۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
اصفهانی، سید ابوالحسن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'آیت‌الله شريعت اصفهانى' به 'آیت‌الله شريعت اصفهانى '
جز (جایگزینی متن - 'عروة الوثقى' به 'العروة الوثقی ') |
جز (جایگزینی متن - 'آیت‌الله شريعت اصفهانى' به 'آیت‌الله شريعت اصفهانى ') |
||
| خط ۶۲: | خط ۶۲: | ||
در عراق: | در عراق: | ||
او نزديك به ده سال چون پيكارگر ميدانهاى جهاد در حوزه علميه اصفهان، پرتلاش به تحصيل و تدريس اشتغال داشت و هنوز به سن 24 قدم ننهاده بود كه به منظور بالا بردن معلومات خويش در سطح عالى و بهره‌گيرى از دانش شخصيتهاى علمى حوزه بزرگ نجف و سامرا در سال 1307 ق رهسپار عراق گرديد. وى در آنجا از محضر بزرگانى چون آيات عظام: ميرزا محمد حسن شيرازى (ميرزاى بزرگ)، ميرزا حبيب الله رشتى، فاضل شربيانى، شيخ محمد حسن مامقانى، سيد محمد كاظم يزدى، آخوند خراسانى، ميرزا محمد تقى شيرازى و آیت‌الله شريعت اصفهانى بسيار استفاده برد. | او نزديك به ده سال چون پيكارگر ميدانهاى جهاد در حوزه علميه اصفهان، پرتلاش به تحصيل و تدريس اشتغال داشت و هنوز به سن 24 قدم ننهاده بود كه به منظور بالا بردن معلومات خويش در سطح عالى و بهره‌گيرى از دانش شخصيتهاى علمى حوزه بزرگ نجف و سامرا در سال 1307 ق رهسپار عراق گرديد. وى در آنجا از محضر بزرگانى چون آيات عظام: ميرزا محمد حسن شيرازى (ميرزاى بزرگ)، ميرزا حبيب الله رشتى، فاضل شربيانى، شيخ محمد حسن مامقانى، سيد محمد كاظم يزدى، آخوند خراسانى، ميرزا محمد تقى شيرازى و [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله|آیت‌الله شريعت اصفهانى]] بسيار استفاده برد. | ||
وى مدت سه سال در كربلا و سامرا به سر برد. در سامرا در درس آیت‌الله ميرزا محمد حسن شيرازى شركت مى كرد. پس از آن در سال 1310 ق به شهر نجف اشرف رفت و تا پايان عمر در آن ديار ماندگار شد. در اين سالها از محضر اساتيد بزرگ نجف استفاده برد تا خود از جمله مراجع شيعه گرديد. | وى مدت سه سال در كربلا و سامرا به سر برد. در سامرا در درس آیت‌الله ميرزا محمد حسن شيرازى شركت مى كرد. پس از آن در سال 1310 ق به شهر نجف اشرف رفت و تا پايان عمر در آن ديار ماندگار شد. در اين سالها از محضر اساتيد بزرگ نجف استفاده برد تا خود از جمله مراجع شيعه گرديد. | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۲: | ||
جولان فكرى و پژوهش بسيار او در جوانب هر مسأله باعث مى شد كه در يك موضوع، نظريات گوناگونى در طول زمان، ارائه نمايد و در مسائل پيچيده فقهى به گره‌گشايى بپردازد. با اين همه تا مدتهاى طولانى حلقه درس او را شاگردانى اندك تشكيل مى دادند. پس از اينكه ميرزا محمد تقى شيرازى، مرجع تقليد شيعيان مردم را در مسائل احتياطى خويش به وى ارجاع داد، آوازه‌اش بالا گرفت و روز به روز بر عدد شاگردانش افزوده مى شد، تا جايى كه پس از درگذشت آیت‌الله سيد محمد كاظم يزدى (1337 ق) حوزه درسش، پررونق‌ترين مجمع علمى در ميان مجامع علمى آن روزگار گرديد. | جولان فكرى و پژوهش بسيار او در جوانب هر مسأله باعث مى شد كه در يك موضوع، نظريات گوناگونى در طول زمان، ارائه نمايد و در مسائل پيچيده فقهى به گره‌گشايى بپردازد. با اين همه تا مدتهاى طولانى حلقه درس او را شاگردانى اندك تشكيل مى دادند. پس از اينكه ميرزا محمد تقى شيرازى، مرجع تقليد شيعيان مردم را در مسائل احتياطى خويش به وى ارجاع داد، آوازه‌اش بالا گرفت و روز به روز بر عدد شاگردانش افزوده مى شد، تا جايى كه پس از درگذشت آیت‌الله سيد محمد كاظم يزدى (1337 ق) حوزه درسش، پررونق‌ترين مجمع علمى در ميان مجامع علمى آن روزگار گرديد. | ||
پس از درگذشت آیت‌الله ميرزا محمد تقى شيرازى (1328 ق) و آیت‌الله شريعت اصفهانى (1339 ق) سه نفر از علماى بزرگ نجف به عنوان مرجع تقليد مطرح شدند: آیت‌الله نايينى، آیت‌الله كاشف الغطاء و آیت‌الله سيد ابوالحسن اصفهانى ولى با درگذشت آیت‌الله كاشف الغطاء در سال 1344 ق و درگذشت آیت‌الله نايينى در سال 1355 ق مقام مرجعيت و زعامت دينى شيعيان، در وجود آیت‌الله اصفهانى متمركز و منحصر گرديد و تا ده سال بعد كه زندگى را وداع كرد در اين مقام باقى بود. | پس از درگذشت آیت‌الله ميرزا محمد تقى شيرازى (1328 ق) و [[شریعت اصفهانی، فتح‌الله|آیت‌الله شريعت اصفهانى]] (1339 ق) سه نفر از علماى بزرگ نجف به عنوان مرجع تقليد مطرح شدند: آیت‌الله نايينى، آیت‌الله كاشف الغطاء و آیت‌الله سيد ابوالحسن اصفهانى ولى با درگذشت آیت‌الله كاشف الغطاء در سال 1344 ق و درگذشت آیت‌الله نايينى در سال 1355 ق مقام مرجعيت و زعامت دينى شيعيان، در وجود آیت‌الله اصفهانى متمركز و منحصر گرديد و تا ده سال بعد كه زندگى را وداع كرد در اين مقام باقى بود. | ||
==ويژگيهاى اخلاقى== | ==ويژگيهاى اخلاقى== | ||