الأجوبة النجفية في الرد علی الفتاوی الوهابية: تفاوت میان نسخه‌ها

وهابیت بنای بر قبور و زیارت و مسح آن‎ها و نماز نزد آن‎ها را حرام می‎داند. همچنین آنان توسل به انبیا و ائمه و صحابه و شهدا را با گمان اینکه این اعمال با توحید منافات دارد و موجب شرک به خداوند می‎شود حرام می‎دانند. تمامی این کارها در نظر علمای اهل سنت و شیعه امامیه مستند به کتاب و سنت و اجماع و عقل و قیاس و استحسان جایز است؛ بلکه از مسلمات اصولی عقاید مذاهب اسلامی است. تنها گروهی اندکی از حنابله مانند [[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] و شاگردانش با این دیدگاه مخالفت ورزیدند<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/6157/241 ر.ک: همان]</ref>‏.

[[ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم|ابن تیمیه]] در کتاب مجموعة الرسائل الکبری حکم به شرک‎آلود بودن شفاعت و زیارت قبور کرده است. [[آل کاشف‌الغطاء، هادی|شیخ هادی کاشف الغطاء]]، شفاعت و زیارت را دو مسئله جداگانه دانسته است. زیارت عبادت خداوند و شفاعت منزلت و کرامتی است که خداوند به برخی از بندگان صالحش عطا کرده است... زیارت درصورتی‎که مانند سایر عبادات برای خداوند به‎جا آورده نشود هیچ اثری بر آن مترتب نمی‎شود؛ پس اگر برای امتثال امر الهی و اطاعت خداوند باشد اثر اجر و ثواب بر آن بار می‎شود و چه‎بسا زائر برای شفیع قرار دادن مزور نزد خداوند زیارت کند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/24467/1/105 ر.ک: متن کتاب، ص106-105]</ref>‏.

تقی‎الدین بن تیمیه در رساله الاستغاثة می‎نویسد: «با سنت مستفیض بلکه متواتر ثابت شده است و امت نیز اتفاق دارند که نبی(ص) شفاعت‎کننده‎ای است که شفاعتش پذیرفته می‎شود و آنحضرت روز قیامت در میان مردم شفاعت می‎کند». سپس به اتفاق اهل سنت و جماعت بر این‎که آنحضرت شفاعت کننده اهل کبایر است و این‎که معتزله و خوارج شفاعت را برای ایشان انکار می‎کنند. همچنان که در جای خود ثابت شده که عقاب گناهکار با یکی از سه مورد: توبه، عفو و شفاعت از بین می‎رود؛ پس اگر توبه مقبول حاصل شود مجالی برای عفو نمی‎ماند و اگر عفو و رضا حاصل شود مجالی برای شفاعت نمی‎ماند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/24467/1/108 ر.ک: همان، ص108]</ref>‏.