أساس التقديس: تفاوت میان نسخه‌ها

أساس التقديس، مسئله صفات خبریه یا آیات و اخبار موهم تشبیه، را حل می‌کند<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/27 ر.ک: همان، ص27]</ref>. [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] در حل این مسئله و فهم آنچه سلف به آن معتقدند سرآمد است؛ وی از همه ابزارهای شناختی و عقلی‌اش در رد اعتقاد به تجسیم و قول به جهت و حیّز دو فرقه کرامیه و حشویه از حنابله، استفاده می‌کند<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/27 ر.ک: همان]</ref>.

[[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] برای مقابله با طرف‎داران محمد بن کرام (معروف به مجسمه یا کرامیه) و تحریف‎کنندگان قول احمد بن حنبل (حشویه حنابله)، خود را به علوم عقلی و لغت و تفسیر و حدیث واصول و... مسلح می‌کند<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/48 ر.ک: همان، ص49]</ref>. وی این کتاب را در یک مقدمه و چهار قسم می‌نویسد. مقدمه کتاب، مختصر است و وی در آن نظرش را به‎صورت واضح درباره آیاتی که ظاهرشان موهم تشبیه است، بیان می‌کند<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/48 ر.ک: همان]</ref>. همچنین، بیان می‌کند که این کتاب را برای سلطان ابوبکر بن ایوب، سلطان مصر و شام در دهه آخر قرن ششم هجری، نوشته است. از جمله ایرادات ابن ‎تیمیه بر او در ردی که بر کتاب نوشته، همین مورد است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/49 ر.ک: همان، 49-50]</ref>، ولی [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] کرارا در کتابش دعا می‌کند که خداوند، نوشته وی را ذخیره‌ای برای آخرتش قرار دهد<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/51 ر.ک: همان، ص51]</ref>.

در فصل دوم، ده دلیل سمعی (قرآنی و روایی) بر تنزیه خدا از جسمانیت ذکر شده است. رازی در فصل سوم، دلائل عقلی بر اینکه خدای متعال متحیّز نیست را ارائه می‌کند؛ او شش برهان در اثبات این امر اقامه کرده و آن را با رد شبهات قائلان بر این امر تکمیل می‌نماید. وی در فصل چهارم در پی اثبات این است که خدای متعال، مختص به حیز و جهتی نیست؛ به این معنی که نمی‌توان به اینکه اینجاست یا آنجاست اشاره حسی داشت. فصل پنجم در بیان شبهات عقلی اختصاص خدا به حیز و جهت است و فصل ششم در رد بر کرامیه که قائل به جسمانیت خدایند، می‎باشد. ظاهرا، [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]] در ترتیبی که در بیان مطالب قسم اول کتابش ذکر شد (ذکر مقدمات ثلاث، بیان ادله سمعی و سپس عقلی و رد کرامیه و حشویه و...)، ادله سعمی را بر ادله عقلی مقدم می‌دارد؛ علت این امر می‌تواند این باشد که اختلاف او با گروهی است که اولویتشان در ایمان و اعتقاد، با ادله سمعی است.<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/51 ر.ک: همان، ص51-52]</ref>.

محمد بن عمر رازی، سومین بخش از کتابش را در تقریر مذهب سلف نوشته است. او پنج فصل به این بخش افزوده است. در فصل اول به این پرسش که آیا در کتاب الهی چیزی هست که نتوان به آن علم پیدا کرد؟ پاسخ داده و متعرض دو جنبه نظر مؤیدین و معارضین در آن شده است. فصل دوم را در بیان محکم و متشابه از قرآن کریم نگاشته، فصل سوم را در روش تشخیص آیات محکم از متشابه، فصل چهارم را در تقریر مذهب سلف و فصل پنجم را در متفرعات این مذهب نوشته است. وی در فصل سوم از قانون تأویل سخن می‌گوید؛ یعنی هرچند لفظ آیه یا خبر ظهور در معنایی داشته باشد، اما ترک آن معنی ظاهری و رجوع به معنای دیگر بنا بر دلیل منفصل جایز است و اگر چنین نباشد کلام بی‌فایده خواهد بود یا قرآن از حجیت خواهد افتاد. البته در این‎گونه موارد واجب است که مکلف قطع به این داشته باشد که مراد خداوند از این لفظ غیر از معنایی است که ظاهرش بین مردم مشهور شده است. در صورت قطع یا باید مانند مجوزین تأویل، معنی را به تأویل برد و یا مانند قائلین به امتناع آن، علم این امور را به خدا واگذاشت. فصل آخر این قسم به بیان برخی از قواعد مهم در تأویل اختصاص دارد؛ مانند: عدم جواز تبدیل لفظی از الفاظ متشابه به لفظ دیگر، خواه آن لفظ عربی باشد یا فارسی، وجوب احتراز از تصریف مثل جایگزینی «مستوی» به‌جای «علی العرش استوی»، عدم جمع الفاظ متشابه و همچنین عدم جواز تفریق بین الفاظ مجتمع<ref>[https://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/24547/1/53 ر.ک: همان، ص53-54]</ref>.