حکیمی، محمدرضا: تفاوت میان نسخه‌ها
| خط ۸۴: | خط ۸۴: | ||
[[أذكياء الأطباء]] | [[أذكياء الأطباء]] | ||
[[شهداء الفضیلة]] | |||
[[ترجمه مختصر البلدان: بخش مربوط به ایران (ابن الفقیه)]] | [[ترجمه مختصر البلدان: بخش مربوط به ایران (ابن الفقیه)]] | ||
| خط ۱۲۴: | خط ۱۲۶: | ||
[[الحياة (جامعه مدرسين)]] | [[الحياة (جامعه مدرسين)]] | ||
[[رده:زندگی‌نامه]] | [[رده:زندگی‌نامه]] | ||
نسخهٔ ۱۰ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۱۹
| نام | حکیمی، محمدرضا |
|---|---|
| نامهای دیگر | حکیمی، عبدالوهاب
م‍س‍ع‍ود، ح. |
| نام پدر | حاج عبدالوهاب |
| متولد | 1314ش |
| محل تولد | مشهد |
| رحلت | |
| اساتید | سيد محمدهادى ميلانى |
| برخی آثار | |
| کد مؤلف | AUTHORCODE02213AUTHORCODE |
محمدرضا حكيمى (متولد 1314ش- مشهد)، پژوهشگر، نویسنده، محقق، حکیم، مجتهد، از اندیشمندان مکتب تفکیک
ولادت
در سال 1314ش در مشهد زاده شد. پدرش مرحوم حاج عبدالوهاب حكيمى از متشرعان و محترمين بازار مشهد بود.
تحصیلات
محمدرضا در سال 1320ش ابتدا راهى مكتب و سپس مدرسه گرديد و در سال 1326ش به حوزه علميه خراسان وارد شد و بيست سال به علم‌اندوزى و خودسازى پرداخت.
ايشان در طى اين مدت به فراگيرى دروس مقدمات و سطح و بعد از آن به درس خارج پرداخت و در كنار آن ساليان درازى به تحصيل فلسفه و كلام، همت گماشت و ادبيات عرب را نزد شيخ محمدتقى اديب نيشابورى فرا گرفت.
حكيمى همچنين از محضر استادانى همچون آيات عظام: شيخ مجتبى قزوينى خراسانى، سيد محمدهادى ميلانى و ميرزا احمد مدرس يزدى بهره‌ها برد و جهت فراگيرى نجوم، تقويم و برخى علوم ديگر به محضر استادانى چون حاج شيخ اسماعيل نجوميان، حاج سيد ابوالحسن حافظيان و حاجى خان مخيرى و... شتافت. وى در سال 1348ش، اجازه اجتهاد را از شيخ آقا بزرگ تهرانى دريافت داشت.
وى در ميان استادانش بيش از همه از شيخ مجتبى قزوينى تاثير گرفت و اين تاثير سرانجام با تاسيس مكتب تفكيك توسط حكيمى انجاميد.
حكيمى در سال 1345ش از مشهد به تهران كوچ كرد و خودش اين واقعه را «هجرت الى التكليف» ناميد. از اين تاريخ بود كه با روشنفكران روزگار خودش بيشتر آشنا شد و در چند مؤسسه فرهنگى- انتشاراتى از جمله مؤسسه انتشارات فرانكلين مشغول كار شد.
دغدغه اصلى حكيمى از آغاز تا كنون، ترسيم سيماى ويژه‌اى از اسلام و تشيع بوده است، اسلامى كه بر محور عدالت در اجتماع و آزادگى در فرد مى‌چرخد و تكيه اصلى‌اش در سال‌هاى اوليه بيشتر بر نشان دادن الگوهاى عملى بوده و در سال‌هاى پايانى تبين مبانى نظرى. قلب تفكر وى در اين ماجرا جدايى افكندن ميان داده‌هاى وحيانى و فرآوردهاى بشرى بوده است كه خودش اين تفكر را «مكتب تفكيك» ناميده است.
مهمترين تلاش وى، تأليف دايرةالمعارف اسلامى و شيعى‌اى است موسوم به «الحياة».
آثار
عناوين برخى از كتاب‌هاى ايشان عبارتند از:
1- الحياة (تألیف مشترك)؛
2- دانش مسلمين؛
3- ادبيات و تعهد در اسلام؛
4- مكتب تفكيك؛
5- معاد اجتهاد و تقليد در فلسفه؛
6- قصد و عدم وقوع؛
7- مرام جاودانه؛
8- عاشورا مظلوميتى مضاعف.