پرش به محتوا

آیین: اسطوره، باور، فرهنگ مردم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NURآیین؛ اسطوره، باور، فرهنگ مردمJ1.jpg | عنوان =آیین: اسطوره، باور، فرهنگ مردم | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = قدردان، مهرداد (نویسنده) |زبان | زبان =فارسی | کد کنگره =BL2270 /ق4آ9 1394 | موضوع =جشنهای ایرانی||جشن...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۶: خط ۲۶:
}}
}}


'''آیین: اسطوره، باور، فرهنگ مردم''' تألیف مهرداد قدردان (متولد 1349ش)، پژوهشگر فرهنگ و اسطوره‌شناسی؛ این کتاب به بررسی جشن‌های ایرانی و زرتشتی همچون جشن‌های ماهیانه، گهنبارها، یلدا و هیرُمبا می‌پردازد. نویسنده با نگاهی تحلیلی به ریشه‌شناسی واژه جشن و مؤلفه‌های اصلی آن شامل ستایش و شادی پرداخته است.
'''آیین: اسطوره، باور، فرهنگ مردم''' تألیف [[قدردان، مهرداد|مهرداد قدردان]] (متولد 1349ش)، پژوهشگر فرهنگ و اسطوره‌شناسی؛ این کتاب به بررسی جشن‌های ایرانی و زرتشتی همچون جشن‌های ماهیانه، گهنبارها، یلدا و هیرُمبا می‌پردازد. نویسنده با نگاهی تحلیلی به ریشه‌شناسی واژه جشن و مؤلفه‌های اصلی آن شامل ستایش و شادی پرداخته است.


==ساختار==
==ساختار==
خط ۳۲: خط ۳۲:


==گزارش کتاب==
==گزارش کتاب==
'''آیین: اسطوره، باور، فرهنگ مردم''' اثر مهرداد قدردان پژوهشی جامع درباره جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تأکید بر ریشه‌های زرتشتی آنهاست. نویسنده در ابتدا به ریشه‌شناسی واژه جشن از زبان اوستایی می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه این واژه از «یسن» اوستایی به «جشن» فارسی تحول یافته است.
کتاب اثر [[قدردان، مهرداد|مهرداد قدردان]] پژوهشی جامع درباره جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تأکید بر ریشه‌های زرتشتی آنهاست. نویسنده در ابتدا به ریشه‌شناسی واژه جشن از زبان اوستایی می‌پردازد و نشان می‌دهد چگونه این واژه از «یسن» اوستایی به «جشن» فارسی تحول یافته است.


کتاب به دو مؤلفه اصلی جشن‌های ایرانی اشاره دارد: نخست ستایش و نیایش اهورامزدا که اساس معنوی جشن‌ها را تشکیل می‌دهد، و دوم شادی که نمود بیرونی این آیین‌هاست. نویسنده با استناد به سنگ‌نوشته‌های دوران هخامنشی نشان می‌دهد چگونه شادی در فرهنگ ایرانی هم‌تراز با آفرینش جهان تلقی می‌شده است.
کتاب به دو مؤلفه اصلی جشن‌های ایرانی اشاره دارد: نخست ستایش و نیایش اهورامزدا که اساس معنوی جشن‌ها را تشکیل می‌دهد، و دوم شادی که نمود بیرونی این آیین‌هاست. نویسنده با استناد به سنگ‌نوشته‌های دوران هخامنشی نشان می‌دهد چگونه شادی در فرهنگ ایرانی هم‌تراز با آفرینش جهان تلقی می‌شده است.