلس خليل با سيبويه، مجلس ابى‌اسحاق زجاج با شاگردانش، مناظره بين كسايى و يزيدى، مجلس بين ثعلب و مبرد، مناظره بين ابن اعرابى و اصمعى پيرامون این نكته كه آيا جمع مؤنث بر مذكر حمل مى‌شود يا برعكس، مجلس ابى‌عمرو بن علاء با عيسى بن عمر در این كلام كه «ليس الطيب الا المسك»، مجلس ابى‌اسحاق ابراهیم بن سرى زجاج با مردى غريبه پيرامون مسائل متفرقه نحوى، مجلس بكر بن حبيب سهمى با شبيب بن شيبه بر سر مسائل لغوى و نيز مجالس عثمان بن مازنى با يعقوب بن سكيت، عمر جرمى و ابى‌حسن سعيد بن مسعده، اخفش، مجالس ابى‌عباس احمد بن يحيى با ابى‌حسن محمد كيسان، فتاواى نحويه ابن شجرى، جواب شيخ ابى‌منصور به موهوب بن احمد، مسائل نحوى ابن سيد‌ ‎بطليوسى، مسائلى كه بين سهيلى و ابن خروف اتفاق افتاده است و...

به‌عنوان مثال، در مناظره‌اى كه بين ابوحاتم و توزى بر سر مذكر يا مؤنث بودن كلمه فردوس اتفاق افتاده، چنين آمده است كه ابوحاتم، قائل به مذكر بودن آن شده و وقتى توزى پرسيده است كه پس چرا در آيه شريفه «الذين يرثون الفردوس هم فيها» ، ضمير مؤنث به آن برگشته است، وى در پاسخ به این نكته اشاره كرده كه در اينجا، به معناى «الجنة» نظر شده است، همانند آيه شريفه «من جاء بالحسنة فله عشر أمثالها» و همچنين مانند شعر عمر بن ابى‌ربيعه:

فكان مجنى دون من كنت اتقى

ثلاث شخوص كاعبان و معصر

آخرين جلد نيز به مسائلى اختصاص يافته است كه ابن سيد‌ ‎بطليوسى پيرامون برخى مسائل نحوى، آن‌ها را عنوان داشته است؛ از جمله در مورد آيه شريفه «و اولو العلم قائما بالقسط» ، «و لله على الناس حج البيت من استطاع اليه سبيلا» ، «و قيل يا رب ان هولاء قوم لا يؤمنون» ، «خلق الله السماوات» ، «و اعملوا صالحا» ، «التائبون و العابدون» ، «استطعما اهلها» ، «و آتوا النساء صدقاتهن نحلة» و...