مظفر، عبدالصاحب
عبدالصاحب مظفر (۱۳۱۸-۱۴۰۳ق/۱۹۰۰-۱۹۸۳م)، فقیه، عالم دینی و نویسنده شیعه عراقی. وی در نجف به دنیا آمد و پس از فراگیری مقدمات و سطوح عالی نزد اساتیدی چون نائینی و اصفهانی، به مقام قضاوت در نواحی بصره و امامت جماعت نائل آمد. او فردی زاهد، واعظ و مدرس بود و پس از بازگشت به نجف، به تدریس و تألیف پرداخت. از مهمترین آثار او میتوان به "جلاء الكروب في شرح حكمة القلوب" و "الأخلاق في حدیث واحد" اشاره کرد.
| عبدالصاحب المظفر | |
|---|---|
 | |
| نام کامل | الشیخ عبدالصاحب بن جابر بن طاهر بن مظفر بن محمد المظفر النجفی |
| نام پدر | جابر المظفر |
| ولادت | ۱۳۱۸ قمری |
| محل تولد | نجف، عراق |
| محل زندگی | نجف، نواحی بصره |
| رحلت | ۱۴۰۳ قمری |
| مدفن | نجف |
| فرزندان | ۱۲ فرزند (از جمله مجید المظفر) |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه |
| پیشه | عالم دینی، فقیه، قاضی، نویسنده |
| منصب | قاضی و امام جماعت |
| اطلاعات علمی | |
| اساتید | |
| برخی آثار | |
ولادت
شیخ عبدالصاحب بن جابر بن طاهر بن مظفر بن محمد المظفر النجفی در سال ۱۳۱۸ هجری قمری (۱۹۰۰ میلادی) در شهر نجف،[۱] از خاندان علمی المظفر، به دنیا آمد. پدرش، شیخ جابر المظفر، از فضلای نجف بود. عبدالصاحب در دامان این خاندان و در جوار حرم امام علی(ع) پرورش یافت.[۲]
تحصیلات
تحصیلات ابتدایی و ادبی خود را در نجف آغاز کرد و سپس علوم اسلامی را در محضر اساتید بزرگی فرا گرفت. دروس مقدماتی و سطوح را نزد استادانی مانند شیخ موسی دعیبل گذراند. برای تکمیل تحصیلات خود در فقه و اصول، در درس خارج مراجع بزرگ زمان حاضر شد، از جمله: آیتالله شیخ محمدحسین نائینی، آیتالله سید ابوالحسن اصفهانی و آیتالله سید عبدالهادی شیرازی. وی همچنین به طور ویژه و مستمر در درس فقه و اصول آیتالله سید حسین حمامی شرکت و آن را دنبال میکرد.[۳]
فعالیتها
پس از وفات پدرش، به درخواست مردم، به منطقه «المدینه» و «کرمه علی» از نواحی بصره عزیمت کرد و به عنوان قاضی شرع و امام جماعت، جایگزین پدر شد. او به مدت چند دهه (تا حدود سال ۱۳۸۸ قمری) در آن مناطق به ارشاد مردم، اقامه جماعت، تدریس و نشر معارف اسلامی مشغول بود. پس از بازگشت به نجف، امامت جماعت مسجد «حبل المتین» را بر عهده گرفت. وی به تقوا، زهد و مهارت در سخنوری و وعظ شهرت داشت. همچنین دارای اجازات روایی و وکالتهای شرعی از مراجع عصر خود بود که در آنها به علم و فضل او تأکید شده است.[۴]
وفات
سرانجام، شیخ عبدالصاحب المظفر پس از یک دوره بیماری، در سال ۱۴۰۳ هجری قمری، مصادف با ۳۰ دسامبر ۱۹۸۳ میلادی، در نجف درگذشت[۵] و در همان شهر به خاک سپرده شد. او دوازده فرزند از خود به جای گذاشت.[۶]
آثار
پانويس
- ↑ ر.ک: المظفر، عبد الصاحب جابر طاهر، 1318-1403 هجري، الملف الاستنادي للمؤلفين العراقيين
- ↑ ر.ک: فتلاوی، کاظم عبود، ص۲۵۲
- ↑ ر.ک: فتلاوی، کاظم عبود، ص۲۵۲
- ↑ ر.ک: فتلاوی، کاظم عبود، ص۲۵۲
- ↑ ر.ک: المظفر، عبد الصاحب جابر طاهر، 1318-1403 هجري، الملف الاستنادي للمؤلفين العراقيين
- ↑ ر.ک: فتلاوی، کاظم عبود، ص۲۵۲
- ↑ ر.ک: المظفر، عبد الصاحب جابر طاهر، 1318-1403 هجري، الملف الاستنادي للمؤلفين العراقيين
- ↑ ر.ک: فتلاوی، کاظم عبود، ص۲۵۲
منابع مقاله
- فتلاوی، کاظم عبود،المنتخب من أعلام الفكر و الأدب، بیروت ـ لبنان، مؤسسة المواهب للطباعة و النشر، الطبعة الاولی، ۱۴۱۹ق/۱۹۹۹م
- الملف الاستنادي للمؤلفين العراقيين