۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه'''، اثر محمدصالح روغنی قزوینی (1019-1116ق)، شرح و ترجمه فارسی کتاب | '''ترجمه و شرح صحیفه کامله سجادیه'''، اثر [[قزوینی، محمدصالح بن محمدباقر|محمدصالح روغنی قزوینی]] (1019-1116ق)، شرح و ترجمه فارسی کتاب «[[صحیفه سجادیه، روایت حسین بن اشکیب|صحیفه سجادیه]]» حاوی دعاهای [[امام سجاد علیهالسلام|امام سجاد(ع)]] است که با تصحیح [[علی فاضلی]]، به چاپ رسیده است. | ||
کتاب با دو مقدمه از مصحح و شارح آغاز گردیده و مطالب، در دو بخش ارائه شده است. | کتاب با دو مقدمه از مصحح و شارح آغاز گردیده و مطالب، در دو بخش ارائه شده است. | ||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
وی در این کتاب نیز در دیباچه، غرض از نگارش و ترجمه و شرح را بیان کرده و به دشواری کار، اشاره نموده و مینویسد: «دیری است بعضی از اخوان مخلص که به لغت عرب معرفت کامل ندارند، از من التماس مینمایند تا ادعیه «صحیفه کامله سجادیه» را (علی قائلها أالفألفسلام و تحية) ترجمه کنم به کلامی روشن و بیان مبین، خالی از تکلف و تعقید، فارغ از اطناب غیر مفید، تا مجمل معنی وقت قرائت دعا معلوم گردد و داعی از فهم مدعا بینصیب نباشد؛ چه، غرض از دعا، مناجات و عرض حاجات به درگاه واهب العطیات است و چون شخص، معنی فهم نکند، از درجه اعتبار ساقط باشد؛ هرچند تلفظ به آن کلمات شریفه و ادعیه مأثوره، نشاید که از فضیلت ثواب مطلقا خالی بود؛ علیالخصوص که داعی به صدق نیت و اخلاص عقیدت و خضوع و رغبت موصوف باشد؛ ولیکن بر همه کس معلوم است که تحریک زبان بیفهم مدعا و اظهار صوتی عاری از معنی، در میزان اعتبار، چنان وزنی ندارد و به حال بعضی از اذکیا و مخلصان، که قدرت بر تحصیل معنا دارند، لایق نمینماید...»<ref>ر.ک: همان، ص56</ref>. | وی در این کتاب نیز در دیباچه، غرض از نگارش و ترجمه و شرح را بیان کرده و به دشواری کار، اشاره نموده و مینویسد: «دیری است بعضی از اخوان مخلص که به لغت عرب معرفت کامل ندارند، از من التماس مینمایند تا ادعیه «صحیفه کامله سجادیه» را (علی قائلها أالفألفسلام و تحية) ترجمه کنم به کلامی روشن و بیان مبین، خالی از تکلف و تعقید، فارغ از اطناب غیر مفید، تا مجمل معنی وقت قرائت دعا معلوم گردد و داعی از فهم مدعا بینصیب نباشد؛ چه، غرض از دعا، مناجات و عرض حاجات به درگاه واهب العطیات است و چون شخص، معنی فهم نکند، از درجه اعتبار ساقط باشد؛ هرچند تلفظ به آن کلمات شریفه و ادعیه مأثوره، نشاید که از فضیلت ثواب مطلقا خالی بود؛ علیالخصوص که داعی به صدق نیت و اخلاص عقیدت و خضوع و رغبت موصوف باشد؛ ولیکن بر همه کس معلوم است که تحریک زبان بیفهم مدعا و اظهار صوتی عاری از معنی، در میزان اعتبار، چنان وزنی ندارد و به حال بعضی از اذکیا و مخلصان، که قدرت بر تحصیل معنا دارند، لایق نمینماید...»<ref>ر.ک: همان، ص56</ref>. | ||
وی پس از آن، متذکر میشود که در ابتدا، بر آن بوده که بخشهای فارسی شرح شیخالاسلام یزد بدیعالزمان قهپایی را از شرح او انتخاب کند و بیموجبی قوی، عبارات او را تغییر و تبدیل ندهد، ولی چون به نظر امعان در آن تأمل نموده، غالبا تقریر مدعا مرضی و مأنوس وی نبوده است؛ ازاینروی، عنان همت به صوب شرحی مستقل، معطوف داشته است<ref>ر.ک: همان</ref>. | وی پس از آن، متذکر میشود که در ابتدا، بر آن بوده که بخشهای فارسی شرح شیخالاسلام یزد [[بدیعالزمان قهپایی]] را از شرح او انتخاب کند و بیموجبی قوی، عبارات او را تغییر و تبدیل ندهد، ولی چون به نظر امعان در آن تأمل نموده، غالبا تقریر مدعا مرضی و مأنوس وی نبوده است؛ ازاینروی، عنان همت به صوب شرحی مستقل، معطوف داشته است<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
شارح، شرح را بهاختصار برگزار کرده است و مانند سایر آثارش، شرح را در نهایت استحکام و اتقان نگاشته است. قضاوت اهل فن، درباره «ترجمه و شرح نهج البلاغه» وی، شاهد صدقی است بر این مدعا<ref>ر.ک: همان، ص56-57</ref>. | شارح، شرح را بهاختصار برگزار کرده است و مانند سایر آثارش، شرح را در نهایت استحکام و اتقان نگاشته است. قضاوت اهل فن، درباره «ترجمه و شرح نهج البلاغه» وی، شاهد صدقی است بر این مدعا<ref>ر.ک: همان، ص56-57</ref>. |
ویرایش