۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
كتاب فضال الأعمال: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ی‌آ' به 'ی‌آ'
جز (جایگزینی متن - 'ه‌ت' به 'ه‌ت') |
جز (جایگزینی متن - 'ی‌آ' به 'ی‌آ') |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
این کتاب، چهار بخش اصلی دارد که تمامی کسانی که آن را ذکر کرده‌اند همین تعداد بخش برای آن برشمرده‌اند. جزء اول کتاب از ابتدای مطالب است تا کتاب صیام، جزء دوم از کتاب الصیام تا فضل سعی بر حوائج نیازمندان و یتیمان و بنات و اخوات است، جزء سوم از فضیلت سعی بر برآوردن حوائج نیازمندان تا کتاب فضائل قرآن را در بر دارد و جزء چهارم و آخرین جزء، از فضائل قرآن به بعد را بیان کرده است تا آخر کتاب.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص76</ref> | این کتاب، چهار بخش اصلی دارد که تمامی کسانی که آن را ذکر کرده‌اند همین تعداد بخش برای آن برشمرده‌اند. جزء اول کتاب از ابتدای مطالب است تا کتاب صیام، جزء دوم از کتاب الصیام تا فضل سعی بر حوائج نیازمندان و یتیمان و بنات و اخوات است، جزء سوم از فضیلت سعی بر برآوردن حوائج نیازمندان تا کتاب فضائل قرآن را در بر دارد و جزء چهارم و آخرین جزء، از فضائل قرآن به بعد را بیان کرده است تا آخر کتاب.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص76</ref> | ||
این کتاب حاوی 778 حدیث است و نویسنده آن صرفاً به ذکر احادیث پرداخته است و بهجز مقدمه کوتاهی که مؤلف بر کتاب نوشته، تعلیقاتی را در بر ندارد، همانطور که از اشعار و شروح هم در آن خبری نیست. نویسنده پس از نوشتن مقدمه کتاب، با ایراد احادیث متعلق به طهارت، بحث را آغاز می‌کند و از فضیلت وضو می‌گوید. او در این مبحث بر شیوه فقها و بسیاری از محدثینی که کتابشان را با طهارت آغاز کرده‌اند سیر می‌کند. وی سپس بحث اذان و متعلقات آن مانند دعا را بیان می‌دارد، سپس نماز و تعقیبات آن را، و در بخش ذکر ادعیه و فضل اذکار پس از نماز، به‌تفصیل روایاتی دراینباره | این کتاب حاوی 778 حدیث است و نویسنده آن صرفاً به ذکر احادیث پرداخته است و بهجز مقدمه کوتاهی که مؤلف بر کتاب نوشته، تعلیقاتی را در بر ندارد، همانطور که از اشعار و شروح هم در آن خبری نیست. نویسنده پس از نوشتن مقدمه کتاب، با ایراد احادیث متعلق به طهارت، بحث را آغاز می‌کند و از فضیلت وضو می‌گوید. او در این مبحث بر شیوه فقها و بسیاری از محدثینی که کتابشان را با طهارت آغاز کرده‌اند سیر می‌کند. وی سپس بحث اذان و متعلقات آن مانند دعا را بیان می‌دارد، سپس نماز و تعقیبات آن را، و در بخش ذکر ادعیه و فضل اذکار پس از نماز، به‌تفصیل روایاتی دراینباره می‌آورد. او سپس به کتاب جنائز و مباحث تحت آن می‌پردازد، سپس روزه و زکات و سپس به بحث فضیلت نیکی به پدر و مادر و خاله و صله ارحام می‌پردازد.<ref>ر.ک: همان، ص76-77</ref> | ||
او سپس به کتاب حج و جهاد و نکاح و بیع و قضا و فضائل قرآن و علم می‌پردازد. سپس باز به مبحث دعا بازمی‌گردد و در ذکر فضایل دعا بسیار سخن می‌گوید و از دعا و ذکر و توبه می‌گوید. او در ذیل ذکر، فضائلی را بیان می‌کند که در باب ادب می‌گنجند؛ برخی از مباحث مربوط به این مسئله بیان فضل سلام و مصافحه و دیدار برادران دینی و... است. خاتمه کتاب، خاتمه لطیفی است که با طبع مباحث چنین کتاب‌هایی سازگاری کامل دارد؛ نویسنده در خاتمه، درباره وسعت رحمت الهی و گستردگی بخشش او صحبت کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص77</ref> | او سپس به کتاب حج و جهاد و نکاح و بیع و قضا و فضائل قرآن و علم می‌پردازد. سپس باز به مبحث دعا بازمی‌گردد و در ذکر فضایل دعا بسیار سخن می‌گوید و از دعا و ذکر و توبه می‌گوید. او در ذیل ذکر، فضائلی را بیان می‌کند که در باب ادب می‌گنجند؛ برخی از مباحث مربوط به این مسئله بیان فضل سلام و مصافحه و دیدار برادران دینی و... است. خاتمه کتاب، خاتمه لطیفی است که با طبع مباحث چنین کتاب‌هایی سازگاری کامل دارد؛ نویسنده در خاتمه، درباره وسعت رحمت الهی و گستردگی بخشش او صحبت کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص77</ref> | ||
همانطور که از مباحث پیشگفته | همانطور که از مباحث پیشگفته برمی‌آید، نویسنده در ذکر ترتیب مباحث کتاب به ترتیب مرسوم ابواب فقهی طبق عادت علما رفته است و فقط در برخی موارد از این عادت تخطی کرده است؛ مانند مبحث نیکی به مادر و خاله و... که مناسبتر میبود آن را ذیل باب ادب ذکر کند.<ref>ر.ک: همان</ref> | ||
شیوه او در ذکر احادیث این است که اسانید آن را از کتاب حذف کرده، احادیث کتب ائمه اهل سنت را جدا کرده است، غالباً ً اگر حدیثی در یکی از صحیحین بوده به دیگری نسبت نداده است هرچند در برخی کتاب سنن بوده باشد زیرا مقصود مؤلف علم به صحت حدیث بوده است نه کثرت روات آن.<ref>ر.ک: همان، ص77</ref> | شیوه او در ذکر احادیث این است که اسانید آن را از کتاب حذف کرده، احادیث کتب ائمه اهل سنت را جدا کرده است، غالباً ً اگر حدیثی در یکی از صحیحین بوده به دیگری نسبت نداده است هرچند در برخی کتاب سنن بوده باشد زیرا مقصود مؤلف علم به صحت حدیث بوده است نه کثرت روات آن.<ref>ر.ک: همان، ص77</ref> | ||