پرش به محتوا

أخلاق الوزيرين: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - '.↵==گزارش محتوا==' به '. ==گزارش محتوا=='
جز (جایگزینی متن - '.↵==ساختار==' به '. ==ساختار==')
جز (جایگزینی متن - '.↵==گزارش محتوا==' به '. ==گزارش محتوا==')
خط ۳۲: خط ۳۲:
==ساختار==
==ساختار==
اخلاف الوزيرين به‌صورت نامه‌اى است مفصل خطاب به یکى از دوستان يا بزرگان بدون هيچ فصل بندى يا اختيار عناوین.
اخلاف الوزيرين به‌صورت نامه‌اى است مفصل خطاب به یکى از دوستان يا بزرگان بدون هيچ فصل بندى يا اختيار عناوین.
==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
نویسنده در مقدمه مشروح کتاب، سبب تألیف آن را شرح مى‌دهد<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?pageNumber=3&viewType=html ر.ک: مقدمه، ص3]</ref> و تاريخچه‌اى از كارهاى مشابه نقل مى‌كند و خود را در بيان مثالب و معايب این دو وزير محق مى‌شمارد. سپس به شرح مفصل خصوصيات زندگى صاحب بن عباد مى‌پردازد<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?pageNumber=13&viewType=html ر.ک: همان، ص13]</ref>، و آنگاه به سراغ ابوالفضل بن عمید مى‌رود و بيشتر از خست و لئامت او سخن مى‌گوید<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?pageNumber=15&viewType=html ر.ک: همان، ص15]</ref>. در خلال بحث از ابن العمید، كرارا به بيان مطالب صاحب گريز مى‌زند، و از علاقه او به شنيدن تملق و از خودبزرگ بينى او ياد مى‌كند كه خویش را در علم بيان از قس بن ساعده و در نحو از [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سيبویه]] و در كلام از نظام و در فقه از ابوحنيفه و در عروض از خليل بن احمد بالاتر مى‌شمرد و به ولع او به سجع سازى اشاره، و سجعهاى غريبى از او نقل مى‌كند و فخرفروشى او را در احاطه بر لغت عرب و آشنايى با نوادر و غرائب الفاظ مى‌نكوهد<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?sectionNumber=2&pageNumber=330&viewType=html&query=%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%AD%D9%86%D9%8A%D9%81%D9%87 ر.ک: متن، ص330]</ref>. استادى ابوحيان در هجو، آن هم در لباس و ظاهر جد، به دل مى‌نشيند و بر عقل و احساس اثر مى‌كند. او برای هر مطلب شاهدى مى‌آورد. مع الوصف [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] داشتن این کتاب را شوم مى‌داند.
نویسنده در مقدمه مشروح کتاب، سبب تألیف آن را شرح مى‌دهد<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?pageNumber=3&viewType=html ر.ک: مقدمه، ص3]</ref> و تاريخچه‌اى از كارهاى مشابه نقل مى‌كند و خود را در بيان مثالب و معايب این دو وزير محق مى‌شمارد. سپس به شرح مفصل خصوصيات زندگى صاحب بن عباد مى‌پردازد<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?pageNumber=13&viewType=html ر.ک: همان، ص13]</ref>، و آنگاه به سراغ ابوالفضل بن عمید مى‌رود و بيشتر از خست و لئامت او سخن مى‌گوید<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?pageNumber=15&viewType=html ر.ک: همان، ص15]</ref>. در خلال بحث از ابن العمید، كرارا به بيان مطالب صاحب گريز مى‌زند، و از علاقه او به شنيدن تملق و از خودبزرگ بينى او ياد مى‌كند كه خویش را در علم بيان از قس بن ساعده و در نحو از [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سيبویه]] و در كلام از نظام و در فقه از ابوحنيفه و در عروض از خليل بن احمد بالاتر مى‌شمرد و به ولع او به سجع سازى اشاره، و سجعهاى غريبى از او نقل مى‌كند و فخرفروشى او را در احاطه بر لغت عرب و آشنايى با نوادر و غرائب الفاظ مى‌نكوهد<ref>[https://noorlib.ir/book/view/11324?sectionNumber=2&pageNumber=330&viewType=html&query=%D8%A7%D8%A8%D9%88%D8%AD%D9%86%D9%8A%D9%81%D9%87 ر.ک: متن، ص330]</ref>. استادى ابوحيان در هجو، آن هم در لباس و ظاهر جد، به دل مى‌نشيند و بر عقل و احساس اثر مى‌كند. او برای هر مطلب شاهدى مى‌آورد. مع الوصف [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] داشتن این کتاب را شوم مى‌داند.