۶۱٬۱۸۹
ویرایش
شافعی، محمد بن ادریس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' عربي' به ' عربی'
جز (جایگزینی متن - ' عربي' به ' عربی') |
|||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
'''ابوعبدالله محمد بن ادريس شافعى'''، پيشرو مذهب شافعيه، در سال 150ق در غزّه، از شهرهاى فلسطين، چشم به جهان گشود و در سال 204ق در فسطاط، از شهرهاى مصر، چشم از جهان فرو بست. | '''ابوعبدالله محمد بن ادريس شافعى'''، پيشرو مذهب شافعيه، در سال 150ق در غزّه، از شهرهاى فلسطين، چشم به جهان گشود و در سال 204ق در فسطاط، از شهرهاى مصر، چشم از جهان فرو بست. | ||
مناقب بسيارى در متون كلاسيك براى شافعى ذكر شده است، امّا بيم اين مى‌رود كه تذكره نويسان در مناقب ايشان، همانند بسيارى ديگر به افسانه سازى و شخصيت پردازى، گرويده باشند تبيين دقيق و موشكافانۀ وقايع زندگى شافعى اندكى نيز دشوار مى‌نمايد.مادرش از قبيلۀ ازد بوده است.شافعى پدرش را در كودكى از دست داد.مادرش به آموزش و پرورش او همّت گمارد.شافعى سالهاى بسيارى را در ميان «اهل البدو» سپرى كرد و | مناقب بسيارى در متون كلاسيك براى شافعى ذكر شده است، امّا بيم اين مى‌رود كه تذكره نويسان در مناقب ايشان، همانند بسيارى ديگر به افسانه سازى و شخصيت پردازى، گرويده باشند تبيين دقيق و موشكافانۀ وقايع زندگى شافعى اندكى نيز دشوار مى‌نمايد.مادرش از قبيلۀ ازد بوده است.شافعى پدرش را در كودكى از دست داد.مادرش به آموزش و پرورش او همّت گمارد.شافعى سالهاى بسيارى را در ميان «اهل البدو» سپرى كرد و عربیّت او شهرۀ خاص و عام گشت قرآن را در هفت سالگى، دو كتاب الموطّا، مالك بن انس(م 179 ق)پيشرو مذهب مالكيه، را در ده سالگى در سينه جاى داد. | ||
شافعى متواليا ميان مكه، بغداد و مصر در سفر بوده است، مدتى در نجران، از شهرهاى يمن بر منصب قضاوت نشسته است. سرانجام در سال 200ق به مصر بازگشت و تا پايان عمر در آنجا ماند.در دورۀ خلافت ايوبيان (540-613 ق) در مصر بارگاه با شكوهى جهت او بر پا شد كه مأمن زائران مختلف دنياست.اشعار بسيارى را به او نسبت داده‌اند.مسلم بن خالد الزنجى(م 179 ق) و مالك بن انس از استادان او، و فقهاى بزرگى مانند مزنى(م 264 ق) و بويطى(270 ق) از شاگردان او به شمار مى‌روند. | شافعى متواليا ميان مكه، بغداد و مصر در سفر بوده است، مدتى در نجران، از شهرهاى يمن بر منصب قضاوت نشسته است. سرانجام در سال 200ق به مصر بازگشت و تا پايان عمر در آنجا ماند.در دورۀ خلافت ايوبيان (540-613 ق) در مصر بارگاه با شكوهى جهت او بر پا شد كه مأمن زائران مختلف دنياست.اشعار بسيارى را به او نسبت داده‌اند.مسلم بن خالد الزنجى(م 179 ق) و مالك بن انس از استادان او، و فقهاى بزرگى مانند مزنى(م 264 ق) و بويطى(270 ق) از شاگردان او به شمار مى‌روند. | ||