۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ضرورة وجود الحكومة أو ولاية الفقهاء في عصر الغيبة (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۱۹:۲۵
، ۱۰ نوامبر ۲۰۱۸جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده'
جز (جایگزینی متن - '(عليهمالسلام)' به ' عليهمالسلام') |
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
| عنوانهای دیگر = | | عنوانهای دیگر = | ||
| پدیدآوران = | | پدیدآوران = | ||
[[صافی گلپایگانی، لطفالله]] ( | [[صافی گلپایگانی، لطفالله]] (نویسنده) | ||
| زبان =عربی | | زبان =عربی | ||
| کد کنگره = | | کد کنگره = | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
در ابتدا نگارنده بر اين نكته پافشارى مىكند كه بر طبق آموزههاى تشيع حق حاكميت همه جانبه پس از رحلت پيامبر اسلام(ص) بر عهده امام معصوم(ع) است و او از جانب خداوند متعال مفترض الطاعه است و سرپيچى از دستورات او در حكم سرپيچى از دستورات پيامبر اسلام و در نتيجه سرپيچى از دستورات خداوند متعال است. آنگاه مستندات خود را از قرآن و سنت اقامه كرده و اطاعت از ائمه دوازدهگانه را واجب دانسته است. به تكليف مسئله حكومت و اعمال ولايت امام معصوم(ع) در عصر غيبت پرداخته و مدعى مىشود كه بعد از نيابت نواب اربعه كه نيابت خاصه بوده است فقهاى شيعه كه داراى شرايط اجتهاد و ملكه عدالت باشند، مىتوانند بر مردم حكومت كنند و بر آنها اعمال ولايت نمايند و اين ولايت به طور عام از طرف امام عصر(ع) به آنان تفويض شده است. | در ابتدا نگارنده بر اين نكته پافشارى مىكند كه بر طبق آموزههاى تشيع حق حاكميت همه جانبه پس از رحلت پيامبر اسلام(ص) بر عهده امام معصوم(ع) است و او از جانب خداوند متعال مفترض الطاعه است و سرپيچى از دستورات او در حكم سرپيچى از دستورات پيامبر اسلام و در نتيجه سرپيچى از دستورات خداوند متعال است. آنگاه مستندات خود را از قرآن و سنت اقامه كرده و اطاعت از ائمه دوازدهگانه را واجب دانسته است. به تكليف مسئله حكومت و اعمال ولايت امام معصوم(ع) در عصر غيبت پرداخته و مدعى مىشود كه بعد از نيابت نواب اربعه كه نيابت خاصه بوده است فقهاى شيعه كه داراى شرايط اجتهاد و ملكه عدالت باشند، مىتوانند بر مردم حكومت كنند و بر آنها اعمال ولايت نمايند و اين ولايت به طور عام از طرف امام عصر(ع) به آنان تفويض شده است. | ||
در ادامه | در ادامه نویسنده به ادله عقلى حكومت فقها اشاره كرده و نياز جامعه بشرى به حكومت كردن افراد عادل را ضامن حفظ كيان اسلامى از فساد و زوال، حفظ مصالح جامعه اسلامى، احقاق حقوق مظلومان و ضعيفان از ظالمان و قدرتمندان، ايجاد امنيت و عدالت اجتماعى و وجود قانونى الهى براى سعادت دنيا و آخرت مردم عنوان كرده و اين امور را از جمله ادله عقلى دانسته است. | ||
از نظر | از نظر نویسنده همه اديان و جوامع بشرى نياز به قانون و حاكميت دارند و جامعه اسلامى از اين حجت مستثنا نيست و قرآن كريم هم بر اين امر صحه گذاشته است. وى به آيه شريفه: " النبي أولى بالمؤمنين من أنفسهم" استناد كرده و از لحاظ قرآنى به اثبات ولايت مطلقه پيامبر(ص) و ائمه معصوم عليهمالسلام پس از ايشان مىپردازد. | ||
همچنين به آيات غدير و نصوص وارده در مورد ولايت [[امام على(ع)]] پرداخته و شرايط وجود امام حّى و حاضر در همه زمانها را از منظرى قرآنى و روايى بررسى نموده است. | همچنين به آيات غدير و نصوص وارده در مورد ولايت [[امام على(ع)]] پرداخته و شرايط وجود امام حّى و حاضر در همه زمانها را از منظرى قرآنى و روايى بررسى نموده است. | ||
در بخش ديگرى از كتاب، | در بخش ديگرى از كتاب، نویسنده به دلايل حكومت فقها بر مردم در عصر غيبت اشاره كرده و فقهاى جامع الشرايط را حجت بر مردم از جانب امام زمان(ع) خوانده و ولايت آنها را مانند ولايت امام عصر(ع) بر مردم دانسته و رد كردن آنان را مانند رد كردن امام معصوم(ع) دانسته است. | ||
در همين رابطه نگارنده به روايت مشهور مقبوله عمر بن حنظله و برخى ديگر از توقيعات رسيده از امام زمان(عجلاللهتعالىفرجهالشريف) درباره تفويض امر ولايت و حكومت به فقها در عصر غيبت استناد كرده و اجماع علماى شيعه اماميه در اين زمينه را منعكس كرده است. | در همين رابطه نگارنده به روايت مشهور مقبوله عمر بن حنظله و برخى ديگر از توقيعات رسيده از امام زمان(عجلاللهتعالىفرجهالشريف) درباره تفويض امر ولايت و حكومت به فقها در عصر غيبت استناد كرده و اجماع علماى شيعه اماميه در اين زمينه را منعكس كرده است. | ||