رسائل عرفانی (مجموعه یازده رساله عرفانی): تفاوت میان نسخه‌ها

| کتابخانۀ دیجیتال نور =21002

'''رسائل عرفانی (مجموعه یازده رساله عرفانی) '''، دربردارنده یازده رساله عرفانی به زبان فارسی است که عموماًبه قلم [[سعادت‌پرور، علی|آیت‌الله سعادت‎پرور]] نگارش یافته و برخی نیز به قلم ایشان، تحقیق و تصحیح شده و به پانوشت‎های محققانه وی و [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبایی]]، آراسته گردیده است.<ref>ر.ک: مقدمه ناشر، ص11</ref>.

«رساله سیر و سلوک منسوب به بحرالعلوم»: برخی صحت انتساب این رساله به [[بحرالعلوم، محمدمهدی بن مرتضی|بحرالعلوم]] را مورد تردید قرار داده، اما برخی از عارفان بزرگ، از جمله [[قاضی تبریزی، علی|آیت‌الله قاضی]]، آن را متعلق به ایشان، دانسته‌اند<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>.

این رساله که با زندگی‌نامه [[بحرالعلوم، محمدمهدی بن مرتضی|سید بحرالعلوم]] آغاز گردیده، در دو بخش و هر بخش در چندین فصل، تنظیم شده است. نویسنده این رساله، ابتدا به طرح کلی از حقیقت سیر و سلوک الی الله و مقصد آن پرداخته، پس از شرح منازل عالم خلوص و عوالم قبل و بعد از آن، طریق سلوک و مسافرت الی الله را به تصویر کشیده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص21-121</ref>.

[[سعادت‌پرور، علی|آیت‌الله سعادت‎پرور]] با تحقیقات فراوان و مشاهده نسخه‎های متعدد، این رساله را تصحیح نموده و نیز تعلیقه‎هایی را که عموماًشرح روایات و بیان پاره‌ای از نکات کلیدی رساله می‎باشد، در پاورقی بدان افزوده است.<ref>ر.ک: مقدمه ناشر، ص12</ref>.

«رساله نور وحدت»: نویسنده این رساله، خواجه عبدالله، معروف به خواجه حوراء و متخلص به مغربی است. این رساله، درباره توحید و دستورالعمل سالکین بوده که در سال 1153 نگاشته شده است. اساس سیر و سلوک توحیدی نویسنده، چنانکه از متن این رساله روشن می‎شود، بر معرفت نفس در پرتو فکر، ذکر و مراقبه موحدانه است. معارف توحیدی ناب این رساله عرفانی می‎تواند طالبان و تشنگان طریق توحید و ولایت را سیراب نماید<ref>ر.ک: همان، ص13</ref>.

این رساله، دربردارنده پاره‌ای از دستورهای سیر و سلوک فکری است برای رفع اثنینیت و انیت موهوم و رساندن سالک به توحید خالص. این رساله، مزین است به تعلیقات [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبایی]] که با حرف «ط» مشخص شده است و تعلیقات [[سعادت‌پرور، علی|آیت‌الله سعادت‎پرور]] که در پایان آن‎ها، حرف «پ» ذکر شده است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

«نکته‎های ناب از [[بهجت، محمدتقی|آیت‌الله بهجت]]»: غرض از گردآوری این مجموعه، ذکر مختصری از حالات، کمالات و گفتار [[بهجت، محمدتقی|آیت‌الله محمدتقی بهجت]] می‎باشد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص155</ref>.

«رساله وصایا»: آنچه در این رساله آمده، یک‎صدوچهل‎ویک توصیه عارفانه است که یادگاری از [[سعادت‌پرور، علی|آیت‌الله سعادت‎پرور]] می‎باشد. ایشان در این گنجینه، گوهرهای ناب مقصود را برای رسیدن به مطلوب نهایی سالکان طریق الی الله عرضه نموده است. در حقیقت می‎توان گفت این دستورالعمل‎ها، عصاره دریافت‎ها و تجربه‎های حیات معنوی ایشان است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

این رساله، دربردارنده سفارش‎های مؤلف به شارگران، طلاب و عموم مؤمنان می‎باشد. این توصیه‎ها که در واقع بیانگر افکار و تجارب علمی و عملی استاد است، شوری مضاعف در سالک ایجاد نموده و پرتگاه‎های وادی سیر و سلوک را به او گوشزد می‌کند. از آنجا که به نظر گردآورنده، سادگی، روانی و بی‎پیرایه بودن نگارش این رساله، تأثیر معنوی در جان خواننده خواهد داشت، هیچ‎گونه تغییری درشیوه نگارش آن داده نشده است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

«نامه‎ها»: مجموعه نامه‎هایی است که در پاسخ طالبین راه سلوک نگاشته شده و راهنمای ایشان در مسیر بوده است. این نامه‎ها، بیانگر حالات درونی و عرفانی [[سعادت‌پرور، علی|آیت‌الله سعادت‎پرور]] می‎باشد که درعین‎حال، سالکان را بهره فراوان می‎بخشد<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>.

«شرح حال [[قاضی تبریزی، علی|آیت‌الله قاضی]]»: [[سعادت‌پرور، علی|آیت‌الله سعادت‎پرور]] در سیر و سلوک، شاگرد [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبایی]] بوده و خود علامه، شاگرد [[قاضی تبریزی، علی|آیت‌الله قاضی]] و او نیز، شاگرد آیت‌الله سید احمد کربلایی بود. با توجه به این که [[قاضی تبریزی، علی|آیت‌الله قاضی]] در سلسله اساتید و مشایخ سیر و سلوک عرفان نظری و عملی مؤلف قرار دارد، بدین لحاظ سیره علمی و عملی و سخنان آن بزرگوار برای ایشان، اهمیت بسزایی داشته است. این رساله در واقع حکایات و شرح حال کوتاه [[قاضی تبریزی، علی|آیت‌الله قاضی]] است که مؤلف از استاد خود، [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبایی]] نقل نموده است.<ref>ر.ک: همان، ص16</ref>.

«دستورالعمل [[ملکی تبریزی، جواد بن شفیع|آیت‌الله ملکی تبریزی]] به [[اصفهانی، محمدحسین|آیت‌الله اصفهانی (کمپانی)]]»: این نامه عرفانی حاوی دستوراتی است که [[ملکی تبریزی، جواد بن شفیع|میرزا جواد آقا ملکی]]، از استاد عرفانی خود، ملا حسن‎قلی همدانی اخذ نموده است. این وجیزه عرفانی، مزین به پاره‌ای از تعلیقات، توضیحات و بیانات [[طباطبایی، محمدحسین|علامه طباطبایی]] و مؤلف می‎باشد<ref>ر.ک: همان، ص17</ref>.

«گزیده دیوان ابن فارض»: دیوان ابن فارض که در زبان عربی، نظیر دیوان حافظ در زبان فارسی است، فراز و نشیب بسیار دارد و پاره‌ای از ابیات آن، بسیار شورانگیز است. مؤلف ابیاتی از اشعار او را که در آن‎ها، تذکر و یا تنبه برای سالکین است، گزینش نموده و سپس این اشعار به قلم یکی از شاگردان برجسته ایشان، به فارسی ترجمه شده است.<ref>ر.ک: همان، ص18</ref>.

«رساله منطق الطیر و دو رساله دیگر»: این رساله، برگردان اشعار دیوان منطق الطیر [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار نیشابوری]]، از نظم به نثر، با روشی بدیع و هنرمندانه است و به‎تناسب هریک از موضوعات مطرح‎شده، اشعاری از دیوان خواجه حافظ، در پانوشت گنجانده شده است. مؤلف در این رساله، مراحل سلوک را از آغاز تا پایان، به تصویر کشیده و موانع سیر را گوشزد کرده است. ایشان مطالعه این رساله را در هر سال یک بار، به سالکان توصیه می‌نمودند<ref>ر.ک: همان، ص19</ref>.

پاورقی‎ها، عموماًبه ذکر منابع، توضیح برخی کلمات و عبارات متن و نص آیات و روایاتی که در متن به آن‎ها اشاره شده، اختصاص یافته است.