۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'امام خمينى' به 'امام خمينى'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'امام خمينى' به 'امام خمينى') |
||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
شعرايى را كه در اين مجموعه، اشعارشان ذكر شده است، مى‌توان به دو دسته تقسيم كرد: | شعرايى را كه در اين مجموعه، اشعارشان ذكر شده است، مى‌توان به دو دسته تقسيم كرد: | ||
#آنهايى كه شرح حالى از آنها نيز بيان گرديده است و عبارتند از: منصور حلاج، فرخى سيستانى، ناصرخسرو، سنائى، خاقانى، عراقى، سعدى، مولانا جلال‌الدين محمد، سلطان ولد، شيخ محمود شبسترى، جامى، مولانا ملا حسين كاشفى، بدرى كشميرى، فياض لاهيجى، فيض كاشانى، ناظم هروى، نياز جوشقانى، هماى شيرازى، جيحون يزدى، مهدى الهى قمشه‌اى، پروين اعتصامى، امام خمينى(ره)، على‌اكبر صلح‌خواه (خوشدل تهرانى) و اميد مجد. | #آنهايى كه شرح حالى از آنها نيز بيان گرديده است و عبارتند از: منصور حلاج، فرخى سيستانى، ناصرخسرو، سنائى، خاقانى، عراقى، سعدى، مولانا جلال‌الدين محمد، سلطان ولد، شيخ محمود شبسترى، جامى، مولانا ملا حسين كاشفى، بدرى كشميرى، فياض لاهيجى، فيض كاشانى، ناظم هروى، نياز جوشقانى، هماى شيرازى، جيحون يزدى، مهدى الهى قمشه‌اى، پروين اعتصامى، [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره)، على‌اكبر صلح‌خواه (خوشدل تهرانى) و اميد مجد. | ||
#آنهايى كه تنها اشعارى از آنها ذكر شده است و عبارتند از: محمدحسين مدرسى اسفه‌اى، يوسف رضايى، محمدعلى مردانى، محمدحسن حائرى و سيد رضا مؤيد. | #آنهايى كه تنها اشعارى از آنها ذكر شده است و عبارتند از: محمدحسين مدرسى اسفه‌اى، يوسف رضايى، محمدعلى مردانى، محمدحسن حائرى و سيد رضا مؤيد. | ||
حلاج اولين شاعرى است كه اشعارى از ديوان او گزينش شده است. پيش از ذكر اشعار، شرح حالى مختصر از او بيان گرديده و پاره‌اى از نوشته‌هاى وى شمارش شده است. درباره او چنين مى‌خوانيم: «حلاج، شهرت ابومغيث حسين بن منصور (234-309ق)، عارف و صوفى مشهور اسلام است. اصل وى از بيضا (فارس) بود وليكن در واسط و عراق نشو و نما يافت و در 12 سالگى قرآن كريم را حفظ كرد و در حدود سنه 299ق طريقه و مذهب خاصى اظهار كرد و عده‌اى از او پيروى كردند...» <ref>متن كتاب، ص1</ref>. | حلاج اولين شاعرى است كه اشعارى از ديوان او گزينش شده است. پيش از ذكر اشعار، شرح حالى مختصر از او بيان گرديده و پاره‌اى از نوشته‌هاى وى شمارش شده است. درباره او چنين مى‌خوانيم: «حلاج، شهرت ابومغيث حسين بن منصور (234-309ق)، عارف و صوفى مشهور اسلام است. اصل وى از بيضا (فارس) بود وليكن در واسط و عراق نشو و نما يافت و در 12 سالگى قرآن كريم را حفظ كرد و در حدود سنه 299ق طريقه و مذهب خاصى اظهار كرد و عده‌اى از او پيروى كردند...» <ref>متن كتاب، ص1</ref>. | ||
امام خمينى(ره) از شخصيت‌هايى است كه علاوه بر شرح حال و ذكر آثار، تعدادى از غزليات ناب عرفانى از ديوان شعر ايشان گزينش شده است <ref>ر.ك: همان، ص263</ref>. | [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) از شخصيت‌هايى است كه علاوه بر شرح حال و ذكر آثار، تعدادى از غزليات ناب عرفانى از ديوان شعر ايشان گزينش شده است <ref>ر.ك: همان، ص263</ref>. | ||
اميد مجد آخرين شخصيتى است كه اشعارى از او آمده است. وى در مردادماه سال 1350 در بروجرد متولد شد و در نيشابور بزرگ شد. در سال 1374 در حال مطالعه قرآن تصميم مى‌گيرد كه قرآن را به نظم درآورد و در ظرف 300 روز از عهده اين مهم برمى‌آيد. در شاعرى بيشتر تحت تأثير كلام شيخ اجل سعدى شيرازى بوده و ديگر آثار مهم او به ترجمه منظوم «نهج البلاغة» مى‌توان اشاره نمود <ref>ر.ك: همان، ص299</ref>. | اميد مجد آخرين شخصيتى است كه اشعارى از او آمده است. وى در مردادماه سال 1350 در بروجرد متولد شد و در نيشابور بزرگ شد. در سال 1374 در حال مطالعه قرآن تصميم مى‌گيرد كه قرآن را به نظم درآورد و در ظرف 300 روز از عهده اين مهم برمى‌آيد. در شاعرى بيشتر تحت تأثير كلام شيخ اجل سعدى شيرازى بوده و ديگر آثار مهم او به ترجمه منظوم «نهج البلاغة» مى‌توان اشاره نمود <ref>ر.ك: همان، ص299</ref>. | ||