مرزبان‌نامه: تفاوت میان نسخه‌ها

در باب اول، به سبب نام‎گذاری کتاب به «مرزبان‎نامه» اشاره شده است. این باب در واقع حکایت‎ها و داستان‎هایی است که‎ بین‎ مرزبان‎ و دستور (وزیر) نقل می‎شود تا نتایج سیاسی و مملکت‎داری گرفته شود. در این باب ذکر گردیده که این کتاب به مرزبان بن شروین منسوب است که از فرزندزادگان‎ کیکاووس - ‎برادر ملک عادل انوشیروان - ‎بود. شروین پنج پسر داشت. پس از مرگ او، حکومت به پسر بزرگ‎تر رسید. بعد از مدتی، برادران دیگر از روی حسد به مخالفت برخاستند. مرزبان، برای تبری از استقلال برادران، تصمیم‎ به‎ ترک دیار گرفت تا پادشاه درباره او اندیشه بد نکند. قبل از رفتن، به حضور برادر رفت و به نصیحت او پرداخت و شیوه‎های پادشاهی درست و عادلانه را به وی آموخت. شاه، وزیر بداندیشی داشت که می‎کوشید میان برادران، بذر بدگمانی بپاشد و روابط آنها را تیره سازد. مرزبان با او به مناظره در امور ملک می‎پردازد<ref>ر.ک: عزتی‎پرور، احمد، 1378، ص172-‎173</ref>.

در باب دوم، با بیان حکایات مناسب، از جمله حکایت‎های مربوط به اجنه و عفریت‎ها، سعی می‎شود سوء ظن شاه‎ نسبت‎ به‎ برادران برطرف گردد<ref>ر.ک: همان</ref>

ویژگی دیگر این اثر، آن است که نام تمام مکان‎هایی که در این کتاب ثبت شده، همه متعلق به قلمرو ایران قبل از اسلام است و هیچ اسمی مربوط به قلمرو اسلام در آن دیده نمی‎شود<ref>ر.ک: همان، ص53</ref>.

نگرش مؤلف به پادشاهی، شدیدا تحت تأثیر سنت تفکر ایرانی قرار دارد. در‎ این‎ نگرش، پادشاه از فره ایزدی و از تأیید و توفیق الهی برخوردار است. از اینجاست که شاه، گاه به آفتاب رخشنده تمثیل می‎شود و گاه به مادر مهربان<ref>همان</ref>.

ذهن پادشاه نیز صاف‎ترین اذهان خلق بشمار می‎رود و مظاهر طبیعی، از تغییرات درونی او تأثیر می‎پذیرد و احوال جهان مطابق تغییر و گردش احوال درونی شاه‎ تحول‎ می‎یابد.‎ اگر پادشاه مکدر شود، خیر و برکت از عالم برمی‎خیزد و اگر‎ به دل او انبساط و سرور وارد شود، در جهان نیز آثار آن هویدا می‎شود<ref>همان، ص136</ref>.

نکته قابل توجه در این اثر، توجه‎ و تأکید بر پرهیزگاری است و اغلب‎ شخصیت‎هایی که در داستان‎ها، نقش پادشاه را برعهده دارند، افرادی معرفی می‎شوند که بر هوای نفس خویش مسلط هستند و از غرایز حیوانی آسوده‎ گشته‎اند‎ (مانند شیر پرهیزگار و عقاب). حتی در مواردی نویسنده به‎طور مفصل به پرهیزگاری، قناعت و وارستگی از دنیا توجه می‎کند و مهم‎ترین نصیحت پادشاه دانا را به فرزندان‎ خویش،‎ پرهیز از دنیاطلبی معرفی می‎کند. حتی در تمام مباحث کتاب به مطلبی غیر اخلاق برنمی‎خوریم و برخلاف آثاری نظیر «قابوس‎نامه» که در آنها فصول جداگانه‎ای در مورد آیین شراب‎خواری، نرد باختن و عشق‎بازی‎ وجود دارد، در مرزبان‎نامه، یکسره سخن از پرهیزگاری است<ref>همان، ص138</ref>.