داروی جان؛ تکرار مضمون در آثار عطار نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[عطار، محمد بن ابراهیم|شیخ فریدالدین عطار نیشابوری]] (540 ـ 618 هـ.ق) شاعر و عارف قرن ششم و اوایل قرن هفتم هجری را اهل ادب و عرفان، به واسطۀ دو اثر مشهور وی یعنی «[[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]]» و «[[منطق الطیر عطار|منطق الطیر]]» نیک می‌شناسند؛ هرچند آثار دیگرش چون [[مصیبت‌نامه]]، [[الهی‌نامه]]، [[اسرارنامه]] و [[مختارنامه]] نیز از شهرت بسزایی برخوردارند. از میان این آثار، «[[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]]» معروف‌تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد؛ و چنان‌که از عنوان کتاب برمی‌آید مجموعه‌ای است گرانقدر در شرح احوال و اقوال مشایخ و مشاهیر بزرگ صوفیه که نویسنده با مطالعۀ آثار پیشینیان و غور و بررسی در آنها و اطلاعات خود فراهم آورده است. دقت در این کتاب ارزشمند نشان می‌دهد که مؤلف از کتب معتبری در تراجم و احوال این قوم مانند طبقات الصوفیه، رسالۀ قشیریه، کشف المحجوب هجویری غزنوی و چند متن دیگر در این زمینه به زبان تازی در مطالعه گرفته بوده است. ارزش و اعتبار این مطالب به اندازه‌ای است که عطار بسیاری از نکته‌ها و حکایات «[[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]]» را در آثار منظوم خود نیز بازگو می‌کند. این نقل‌ها و بازگویی‌ها ظاهراً مککر به نظر می‌رسد؛ ولی لطف سخن و شیوۀ داستان‌سرایی شیخ چنان است که نه‌تنها موجب ملال خاطر خواننده نیست، بلکه این گفتۀ شیرین حافظ را به یاد می‌آورد که: