۱۰۶٬۳۳۳
ویرایش
دیوان رفیع‌الدین لنبانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR104489J1.jpg | عنوان = دیوان رفیع الدین لنبانی (قرن ششم هجری) بر اساس نسخه مورخ 619 هجری و با مقابله دو نسخه خطی دیگر | عنوان‌های دیگر = | پدیدآورندگان | پدیدآوران = رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن م‍س‍ع...» ایجاد کرد) |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''دیوان رفیع‌الدین لنبانی'''، مجموعه اشعار عبدالعزیز بن مسعود رفیع (رفیع‌الدین) لنبانی (احتمالا 550-630 تا 639ق) است که به اهتمام تقی | '''دیوان رفیع‌الدین لنبانی'''، مجموعه اشعار [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود|عبدالعزیز بن مسعود رفیع (رفیع‌الدین) لنبانی]] (احتمالا 550-630 تا 639ق) است که به اهتمام [[بینش، تقی|تقی بینش]]، منتشر شده است. | ||
دیوان رفیع از لحاظ قالب‌های شعری و تعداد ابیات، مشتمل بر قصیده، قطعه و چند غزل کوتاه و تعدادی رباعی و ترکیب‌بند و در مجموع بالغ بر 1642 بیت است؛ 40 قطعه و قصیده: مشتمل بر 1351 بیت؛ 52 غزل یا تغزل: در مجموع 67 بیت؛ 50 رباعی: 100 بیت؛ 2 ترجیع‌بند و ترکیب‌بند: 135 بیت و ملحقات: 45 بیت. اما بنا به اقوال برخی از | دیوان رفیع از لحاظ قالب‌های شعری و تعداد ابیات، مشتمل بر قصیده، قطعه و چند غزل کوتاه و تعدادی رباعی و ترکیب‌بند و در مجموع بالغ بر 1642 بیت است؛ 40 قطعه و قصیده: مشتمل بر 1351 بیت؛ 52 غزل یا تغزل: در مجموع 67 بیت؛ 50 رباعی: 100 بیت؛ 2 ترجیع‌بند و ترکیب‌بند: 135 بیت و ملحقات: 45 بیت. اما بنا به اقوال برخی از تذکرهنویسان، احتمال می‌رود که تعدادی از اشعار وی بر اثر حوادث ایام از میان رفته باشد<ref>ر.ک: کوپا، فاطمه، ص104</ref>. | ||
از لحاظ کیفیت، شعر لنبانی یکی از آخرین نمونه‌های سبک خراسانی و طلیعه سبکی است که به دست سعدی و حافظ به اوج کمال خود رسیده است؛ ازهمین‌رو، آثار حماسه و ناهمواری سبک خراسانی در شعر وی کمرنگتر می‌شود و بقایای واژگان خشن و مردانه شعرای خراسانی در تغزلات او جای خود را به لطافتی شاعرانه می‌بخشد و در نهایت به ایجاد شعری منسجم، استوار، فصیح و منطبق بر موازین رسمی ادب می‌انجامد<ref>ر.ک: همان</ref>. | از لحاظ کیفیت، شعر [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود|لنبانی]] یکی از آخرین نمونه‌های سبک خراسانی و طلیعه سبکی است که به دست سعدی و حافظ به اوج کمال خود رسیده است؛ ازهمین‌رو، آثار حماسه و ناهمواری سبک خراسانی در شعر وی کمرنگتر می‌شود و بقایای واژگان خشن و مردانه شعرای خراسانی در تغزلات او جای خود را به لطافتی شاعرانه می‌بخشد و در نهایت به ایجاد شعری منسجم، استوار، فصیح و منطبق بر موازین رسمی ادب می‌انجامد<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
هنر و مهارت رفیع، بیشتر در سرودن قصیده است و قطعه‌های او عمدتاً متضمن تکرار سادهتر همان مضامینی است که در قصاید او آمده است. قصاید او غالباً با تغزل یا تشبیب آغاز می‌شود و مقدمه یا تشبیب این قصاید غالباً درباره «آمدن بهار، بیان اوصاف معشوق، توصیف آسمان شب، باد صبا، شکوه و گلایه از ایام فراق و هجران، تقبیح زال عشوهگر دهر و...» است، اما تعداد محدودی از این قصاید، بدون مقدمه است و از همان ابتدا به مدح و ستایش ممدوح می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص104-105</ref>. | هنر و مهارت رفیع، بیشتر در سرودن قصیده است و قطعه‌های او عمدتاً متضمن تکرار سادهتر همان مضامینی است که در قصاید او آمده است. قصاید او غالباً با تغزل یا تشبیب آغاز می‌شود و مقدمه یا تشبیب این قصاید غالباً درباره «آمدن بهار، بیان اوصاف معشوق، توصیف آسمان شب، باد صبا، شکوه و گلایه از ایام فراق و هجران، تقبیح زال عشوهگر دهر و...» است، اما تعداد محدودی از این قصاید، بدون مقدمه است و از همان ابتدا به مدح و ستایش ممدوح می‌پردازد<ref>ر.ک: همان، ص104-105</ref>. | ||
موضوع اصلی قصاید لنبانی مدیحه است که عمدتاً با اغراق و مبالغهای تعمدی همراه می‌شود: | موضوع اصلی قصاید [[رفیع لنبانی، عبدالعزیز بن مسعود|لنبانی]] مدیحه است که عمدتاً با اغراق و مبالغهای تعمدی همراه می‌شود: | ||
'''هنوز گوی فلک در عدم همی گردید | '''هنوز گوی فلک در عدم همی گردید | ||
که او به دست جهان‌داری تو چوگان داد | که او به دست جهان‌داری تو چوگان داد | ||
'''تیغ تو چه برقی است که خورشید فلک را | '''تیغ تو چه برقی است که خورشید فلک را | ||