۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
کلیات دیوان معزی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ی‌ت' به 'ی‌ت'
جز (جایگزینی متن - 'ی‌س' به 'ی‌س') |
جز (جایگزینی متن - 'ی‌ت' به 'ی‌ت') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
محمد بن عبدالملک نیشابوری معروف به امیر معزی نیشابوری، معروفترین شاعر عصر سلاجقه که در دستگاه سلطان ملکشاه و سنجر بن ملکشاه سلجوقی به امیرالشعرایی معروف بوده است و بنا به نوشته استاد همایی «الحق لقبی به مورد و اسمی با مسما داشته؛ چه در عهد سلاجقه کمتر شاعری از حیث فصاحت و جزالت اسلوب و شیرینی سخن، خاصه در تغزل که فن مخصوص اوست به پایه معزی رسید». استاد اقبال آشتیانی در مقدمه دیوان معزی مینویسد: «دیوان این شاعر مشتمل بر یک سلسله وقایع بسیار مهم است که یا ضبط آنها از قلم مورخین سلاجقه فوت شده و یا بهوسیله آنها میشود نوشتههای آن مورخین را تکمیل و تصحیح کرد. تا آنجا که | محمد بن عبدالملک نیشابوری معروف به امیر معزی نیشابوری، معروفترین شاعر عصر سلاجقه که در دستگاه سلطان ملکشاه و سنجر بن ملکشاه سلجوقی به امیرالشعرایی معروف بوده است و بنا به نوشته استاد همایی «الحق لقبی به مورد و اسمی با مسما داشته؛ چه در عهد سلاجقه کمتر شاعری از حیث فصاحت و جزالت اسلوب و شیرینی سخن، خاصه در تغزل که فن مخصوص اوست به پایه معزی رسید». استاد اقبال آشتیانی در مقدمه دیوان معزی مینویسد: «دیوان این شاعر مشتمل بر یک سلسله وقایع بسیار مهم است که یا ضبط آنها از قلم مورخین سلاجقه فوت شده و یا بهوسیله آنها میشود نوشتههای آن مورخین را تکمیل و تصحیح کرد. تا آنجا که می‌توان دیوان امیر معزی را مکمل تاریخ سلاجقه و معاصرین ایشان دانست»<ref>ر.ک: یلمهها، احمدرضا، ص238</ref>. | ||
شیوه شعر معزی از شاعران متقدم خراسان فرقی محسوس ندارد و در واقع سبک آنان را پیروی کرده است و قصاید او خواه از حیث موضوع و خواه از حیث الفاظ قصاید فرخی و عنصری را به نظم میآورد و اغلب شباهت مابین سبکها کاملاً ظاهر میشود؛ مانند قصیدهای که در مدح عمید الدوله جمشید بن بهمنیار وزیر فارس و اصفهان ساخته و آن قصیده معروف فرخی را با مطلع: | شیوه شعر معزی از شاعران متقدم خراسان فرقی محسوس ندارد و در واقع سبک آنان را پیروی کرده است و قصاید او خواه از حیث موضوع و خواه از حیث الفاظ قصاید فرخی و عنصری را به نظم میآورد و اغلب شباهت مابین سبکها کاملاً ظاهر میشود؛ مانند قصیدهای که در مدح عمید الدوله جمشید بن بهمنیار وزیر فارس و اصفهان ساخته و آن قصیده معروف فرخی را با مطلع: | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
'''چو پیوندد بهم، گویی که در دشتست سیمایی***چو از هم بگسلد، گویی مگر کشتیست در دریا'''<ref>ر.ک: مقدمه، ص13</ref>. | '''چو پیوندد بهم، گویی که در دشتست سیمایی***چو از هم بگسلد، گویی مگر کشتیست در دریا'''<ref>ر.ک: مقدمه، ص13</ref>. | ||
معزی شاعری است قصیدهسرا و مدیحهگو؛ قصیدههای وی معمولاً مفصل و محکم و صنعت تشبیه و مجاز و استعاره در آن مبذولست<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>. ویژگی عمده شعر معزی سادگی و روانی عبارت است. از طرقی کوششی که او در سرودن غزلهای نغز کرده، تأثیر بسزایی در پیشرفت غزلسرایی در آن عصر داشته است. در شعر او تنها به مدح و غزل باز نمیخوریم، بلکه گاه هم از وعظ، اندرز، حکمت و توحید اثری مییابیم<ref>ر.ک: یلمهها، احمدرضا، ص238</ref>. در قصاید معزی ابیات پندآمیز و تشویق و ترغیب شاهان و بزرگان به مردم پروری و دادگستری زیاد | معزی شاعری است قصیدهسرا و مدیحهگو؛ قصیدههای وی معمولاً مفصل و محکم و صنعت تشبیه و مجاز و استعاره در آن مبذولست<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>. ویژگی عمده شعر معزی سادگی و روانی عبارت است. از طرقی کوششی که او در سرودن غزلهای نغز کرده، تأثیر بسزایی در پیشرفت غزلسرایی در آن عصر داشته است. در شعر او تنها به مدح و غزل باز نمیخوریم، بلکه گاه هم از وعظ، اندرز، حکمت و توحید اثری مییابیم<ref>ر.ک: یلمهها، احمدرضا، ص238</ref>. در قصاید معزی ابیات پندآمیز و تشویق و ترغیب شاهان و بزرگان به مردم پروری و دادگستری زیاد می‌توان دید: | ||
'''چیست از رحمت و انصاف وز تحقیق نظر***که نکردی تو درین شهر بجای ظعفا''' | '''چیست از رحمت و انصاف وز تحقیق نظر***که نکردی تو درین شهر بجای ظعفا''' | ||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
'''ربع از دلم پرخون کنم، خاک دمن گلگون کنم***اطلال را جیحون کنم، از آب چشم خویشتن'''<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>. | '''ربع از دلم پرخون کنم، خاک دمن گلگون کنم***اطلال را جیحون کنم، از آب چشم خویشتن'''<ref>ر.ک: همان، ص15</ref>. | ||
این چاپ از دیوان که در سال 1362ش توسط ناصر هیّری از سوی نشر مرزبان صورت گرفته بسیار مغلوط و نابسامان و بهگونهای بازاری صورت گرفته است. مصحح مشخص نکرده که چه نسخهای از چه قرنی در دست داشته است؛ اما از شواهد به نظر میآید که نسخه ایشان بسیار شبیه نسخه استاد اقبال بوده و یا از روی آن نسخه استنساخ شده است. متن این دیوان بهمراتب از متن دیوان تصحیح استاد اقبال، غیر | این چاپ از دیوان که در سال 1362ش توسط ناصر هیّری از سوی نشر مرزبان صورت گرفته بسیار مغلوط و نابسامان و بهگونهای بازاری صورت گرفته است. مصحح مشخص نکرده که چه نسخهای از چه قرنی در دست داشته است؛ اما از شواهد به نظر میآید که نسخه ایشان بسیار شبیه نسخه استاد اقبال بوده و یا از روی آن نسخه استنساخ شده است. متن این دیوان بهمراتب از متن دیوان تصحیح استاد اقبال، غیر علمی‌تر و نامستندتر است و علاوه بر اینکه هیچ اطلاعی در مورد نسخه اساس یا نسخ بدل مورد استفاده مصحح نداریم و هویت نسخه برای خواننده ناشناخته و مجهول است، اغلاط و تحریفات و تصحیفات فروانی در متن دیوان مشهود است که به تصریح می‌توان اذعان کرد که حتی یک قصیده منقح و بیغلط در این دیوان نمی‌توان یافت<ref>ر.ک: یلمهها، احمدرضا، ص 240-239</ref>. | ||
دستهای از تحریفات و تصحیفات متن دیوان بهگونهای است که در بسیاری از ابیات، واژهای در مصاریع اول و دوم مکرر ضبط گردیده است. درحالیکه اکثر ابیات این شاعر دارای صنعت ترصیع و موازنه بوده و اگر شاعر عبارت و کلامی در مصرع ثانی قرینه آن را لحاظ داشته، لیکن در چاپ دیوان، این موازنهها رعایت نگردیده و واژههای مکرر در مصراعهای متفاوت مضبوط است. از جمله در بیت 57 چنین تحریف شده است: | دستهای از تحریفات و تصحیفات متن دیوان بهگونهای است که در بسیاری از ابیات، واژهای در مصاریع اول و دوم مکرر ضبط گردیده است. درحالیکه اکثر ابیات این شاعر دارای صنعت ترصیع و موازنه بوده و اگر شاعر عبارت و کلامی در مصرع ثانی قرینه آن را لحاظ داشته، لیکن در چاپ دیوان، این موازنهها رعایت نگردیده و واژههای مکرر در مصراعهای متفاوت مضبوط است. از جمله در بیت 57 چنین تحریف شده است: | ||