تشيع و تصوف تا آغاز سده دوازدهم هجری: تفاوت میان نسخه‌ها

سه- همچنین مترجم چنین انتقاد کرده است: خواننده توجه دارد كه استناد بابيه به شیخی گری و حتى مواريث تشيع رسمى، بدان معنى نيست كه بابيگرى، شاخه‏اى از تشيع باشد و اگر بتوان شیخی گری را در شكل اوليه آن، گونه‏اى دوازده‌امامی گری غاليانه شمرد، بارى بابيگرى را جز تحريف شیخی گری نمى‌‏توان دانست كه به‌سرعت از اینجاوآنجا عناصرى از تصوف و غالی گری قديم و مذاهب باطنى التقاط كرد و هم در زمان باب، به دست بابيان مطلع‏تر از او، به‌صورت نحله‏اى مستقل از تشيع درآمد كه حتى شيخيان، محتاطانه از آن تبرى جستند. حاصل آنكه اظهارنظر مؤلف دائر بر انشعاب شيخيه و بابيه از شاخه اصوليان شيعى، خالى از اشتباه نيست؛ همين‏قدر مى‌‏توان گفت كه بابيگرى، جلوه ديگرى از غالی گری و باطنيگرى قديم و متأثر از حروفيه و نقطويه بوده، كه انتشار عقايد شيخيه پیش‌درآمد آن بوده است <ref> همان، پاورقی ص 400- 401</ref>.