تاريخ آل زرارة: تفاوت میان نسخه‌ها

اولين كسى كه از خاندان زراره در اين كتاب معرفى شده است سُنسُن است. او جد زراره و پدر اعين است. درباره او گفته شده كه راهبى از قبيله غسان است و از جمله كسانى است كه در اوايل اسلام وارد بلاد اسلامى مى‌شود و پس از ملاقات فرزندش اعين برمى‌گردد؛ ولى از آنجا كه «سنسن» اسمى عجمى و لقب جماعتى است، برخى بر آن شده‌اند كه او مردى از فارس بود و در سرزمين روم به سلك راهبان وارد شد و با امان گرفتن وارد بلاد اسلامى شد و فرزندش اعين را ملاقات كرد. از آنچه ابوغالب در رساله‌اش و غضائرى در تكمله بيان كرده، به دست مى‌آيد كه سنسن اسلام آورده است <ref>متن كتاب، ص3</ref>.

مؤلف در ادامه به معرفى فرزند سنسن، «اعين»، نشسته و قول ابوغالب را مطرح كرده كه گفته «اعين» وقتى پسربچه‌اى رومى بود شخصى از بنى شيبان كه حلبى بود او را خريد و به تربيتش پرداخت و به او قرآن و ادب آموخت <ref>همان، ص3</ref>.

«لا يستقيم لنا الملك و من آل أعين رجل تحت الحجر»؛ «تا زمانى كه يك مرد از آل اعين در زير سنگ هم باشد، حكومت بر ما هموار نمى‌گردد» <ref>همان، ص8</ref>.

آل اعين داراى مسجد و محله‌اى در كوفه بود و [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] در آن نماز خواند. اين مسجد از مساجد ممدوح در كوفه است <ref>همان، ص8</ref>.

آل اعين در دست يافتن به معرفت اهل‌بيت(ع) پيش‌گام و پيشقدم بوده و به محبت اهل بيت نبى مكرّم اسلام(ص) دست يافته‌اند؛ چنان‌كه اعين قصد زيارت حضرت امير و اسلام آوردن به دست حضرتش را كرد <ref>همان، ص10</ref>.

به‌غير از «قعنب» و «مليك» كه به مذهب عامه كشيده شدند، بقيه بنو اعين در زمان امام باقر(ع) از خواص اصحاب ايشان بشمار مى‌آيند <ref>همان، ص12</ref>.

در ميان آل اعين، عبدربه و برادرش حمران بن اعين، حمزة بن حمران، محمّد بن حمران، بكير بن اعين، عبداللّه بن بكير، عبدالرحمان بن اعين، عبدالملك بن اعين، ضريس بن عبدالملك، همگى از اصحاب امام باقر(ع) بودند <ref>همان، ص12</ref>.

زراره از اصحاب امامين صادقين(ع) و تا زمان شهادت [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]]، در قيد حيات بودند <ref>همان، ص12</ref>.

از فرزندان قعنب بن اعين، جعفر و يونس از اصحاب آن امام بودند <ref>همان، ص14</ref>.

مؤلف، دوباره به شمردن اولاد اعين مشغول مى‌شود و به زراره كه مى‌رسد او را به‌صورت كامل معرفى و به جايگاه او نزد ائمه و بزرگان شيعه و سنى اشاره مى‌كند. او در اين‌باره مى‌گويد: «[[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]]» عثمانى كه رابطه خوبى با شيعه نداشت، زراره را مدح و تجليل كرده است <ref>همان، ص36</ref>.

مؤلف در برابر شبهات مطرح‌شده در ذم زراره، چنين مى‌گويد كه امام براى صيانت زراره از دشمنان، او را قدح كرده است و بر مدعاى خود روايتى از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] مى‌آورد كه آن حضرت، به عبدالله بن زراره فرمودند: «سلام مرا به پدرت برسان و به او بگو همانا اگر من بر تو عيبى گذاشتم، به‌خاطر دفاع از تو بود؛ زيرا مردم و دشمنان، در آزار رساندن به تمام كسانى كه به ما نزديكند، شتابان هستند و آنها را به جرم محبت ما طرد مى‌كنند و به هركسى كه ما وى را دوست بخوانيم و به خود نزديك كنيم، آزار مى‌رسانند و اقدام به قتل او مى‌كنند و هركس را كه ما از او مذمت كنيم و از خود دور نماييم، ستايش مى‌كنند. همانا من از تو بدگويى كردم؛ زيرا تو مردى هستى كه در داشتن محبت به ما شهرت دارى و به‌سوى ما مايل هستى و به همين علت در نزد مردم مذمت مى‌شوى و من دوست داشتم با اين كار، شر را از تو دفع كنم؛ چنان‌كه خداوند در قرآن، ماجراى سوراخ كردن كشتى آن انسان‌هاى محروم را بيان مى‌كند تا به دست حاكمى كه كشتى‌هاى سالم را غصب مى‌كرد، نيفتد... اين مثل را درياب؛ خدا تو را مورد رحمت قرار دهد! به خدا قسم محبوب‌ترين مردم نزد من و محبوب‌ترين اصحاب پدرم از بين زندگان و مردگان تو هستى. همانا تو برترين كشتى آن درياى بزرگ و بسيار پرآبى و از پشت سر تو پادشاهى ظالم و غاصب، در كمين هر كشتى سالمى است كه از درياى هدايت عبور مى‌كند، تا آن را غصب و اهلش را اسير نمايد...» <ref>ر.ك: همان، ص67</ref>.