الخوارج في العصر الأموي: تفاوت میان نسخه‌ها

فصل سوم به دوران عبدالملک بن مروان اشاره دارد. وی پس از غلبه بر مصعب بن زبیر، عراق را به ولایت اموی بازگرداند و تسلط حجاج بن یوسف بر مکه و قتل مصعب، سبب پیروزی آنها بر زبیریان شد و سیطره آنها بر بلاد اسلامی کامل گردید و تنها خوارج آنها را تهدید می‌کرد به همین جهت سرکوب خوارج را از سر گرفتند و به رهبری مهلّب بن ابی‌صفره سرکوبی شدت گرفت و جنگ‌های شدیدی میان مهلّب و رهبران خوارج مانند قَطَری بن الفُجاءَة در عراق و اهواز رخ داد. سپس، به تلاش‌های عمر بن عبدالعزیز برای مقابله با خوارج از طریق مذاکره و اقناع مذهبی و ایجاد تفرقه به‌جای جنگ اشاره می‌شود؛ تلاشی که با وجود موقت بودن، نشان‌دهنده تغییر سیاست خلافت در مواجهه با خوارج بود. در نهایت، خروج خوارج در اواخر عصر اموی و همچنین جنبش صفریه با ریاست صالح بن مسرح تمیمی و همکاری شبیب شیبانی خارجی در عراق، مورد بررسی قرار می‌گیرد<ref>همان، ص151-170</ref>.

باب سوم: عقائد خوارج و فرقه‌های آنان؛ این باب در دو فصل به اصول کلی عقاید خوارج و تفاوت‌های فکری فرقه‌هایشان اختصاص دارد.