دیوان عنصری بلخی: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۲۲ اوت ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ه‎ا' به 'ه‌ا'
جز (جایگزینی متن - 'می‎د' به 'می‌د')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - 'ه‎ا' به 'ه‌ا')
خط ۳۴: خط ۳۴:


==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
محقق در مقدمه‎اش بر کتاب، شرح‎حال [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] و نیز منقولات تذکره‎ها و کتب ادبی و تاریخی درباره [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] را گردآوری کرده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه دوازده تا سی</ref>‏. محقق، با گشت‎وگذار در اشعار [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] نام ممدوحان عنصری را استخراج نموده که به عدد هشت ختم می‎شود و بیشترین مدح در خصوص سلطان محمود غزنوی (متوفی 421ق) است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه بیست‎وسه تا بیست‎وچهار</ref>
محقق در مقدمه‌اش بر کتاب، شرح‎حال [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] و نیز منقولات تذکره‎ها و کتب ادبی و تاریخی درباره [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] را گردآوری کرده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه دوازده تا سی</ref>‏. محقق، با گشت‎وگذار در اشعار [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] نام ممدوحان عنصری را استخراج نموده که به عدد هشت ختم می‎شود و بیشترین مدح در خصوص سلطان محمود غزنوی (متوفی 421ق) است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه بیست‎وسه تا بیست‎وچهار</ref>


[[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، ملک‎الشعرای دربار‎ محمود‎ غزنوی‎، یکی از بزرگ‎ترین مدیحه‎سرایان و قصیده‎پردازان شعر فارسی است. از وی 70 قصیده و 77 رباعی‎ و تعدادی ابیات پراکنده باقی مانده است. شاعران پس از وی در شعرهایشان، موضع‎گیری‎های‎ متفاوتی در قبال او‎ داشته‎اند‎: عده‎ای مدیحه‎سرایی وی را موردانتقاد قرار داده‎اند، برخی از تجملات او -که درنتیجه ثناگستری به دست آورده بود- یاد کرده‎اند، برخی نیز به استادی وی اقرار کرده، از وی‎ تأثیرهایی پذیرفته‎اند. در تمام دیوان، یک قرینه غیرمتوازن و تعبیر‎ غیرمناسب‎ به‎دشواری می‎توان یافت و یک جمله که در افادت غرض و پرورش مقصود دخالت نداشته باشد، نمی‎توان‎ دید‎. عبارتش بامعنی متوازن؛ نه عبارت‎ها کوتاه است و نه معانی ناساز و بی‎اندام. مبنای‎ سخن [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، بر عواطف و احساسات شاعرانه نیست. شعر وی از لطافت‎ شاعرانه چندان بهره ندارد‎، [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری‎]] خود‎ نیز متوجه این مطلب بوده و در قطعه معروف خود، تغزل را رودکی‎وار‎ نیکو‎ دانسته، اقرار کرده است تغزل‎های وی رودکی‎وار نیست؛ اما خلق مضامین مدحی و آمیختن برخی‎ از‎ مفاهیم شعری با بعضی تمثیل‎ها و رنگ استدلال دادن به معانی غزلی و مدحی‎ از‎ شاخص‎های سخن اوست<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/24 ر.ک: غلامرضایی، محمد، ص 25-24]</ref>‏.
[[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، ملک‎الشعرای دربار‎ محمود‎ غزنوی‎، یکی از بزرگ‎ترین مدیحه‎سرایان و قصیده‎پردازان شعر فارسی است. از وی 70 قصیده و 77 رباعی‎ و تعدادی ابیات پراکنده باقی مانده است. شاعران پس از وی در شعرهایشان، موضع‎گیری‎های‎ متفاوتی در قبال او‎ داشته‌اند‎: عده‌ای مدیحه‎سرایی وی را موردانتقاد قرار داده‌اند، برخی از تجملات او -که درنتیجه ثناگستری به دست آورده بود- یاد کرده‌اند، برخی نیز به استادی وی اقرار کرده، از وی‎ تأثیرهایی پذیرفته‌اند. در تمام دیوان، یک قرینه غیرمتوازن و تعبیر‎ غیرمناسب‎ به‎دشواری می‎توان یافت و یک جمله که در افادت غرض و پرورش مقصود دخالت نداشته باشد، نمی‎توان‎ دید‎. عبارتش بامعنی متوازن؛ نه عبارت‎ها کوتاه است و نه معانی ناساز و بی‎اندام. مبنای‎ سخن [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، بر عواطف و احساسات شاعرانه نیست. شعر وی از لطافت‎ شاعرانه چندان بهره ندارد‎، [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری‎]] خود‎ نیز متوجه این مطلب بوده و در قطعه معروف خود، تغزل را رودکی‎وار‎ نیکو‎ دانسته، اقرار کرده است تغزل‎های وی رودکی‎وار نیست؛ اما خلق مضامین مدحی و آمیختن برخی‎ از‎ مفاهیم شعری با بعضی تمثیل‎ها و رنگ استدلال دادن به معانی غزلی و مدحی‎ از‎ شاخص‎های سخن اوست<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/24 ر.ک: غلامرضایی، محمد، ص 25-24]</ref>‏.


شعر [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] همانند شعر‎ دوران‎ سامانی و غزنوی، شعری است محکم‎، باصلابت‎ و با لحنی حماسی؛ علاوه بر متانت و بلندهمتی شخصی وی، حال و هوای غالب بر‎ دربار‎ محمود -که حال و هوای جنگ‎ و جهاد‎ دینی‎ بوده- نیز بی‎شک‎ در‎ این امر مؤثر بوده‎ است‎<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/25 ر.ک: همان، ص25]</ref>‏.
شعر [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] همانند شعر‎ دوران‎ سامانی و غزنوی، شعری است محکم‎، باصلابت‎ و با لحنی حماسی؛ علاوه بر متانت و بلندهمتی شخصی وی، حال و هوای غالب بر‎ دربار‎ محمود -که حال و هوای جنگ‎ و جهاد‎ دینی‎ بوده- نیز بی‎شک‎ در‎ این امر مؤثر بوده‎ است‎<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/25 ر.ک: همان، ص25]</ref>‏.
خط ۵۳: خط ۵۳:




بررسی واژه‎های قافیه در قصاید بازمانده‎ از‎ [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، نشان‎ می‌دهد‎ که‎ وی در جستجوی قافیه‎های‎ دشوار نبوده است و برخلاف بعضی از شاعران قرن پنجم، قافیه‎هایی با روی ژ، چ، خ، ق، ع، غ و امثال آن‎ها به‎ کار‎ نبرده است. البته در بعضی ابیات‎ پراکنده‎ پایان‎ دیوان‎، پاره‎ای‎ قافیه‎های نسبتاً دشوار‎ وجود‎ دارد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/34 ر.ک: غلامرضایی، محمد، ص34]</ref>‏.
بررسی واژه‎های قافیه در قصاید بازمانده‎ از‎ [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، نشان‎ می‌دهد‎ که‎ وی در جستجوی قافیه‎های‎ دشوار نبوده است و برخلاف بعضی از شاعران قرن پنجم، قافیه‎هایی با روی ژ، چ، خ، ق، ع، غ و امثال آن‎ها به‎ کار‎ نبرده است. البته در بعضی ابیات‎ پراکنده‎ پایان‎ دیوان‎، پاره‌ای‎ قافیه‎های نسبتاً دشوار‎ وجود‎ دارد<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/34 ر.ک: غلامرضایی، محمد، ص34]</ref>‏.


قصیده دیوان عنصری مجموعاً در این شش بحر اصلی عروض سروده شده است: مجتث‎، رمل‎، هزج‎، متقارب، خفیف و مضارع<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/34 ر.ک: همان]</ref>‏.
قصیده دیوان عنصری مجموعاً در این شش بحر اصلی عروض سروده شده است: مجتث‎، رمل‎، هزج‎، متقارب، خفیف و مضارع<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/34 ر.ک: همان]</ref>‏.
خط ۵۹: خط ۵۹:
در دیوان [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، 77 رباعی وجود دارد؛ 58 رباعی از نظر قافیه کامل و 18 رباعی خصی‎ و یک‎ رباعی ناقص و از نظر قافیه‎ نامعلوم‎ است. زبان رباعیات‎ [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] از زبان قصاید وی ساده‎تر و صمیمی‎تر است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/35 ر.ک: همان، ص35]</ref>‏.
در دیوان [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]]، 77 رباعی وجود دارد؛ 58 رباعی از نظر قافیه کامل و 18 رباعی خصی‎ و یک‎ رباعی ناقص و از نظر قافیه‎ نامعلوم‎ است. زبان رباعیات‎ [[عنصري، حسن بن احمد|عنصری]] از زبان قصاید وی ساده‎تر و صمیمی‎تر است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/4111/35 ر.ک: همان، ص35]</ref>‏.


صورتی از تمثیل عبارت است از آوردن مصراعی‎ همراه با مصراع دیگر، به‎گونه‎ای که آن مصراع مثالی باشد برای مصراع‎ دیگر. این شیوه بیشتر‎ در‎ اشعار زهد و اخلاق و عرفان به کار رفته و پس از دوران مغول در شعر قرن نهم، به‎ویژه در غزل سبک هندی، بسیار پرکاربرد است. در شعر دوران سامانی و غزنوی، نمونه‎هایی برای آن‎ می‎توان یافت، اما ویژگی سبکی نیست. در شعر عنصری نیز نمونه‎هایی -نه در حد ویژگی سبک- می‎توان یافت. همچنین، ارسال المثل در سخن او، فراوان نیست؛ وی صرفاً در موارد معدودی‎ به‎ بعضی مثل‎های فارسی یا عربی اشاره کرده است. از میان سروده‎های خود عنصری نیز آنچه در فارسی ضرب‎المثل شده، اندک است. از همه معروف‎تر، مطلع معروف اوست:
صورتی از تمثیل عبارت است از آوردن مصراعی‎ همراه با مصراع دیگر، به‎گونه‌ای که آن مصراع مثالی باشد برای مصراع‎ دیگر. این شیوه بیشتر‎ در‎ اشعار زهد و اخلاق و عرفان به کار رفته و پس از دوران مغول در شعر قرن نهم، به‎ویژه در غزل سبک هندی، بسیار پرکاربرد است. در شعر دوران سامانی و غزنوی، نمونه‎هایی برای آن‎ می‎توان یافت، اما ویژگی سبکی نیست. در شعر عنصری نیز نمونه‎هایی -نه در حد ویژگی سبک- می‎توان یافت. همچنین، ارسال المثل در سخن او، فراوان نیست؛ وی صرفاً در موارد معدودی‎ به‎ بعضی مثل‎های فارسی یا عربی اشاره کرده است. از میان سروده‎های خود عنصری نیز آنچه در فارسی ضرب‎المثل شده، اندک است. از همه معروف‎تر، مطلع معروف اوست:


{{شعر}}
{{شعر}}
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش