۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
شافعی، محمد بن ادریس: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '»س' به '» س'
جز (جایگزینی متن - '،ه' به '، ه') |
جز (جایگزینی متن - '»س' به '» س') |
||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
ابوعبدالله محمد بن ادريس شافعى، پيشرو مذهب شافعيه،در سال 150 ق در غزّه، از شهرهاى فلسطين،چشم به جهان گشود و در سال 204 ق در فسطاط، از شهرهاى مصر،چشم از جهان فرو بست. | ابوعبدالله محمد بن ادريس شافعى، پيشرو مذهب شافعيه،در سال 150 ق در غزّه، از شهرهاى فلسطين،چشم به جهان گشود و در سال 204 ق در فسطاط، از شهرهاى مصر،چشم از جهان فرو بست. | ||
مناقب بسيارى در متون كلاسيك براى شافعى ذكر شده است، امّا بيم اين مى‌رود كه تذكره نويسان در مناقب ايشان، همانند بسيارى ديگر به افسانه سازى و شخصيت پردازى،گرويده باشند تبيين دقيق و موشكافانۀ وقايع زندگى شافعى اندكى نيز دشوار مى‌نمايد.مادرش از قبيلۀ ازد بوده است.شافعى پدرش را در كودكى از دست داد.مادرش به آموزش و پرورش او همّت گمارد.شافعى سالهاى بسيارى را در ميان «اهل | مناقب بسيارى در متون كلاسيك براى شافعى ذكر شده است، امّا بيم اين مى‌رود كه تذكره نويسان در مناقب ايشان، همانند بسيارى ديگر به افسانه سازى و شخصيت پردازى،گرويده باشند تبيين دقيق و موشكافانۀ وقايع زندگى شافعى اندكى نيز دشوار مى‌نمايد.مادرش از قبيلۀ ازد بوده است.شافعى پدرش را در كودكى از دست داد.مادرش به آموزش و پرورش او همّت گمارد.شافعى سالهاى بسيارى را در ميان «اهل البدو» سپرى كرد و عربيّت او شهرۀ خاص و عام گشت قرآن را در هفت سالگى، دو كتاب الموطّا، مالك بن انس(م 179 ق)پيشرو مذهب مالكيه، را در ده سالگى در سينه جاى داد. | ||
شافعى متواليا ميان مكه، بغداد و مصر در سفر بوده است، مدتى در نجران، از شهرهاى يمن بر منصب قضاوت نشسته است. سرانجام در سال 200 ق به مصر بازگشت و تا پايان عمر در آنجا ماند.در دورۀ خلافت ايوبيان (540-613 ق)در مصر بارگاه با شكوهى جهت او بر پا شد كه مأمن زائران مختلف دنياست.اشعار بسيارى را به او نسبت داده‌اند.مسلم بن خالد الزنجى(م 179 ق)و مالك بن انس از استادان او، و فقهاى بزرگى مانند مزنى(م 264 ق)و بويطى(270 ق)از شاگردان او به شمار مى‌روند. | شافعى متواليا ميان مكه، بغداد و مصر در سفر بوده است، مدتى در نجران، از شهرهاى يمن بر منصب قضاوت نشسته است. سرانجام در سال 200 ق به مصر بازگشت و تا پايان عمر در آنجا ماند.در دورۀ خلافت ايوبيان (540-613 ق)در مصر بارگاه با شكوهى جهت او بر پا شد كه مأمن زائران مختلف دنياست.اشعار بسيارى را به او نسبت داده‌اند.مسلم بن خالد الزنجى(م 179 ق)و مالك بن انس از استادان او، و فقهاى بزرگى مانند مزنى(م 264 ق)و بويطى(270 ق)از شاگردان او به شمار مى‌روند. | ||