دریچه‌ای به شعر سپید پارسی (از آغاز تا دهۀ 1370): تفاوت میان نسخه‌ها

در پرتو تعریف‌های الیوه از «وظیفۀ نقد ادبی»، در این کتاب کوشش بر آن بوده که در حد آگاهی، تحلیل و تحقیق مؤلف، به «ایضاح، ادراک و التذاذ» بخشی از جریان شعر نو/ مدرن ایران یاری رسانده شود. این بخش از شعر فارسی به طور طبیعی باید «شعر منثور» خوانده و نامیده شود، به معنای شعری که در شاخه‌های موسیقایی، غیرموسیقایی و کم‌موسیقایی، و نه وزن عروضی کهن یا آزاد، شکل/فرم گرفته است؛ اما به جال اصطلاح «شعر منثور» که افزون بر خوش‌آوا نبودن، به‌صراحت «شعر» را به «نثر» تقلیل می‌دهد، نام نوظهور و خوش‌آواتر «شعر سپید» به صورت غلط مصطلح در زبان فارسی رایج شده است؛ زیرا می‌دانیم که «شعر سپید» در زبان‌های اروپایی به معنای شعر موزون اما بی‌قافیه است. البته از منظر کهن یا معبار بودن زبان، سادگی یا پیچیدگی تصویر، بازنمایی مسائل سیاسی ـ اجتماعی یا فردیت شاعر، بازتاب عواطف انسانی و عاشقانه و ...، گرایش‌های متنوع و مختلفی در شعر سپید یا همان شعر منثور پارسی راه یافته است.