دیوان شمس‌الفصحاء محیط قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'فارسي ' به 'فارسی') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
| زبان = فارسی | | زبان = فارسی | ||
| کد کنگره =/د9 / 7368 PIR | | کد کنگره =/د9 / 7368 PIR | ||
| موضوع =شعر | | موضوع =شعر فارسی- قرن 14 | ||
شعر مذهبي - قرن 13ق. | شعر مذهبي - قرن 13ق. | ||
|ناشر | |ناشر | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
| شابک = | | شابک = | ||
| تعداد جلد = 1 | | تعداد جلد = 1 | ||
| کتابخانۀ دیجیتال نور = | | کتابخانۀ دیجیتال نور =13325 | ||
| کتابخوان همراه نور = | | کتابخوان همراه نور = | ||
| کد پدیدآور =3465، 59182 | | کد پدیدآور =3465، 59182 | ||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
'''دیوان شمس‌الفصحاء محیط،''' مجموعه اشعار [[میرزا محمد قمی]] متخلص به «محیط» و ملقب به «شمس‌الفصحاء» از شاعران اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که به کوشش [[کرمی، احمد|احمد کرمی]]، منتشر شده است. | '''دیوان شمس‌الفصحاء محیط،''' مجموعه اشعار [[میرزا محمد قمی]] متخلص به «محیط» و ملقب به «شمس‌الفصحاء» از شاعران اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که به کوشش [[کرمی، احمد|احمد کرمی]]، منتشر شده است. | ||
آنچه اهمیت کتاب را نشان می‌دهد، توجه به این نکته است که پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوه متقدمان سپرد و گویندگانی چون عاشق و مشتاق و پس از آنان، [[آذر]]، [[صباحی]] و [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف اصفهانی]] کوشیدند شیوه پیشین را پیروی کنند و به سیاق سخن‌سرایان متقدم در سبک‌های خراسانی و عراقی سخن بگویند، بیشتر گویندگان غزل‌سرا، در کار غزل، مکتب [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] را برگزیدند و کمتر به تتبع از غزل حافظ پرداختند. | آنچه اهمیت کتاب را نشان می‌دهد، توجه به این نکته است که پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوه متقدمان سپرد و گویندگانی چون عاشق و مشتاق و پس از آنان، [[آذر]]، [[صباحی]] و [[هاتف اصفهانی، احمد|هاتف اصفهانی]] کوشیدند شیوه پیشین را پیروی کنند و به سیاق سخن‌سرایان متقدم در سبک‌های خراسانی و عراقی سخن بگویند، بیشتر گویندگان غزل‌سرا، در کار غزل، مکتب [[سعدی، مصلح بن عبدالله|سعدی]] را برگزیدند و کمتر به تتبع از غزل حافظ پرداختند... گوینده‌ای که در پیروی از مکتب [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]]، توفیق شایسته یافته باشد، از آغاز این دوره تا به امروز، به نظر نمی‌رسد؛ مگر آنکه به‌جرئت بگوییم محیط قمی تا حد بسیار، سیاق سخن خویش را به بیان [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] نزدیک کرده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه ب</ref>. | ||
بااین‌حال، هرچند در شعر محیط نیز گاهی تبعیت از سخن سعدی به چشم می‌خورد، ولی برروی‌هم باید گفت که گفتار وی بیشتر از شیوه حافظ مایه گرفته است و در مجموعه اشعار وی، فراوان است اشعاری که از آن رایحه سخن [[حافظ، شمس‌الدین محمد|حافظ]] استشمام می‌شود<ref>ر.ک: همان</ref>. | |||
از ویژگی‌های سخن محیط این است که باآنکه وی را در شمار غزل‌سرایان باید شمرد، غزل مجرد در دیوان او کمتر دیده می‌شود، بلکه بیشترین غزل‌هایش مختوم به مدح است و اکثر این مدایح، مربوط است به ثنای اهل‌بیت(ع)<ref>همان</ref>. | |||
از ویژگی‌های سخن محیط | |||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| خط ۷۲: | خط ۶۵: | ||
[[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | [[رده:زبانها و ادبیات ایرانی]] | ||
[[رده:مقالات اردیبهشت 01 مکرمی]] | [[رده:مقالات اردیبهشت 01 مکرمی]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی | [[رده:مقالات بازبینی شده خرداد 01]] | ||
[[رده:مقالات بازبینی شده2 خرداد1401]] | [[رده:مقالات بازبینی شده2 خرداد1401]] | ||
نسخهٔ ۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۱۵
| دیوان شمس‌الفصحاء محیط قمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | محیط قمی، محمد (نویسنده) کرمی، احمد (مصحح) |
| ناشر | نشر ما |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | 1362ش |
| چاپ | اول |
| موضوع | شعر فارسی- قرن 14 شعر مذهبي - قرن 13ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /د9 / 7368 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
دیوان شمس‌الفصحاء محیط، مجموعه اشعار میرزا محمد قمی متخلص به «محیط» و ملقب به «شمس‌الفصحاء» از شاعران اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که به کوشش احمد کرمی، منتشر شده است.
آنچه اهمیت کتاب را نشان می‌دهد، توجه به این نکته است که پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوه متقدمان سپرد و گویندگانی چون عاشق و مشتاق و پس از آنان، آذر، صباحی و هاتف اصفهانی کوشیدند شیوه پیشین را پیروی کنند و به سیاق سخن‌سرایان متقدم در سبک‌های خراسانی و عراقی سخن بگویند، بیشتر گویندگان غزل‌سرا، در کار غزل، مکتب سعدی را برگزیدند و کمتر به تتبع از غزل حافظ پرداختند... گوینده‌ای که در پیروی از مکتب حافظ، توفیق شایسته یافته باشد، از آغاز این دوره تا به امروز، به نظر نمی‌رسد؛ مگر آنکه به‌جرئت بگوییم محیط قمی تا حد بسیار، سیاق سخن خویش را به بیان حافظ نزدیک کرده است[۱].
بااین‌حال، هرچند در شعر محیط نیز گاهی تبعیت از سخن سعدی به چشم می‌خورد، ولی برروی‌هم باید گفت که گفتار وی بیشتر از شیوه حافظ مایه گرفته است و در مجموعه اشعار وی، فراوان است اشعاری که از آن رایحه سخن حافظ استشمام می‌شود[۲].
از ویژگی‌های سخن محیط این است که باآنکه وی را در شمار غزل‌سرایان باید شمرد، غزل مجرد در دیوان او کمتر دیده می‌شود، بلکه بیشترین غزل‌هایش مختوم به مدح است و اکثر این مدایح، مربوط است به ثنای اهل‌بیت(ع)[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.
پانویس