آفتاب پرهیزگاری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مظاهری، حسین]] (نويسنده)

کتاب، سلسه بحث‌هاى «[[مظاهری، حسین|استاد مظاهرى]]» در دانشگاه علوم اسلامى رضوى است كه بسيار منظم و دقيق در يك جلد تدوين شده است.

گفتار اول، پيرامون فرازمندى ويژگى تقوا و انسان متقى است كه در آن، هشت مطلب توضيح داده شده است.

مطلب اول اين گفتار، در مورد اهميت‌ورزى قرآن پيرامون دو واژه تقوا و متقى است. نويسنده معتقد است كه تقوا و متقى، دو واژه بسيار مقدس مى‌باشند و تقدس اين دو واژه به اندازه‌اى است كه در هاله‌اى از نور متصورند. از ديدگاه فطرت نيز اين دو واژه تقدسى خاصى دارند.<ref>متن، ص5</ref>

گفتار دوم در اين مورد بيان شده كه تقوا چيست و متقى كيست. نويسنده در ابتدا به تعريف «متقى» از ديدگاه فقهاء پرداخته است و ذكر نموده كه متقى به كسى مى‌گويند كه به واجبات، مخصوصا نماز اهميت بدهد و از گناهان حتى صغاير اجتناب نمايد و اين اهميت به واجبات و اجتناب معاصى بايد از روى ملكه باشد.<ref>متن، ص19</ref>

نويسنده، در گفتار سوم، صفت دوم افراد متقى را ذكر نموده و آن را «به پا داشتن نماز» دانسته است. اولين صفت «ايمان به غيب» است كه در گفتار پيشين توضيح داده شده است.<ref>متن، ص36</ref>

از جمله مطالب اين گفتار، بيان گونه‌هاى مختلف نماز است كه عبارتند از: نماز توده مردم (عوام)، نماز ويژگان درگاه حق (نماز متقيان)، نماز بندگان فروتن (خاشعان).<ref>متن، ص42</ref>

«مهدى موعود(عج) حقيقتى قرآنى» موضوع گفتار چهارم است. نويسنده، در اين گفتار، ابتدا اهميت شب ولادت حضرت را بيان نموده و ذكر كرده كه از نظر روايات، شب ولادت ايشان، شب قدر و شب نزول قرآن است.<ref>متن، ص55</ref>

نويسنده در گفتار پنجم، به بيان دو مشكل بزرگ بشريت پرداخته است. وى بر اين عقيده است كه اختلاف طبقاتى و اضطراب خاطر، دو مشكل مهم انسان‌هاست.<ref>متن، ص71</ref>

نويسنده در گفتار ششم، پيرامون پرهيزگارى و مقام تسليم و رضا از ديدگاه قرآن، سخنانى را ذكر نموده است.<ref>متن، ص89</ref>

از جمله مطالب اين بخش، اقسام رضا و تسليم است. كه عبارتند از: تسليم و رضا در دايره تكوين و تشريع.<ref>متن، ص93</ref>

نويسنده ذكر نموده كه خداوند، اولين و مهمترين ناظر و شاهد بر اعمال انسان‌ها در روز قيامت عليه آن‌ها مى‌باشد. وى در اين زمينه، آياتى را ذكر نموده است.

اولين مطلب گفتار هشتم، در مورد قرآن و گواهى جهان و اعضاى انسان است. نويسنده معتقد است كه چشم، گوش، تمام اعضا و هويت ما، در اين دنيا تحمل شهادت مى‌كند، اگر ناظر نباشد معنا ندارد كه در روز قيامت شهادت بدهد.<ref>متن، ص119</ref>

از جمله مطالب ديگر اين گفتار بدين شرح است: قرآن و گواهى كردار آدمى؛ تجسم اعمال؛ حبط اعمال؛ غفلت انسان؛ تحول در هويت انسانى.

مؤلف، ذكر نموده كه ما انسان‌ها از نظر جوهر و ذات در تحول هستيم، گاهى اين تحول ما رو به حيوانيت است و هويت انسانى به يك حيوان مبدل مى‌شود.<ref>متن، ص129</ref>

==پانويس==