پرش به محتوا

البلغة في الحكمة: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' می ب' به ' می‌ب'
جز (جایگزینی متن - ' می ش' به ' می‌ش')
جز (جایگزینی متن - ' می ب' به ' می‌ب')
خط ۴۰: خط ۴۰:
در تذکره‌ها و کتب تراجم تنها در یک اثر به [[اهری، عبدالقادر بن حمزه|قطب‌الدین اهری]] اشاره شده است و دیگر آثار از بیان سوانح زندگی او و بیان شرح احوال او خالی است. در کتاب «مجمع الآداب فی معجم الالقاب» [[ابن فلوطی|ابن الفوطی]] آمده است: «.... [[اهری، عبدالقادر بن حمزه|عبدالقادر بن حمزة بن یاقوت الاهری]] حکیم صوفی از حکیمان متأله بود. در جوانی برای تهذیب و تحصیل به سفر رفت و در هرات نزد [[فخر رازی، محمد بن عمر|امام فخر رازی]] تحصیل کرد. سپس در زمان المستنصر بالله به بغداد رفت. هنگامی که از سفر طولانی خود بازگشت، بهاءالدین کلیبری از او دعوت کرد و مدرسۀ خوبی برایش مهیا ساخت تا فرزندانش در آن مشغول باشند و مقرری وافری از مواد غذایی برایش معین کرد. وی مدت مدیدی در آن مدرسه ساکن بود سپس به اهر بازگشت و بر تحصیل و تعلیم همت گماشت ..... وفات مولانا قطب‌الدین در آخر سال 657 واقع شد».
در تذکره‌ها و کتب تراجم تنها در یک اثر به [[اهری، عبدالقادر بن حمزه|قطب‌الدین اهری]] اشاره شده است و دیگر آثار از بیان سوانح زندگی او و بیان شرح احوال او خالی است. در کتاب «مجمع الآداب فی معجم الالقاب» [[ابن فلوطی|ابن الفوطی]] آمده است: «.... [[اهری، عبدالقادر بن حمزه|عبدالقادر بن حمزة بن یاقوت الاهری]] حکیم صوفی از حکیمان متأله بود. در جوانی برای تهذیب و تحصیل به سفر رفت و در هرات نزد [[فخر رازی، محمد بن عمر|امام فخر رازی]] تحصیل کرد. سپس در زمان المستنصر بالله به بغداد رفت. هنگامی که از سفر طولانی خود بازگشت، بهاءالدین کلیبری از او دعوت کرد و مدرسۀ خوبی برایش مهیا ساخت تا فرزندانش در آن مشغول باشند و مقرری وافری از مواد غذایی برایش معین کرد. وی مدت مدیدی در آن مدرسه ساکن بود سپس به اهر بازگشت و بر تحصیل و تعلیم همت گماشت ..... وفات مولانا قطب‌الدین در آخر سال 657 واقع شد».


[[اهری، عبدالقادر بن حمزه|اهری]] در مقدمۀ کتاب خود که مشتمل بر تقدیم‌نامۀ آن نیز می باشد، این کتاب را به «افضل الامراء والصدور احمد بن الصدر السعید ابی‌نصر بن یونس» تقدیم کرده است و در آن به رسم رایج روزگار او را با القاب و عناوینی ستوده است.
[[اهری، عبدالقادر بن حمزه|اهری]] در مقدمۀ کتاب خود که مشتمل بر تقدیم‌نامۀ آن نیز می‌باشد، این کتاب را به «افضل الامراء والصدور احمد بن الصدر السعید ابی‌نصر بن یونس» تقدیم کرده است و در آن به رسم رایج روزگار او را با القاب و عناوینی ستوده است.


گرچه از [[اهری، عبدالقادر بن حمزه|اهری]] جز همین کتاب اثری باقی نمانده است، ولی همین اثر برای دلالت بر مراتب فضل و دانش و کمالات علمی او گواه کافی و صادقی است. اطلاعات و ذوق ادبی سرشار، تسلط بر آیات و اخبار و روایات، اطلاعات فلسفی و کلامی قابل توجه و نیز انس و الفت با سخنان مشایخ و بزرگان صوفیه، ویژگی‌های خاصی به اندیشه و زبان او داده‌اند.
گرچه از [[اهری، عبدالقادر بن حمزه|اهری]] جز همین کتاب اثری باقی نمانده است، ولی همین اثر برای دلالت بر مراتب فضل و دانش و کمالات علمی او گواه کافی و صادقی است. اطلاعات و ذوق ادبی سرشار، تسلط بر آیات و اخبار و روایات، اطلاعات فلسفی و کلامی قابل توجه و نیز انس و الفت با سخنان مشایخ و بزرگان صوفیه، ویژگی‌های خاصی به اندیشه و زبان او داده‌اند.