نتایج جستجو

فهرست نیز بارها به‌همراه «حلية ‎الأولياء» به چاپ رسیده است.. بنا به گزارش حاجى خلیفه و آقابزرگ طهرانى، ابن ‎جوزى (متوفى 597) این کتاب را خلاصه کرده و آن را

أسامي الكتب و الفنون، اثر مصطفى بن عبدالله، معروف به «كاتب چلبى»، «خليفه» و «حاجى خليفه»، كتابى است باارزش كه در آن، از علوم و فنون مختلف و گوناگونى كه تا

حدیثى برشمرده و سخن او، بیانگر برترى کتاب ترمذى بر سنن ابى‌داود است. «حاجى خلیفه» نیز، کتاب ترمذى را سوم مى‌داند؛ گذشته از اینکه او مى‌گوید: «و هو ثالث

صدرالدین روزبهان ظهیرالدین عبدالرحمن ابن شیخ نجیب الدین بزغش (متوفای 716ق) حاجى خلیفه وفات او را در سال 730ق نوشته است، و آن اشتباه است، چه او مسلما پس از این

نوشت و تفسير سوره فاتحه، نگاشته محلّى را در انتهاى همه سوره‌ها قرار داد حاجى خليفه، به‌اشتباه، تدوين هريك از اين دو بخش تفسير را به مؤلف بخش ديگر نسبت داده

اجتماعی نوشت. در این رساله، فکر و روحیه تحول‌یافته حاجی خلیفه برای اصلاح جامعه کاملاً آشکار است. حاجی خلیفه باآنکه به اروپا سفر نکرده بود، به فرهنگ و تمدن

الزمان». ذیل‌های دیگری نیز بر این کتاب نوشته شده که حاجى خلیفه از آنها نام برده است. همچنین حاجى خلیفه از ترجمه ترکى این کتاب توسط محمد بن عبدالعزیز یونینى

تاريخى و فقهى مى‌پردازد. بر اين تفسير، شروح و حواشى فراوانى نوشته‌اند. حاجى خليفه، از چهل و شش و بغدادى از هفتاد شرح، حاشيه و تعليقه نام برده‌اند، اما بكائى

اسلام از شافعى با عنوان «امام ما شافعى» یاد مى‌کند؛ اگر چه برخى، مانند حاجى خلیفه و مؤلف ریحانة الادب به اعتبار مطالبى که در فاتحه سابعه از مقدمه همین اثر

بوده است (حاجى خليفه، 1521/2)؛ ما ينتقى و يبتغى في سيرة المعز السيفى منكلى بغا يا سيرة منكلى بغا (سخاوى، 186، 369)؛ مسئلة السماع (حاجى خليفه، 1001/2)؛

دايرةالمعارف بزرگى در حديث است كه بر مبناى ابواب فقه، دسته‌بندى شده است. حاجى خليفه از اين اثر به نام السنن الكبير ياد كرده است. ابن عبدالحق دمشقى (متوفى

فردى زاهد بشما مى‌رفته كه آثارى چند در لغت و نحو از خود به‌جاى گذاشته و حاجى خليفه او را از متقدمان در تأليف اعراب القرآن دانسته است. ذهبى از اين كتاب تحت

شامل تمام قرآن مى‌باشد، مانند: تفسير طبرى از تفاسير مأثور به شمار مى‌رود. حاجى خليفه در كشف الظنون مى‌نويسد: «بحرالعلوم كتابى مشهور، دقيق و مفيد است كه زين‌الدين

افغانستان تدريس مى‌شده است و بر آن تعليقات و حواشى متعددى نوشته‌اند كه حاجى خليفه به برخى از آن‌ها اشاره نموده و نسخه‌هايى نيز از برخى حواشى در اين كتابخانه

مى‌گويد: اين تصنيف در حقيقت نتيجه عمرم و ذخيره علمى دوران زندگیم است(46/1). حاجى خليفه در كشف الظنون (122/1) مى‌گويد: اين تفسير با اينكه مشتمل بر مباحث تفسيرى

می‌کند و برای این کار، برجستگی‌های آن را از زبان برخی عالمان بزرگ اهل سنت (حاجى خلیفه، نووی، مکی بن عبدان، ابن الصلاح و ابن عساکر) نقل می‌کند. او از هشت عالم

ر.ک: زرکلی، خیرالدین، ج‏5، ص60 ر.ک: سرکیس، یوسف الیان‏، ج2، ص1854 ر.ک: حاجى خلیفه، مصطفى بن عبدالله‏، ج‏1، ص1145-1149 ر.ک: تفتازانی، سعدالدین، ص3 ر.ک: متن

به ثناى مفردات راغب گشوده‌اند، فيروزآبادى گفته: «لا نظير له فى معناه» و حاجى خليفه آن را در هر علمى از علوم شرع نافع شمرده است.اين اوصاف دربارۀ دانشنامه‌اى

تاريخ دولة المرینیة» و نیز «أزهار البستان في أخبار الزّمان»، یا به ضبط حاجى خلیفه «زهرة البستان في أخبار الزمان» است که خود از کتاب اخیر با صفت کتاب بزرگ

المكنون في الذيل على كشف الظنون: در دو جلد، كه ذيلى است بر كتاب كشف‌الظنون حاجى خليفه. اين كتاب، پس از درگذشت بغدادى، به تصحيح محمد شرف‌الدين يالتقايا و رفعت