سير الأولياء في محبة الحق جل و علاء
| سير الأولياء في محبة الحق جل و علاء: در احوال و ملفوظات مشايخ چشت | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | علوی کرمانی، سید محمد بن مبارک (نویسنده) |
| ناشر | مرکز تحقيقات فارسی ايران و پاکستان مؤسسه انتشارات اسلامي لاهور |
| مکان نشر | پاکستان - اسلام آباد: مرکز تحقيقات فارسی ايران و پاکستان پاکستان - لاهور: مؤسسه انتشارات اسلامي لاهور |
| سال نشر | 1398ق. = 1978م. = 1375ش. |
| چاپ | چاپ يکم |
| زبان | فارسی کهن |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
سير الأولياء في محبة الحق جل و علاء: در احوال و ملفوظات مشايخ چشت تألیف سید محمد بن مبارک علوی کرمانی معروف به میر خورد
بخش اعظم کتاب سير الأولياء در بیان احوال و آثار بزرگان طریقت چشته، به‌خصوص نظام‌الدین اولیاء است و با توجه به آنکه مؤلف خود از مشایخ این فرقه است و با توجه به هم‌عصر بودن او با غالب این بزرگان، کتاب درباره مشایخ چشتیه در شبه‌قاره و به‌ویژه درباره نظام‌الدین اولیاء اطلاعات تاریخی ارزشمندی دارد.
سير الأولياء ازنظر ادبی اثر برجسته و قابل‌توجهی نیست، اما از نثری ساده و روان برخوردار است و در آن کمتر اثری از عربی زدگی و فضل فروشی‌های منشیانه را می‌بینیم. البته کثرت ارجاعات او به اقوال مشایخ و عارفان و شاعران، انسجام متن و روانی آن را تحت تأثیر قرار داده است.
مؤلف در سرآغاز شرح احوال عارفان طریقت چشت، نثر را ادبی‌ترمی‌کند و به نثر مسجع نزدیک می‌شود.[۱]
میر خورد طبع شعر نیز داشته است و در جای‌جای این اثر به اشعار عربی و فارسی خویش استشهاد کرده است. این اشعار عموماً ضعیف و به‌دوراز جنبه‌های زیبایی شناسانه‌اند. قالب‌های شعری او عبارت‌اند از قطعه، مثنوی، رباعی و غزل، برخی از ابیات او که اغلب با عبارت «این ضعیف گوید» همراه است.
او همچنین در مطاوی اثر خود به ابیاتی از سایر شاعران نیز استشهاد می‌کند؛ این ابیات عموماً از سعدی، سنایی، عطار، نظامی، امیرخسرو دهلوی، امیرحسن شاعر و شیخ عثمان حرب آبادی و...است. همچنین ابیاتی از زبان بزرگان چشتیه نقل می‌کند که تحقیق در آن‌ها ضروری است.
این ابیات از کسانی چون شیخ فریدالدین، نظام‌الدین اولیاء و مولانا بدرالدین اسحاق است. همچنین در پاره‌ای از ابیات نام شاعر ذکر نشده و شعر پس از عباراتی چون «بزرگی گوید» آمده است. او از متون نثر به رساله قشیریه و کشف‌المحجوب توجه داشته است.
منبع اصلی میرخورد در روایاتش شنیده‌های او بوده است. معمولاً در بیان شنیده‌هایش نام راوی را که معمولاً نظام‌الدین اولیاء یا شیخ فریدالدین است ذکر می‌کند. در موارد متعددی نیز با عبارت «منقول است» ضعف روایات و عدم قطعیت خود در صحت آن‌ها را بیان می‌کند.[۲]