دیوان مجیرالدین بیلقانی: تفاوت میان نسخه‌ها

زبان مجیر در‌ هجویات‌، زبانی عفیف و غالباً به‌دور از پرده‌دری‌های مرسوم با الفاظ تابو است . هجویات او بیشتر متوجه رقیبان شعری و حاسدان است و در این میان، تشبیه مهمترین عنصر خیال‌آفرین‌ و شاعرانه‌ مجیر به شمار می‌آید. ذهن تصویرساز مجیر برای هجو دیگران، به آوردن یک تصویر اکتفا نمی‌کند و تشبیهات او آمیخته به تصاویر دیگر و دربرگیرنده تناسب‌های لفظی و معنوی گوناگون است. این آمیختگی‌ بر‌ ارزش‌ ادبی هجویات وی می‌افزاید و جنبه‌ تخیلی‌ آن‌ را تقویت می‌نماید. همچنین، این امر از زشتی و کراهیتی که مختص سخن هجوگونه است، می‌کاهد و بر ویژگی بلاغی سخن می‌افزاید‌. مجیر‌ با تمثیل‌‎ها و اسلوب معادله‌هایی که بر پایه‌ منطق‌ عقلی و هنری ساخته است، می‌کوشد با بیانی مستدل، ضمن برکشیدن مقام خود، دیگران را در جایگاهی فروتر نشاند. از این‌رو، می‌توان گفت که مجیر‌ در تشبیهات هجوآمیز خود بین عناصر به ظاهر بی‌ارتباط‌ و دور از هم، پیوندی شاعرانه برقرار نموده است و ذهن مخاطب را برای کشف ارتباط دو سوی تشبیه، به تکاپو‌ انداخته‌ است‌. از نظر معنایی نیز هجویات او بازنمود اوضاع اجتماعی مردم و اخلاق‌ حاکم‌ بر جامعه است و افزون بر وجاهت هنری، از نظر معنایی نیز درخور توجه‌ است‌.<ref>ر.ک: سعیدی ‌مقدم، محمد، صفحه چکیده</ref>‏

آوردن واژه‌های پهلوی «ایدون» و «ایدر» و... .<ref>ر.ک: متن کتاب، ص42،39،38</ref>‏

‏آبادی از دوازده نسخه خطی برای تهیه این دیوان بهره جسته است.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص87-78</ref>‏ همچنین تعلیقه‌ها و حاشیه‌های خود، واژه‌های دشوار یا نامأنوس را (به همراه درج شماره صفحه‌ای که واژه در آن آمده است) معنی می‌کند و درباره آن‌ها با بهره‌جستن از فرهنگ‌نامه‌ها و لغت‌نامه‌های معتبر توضیح می‌دهد: مانند: «برید»: قاصد و نامه‌بر. برید معرّب بُریده دم است و آن استری باشد یا ... . <ref>ر.ک: همان، ص419</ref>‏  وی علاوه بر نمایه لغات و ترکیبات، فهارس فنی احادیث، اخبار، مثل‌ها، سخن بزرگان، اشعار عربی تعلیقه‌ها، ضرب المثل‌ها، نام کسان و جای‌ها، نام‌های منسوب و بروج و ستارگان را نيز تنظیم کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص781-675</ref>