دیوان اثیرالدین اخسیکتی: تفاوت میان نسخه‌ها

| سال نشر = 1337ش.

این چاپ مشتمل بر مقدمه‌ای در شرح احوال شاعر و روش تصحیح در 112 صفحه و متن دیوان نیز شامل قصاید (4214 بیت)، غزلیات (1361 بیت)، قطعات (557 بیت)، مفردات (24 بیت)، ترجیعات (234 بیت) و رباعیات (142 بیت) است.<ref>ر.ک: یلمه‌ها، احمدرضا، ص 180</ref>    

اثیرالدین شاعری ورزیده‌طبع و اشعار وی متین است و مخترعات لفظی و معنوی او در حد خود بسیار است، ولی تمایل او به تقلید دیگران طبع بلندش را پایبند کرده است. اثیرالدین با کمال مهارت سبک سنائی و انوری را تقلید می‌کند، ولی آن روح و ملاحت که در سخن سنائی و انوری است، در اشعار او موجود نیست. چند قصیده هم به طریقه خاقانی سروده و از عهده برآمده و او خود را از خاقانی برتر می‌داند و این گفته از انصاف دور است. اشعار اثیرالدین گذشته از تأثیر معاصرین از فنون لفظی بلاغت هم متأثر است و گویا او را به رعایت قوانین این فن میل وافر بوده؛ چنان‌که آثار آن در اکثر اشعار وی پیداست و بسیاری از ابیات وی هم به جهت بلاغت پسندیده و رائق است.<ref>ر.ک: مقدمه، صفحات بیست‌وهفت و بیست‌وهشت</ref> عیب بزرگ او در آن بود که به صعوبت معانی در اشعار خود علاقه می‌ورزید و این امر باعث مکتوم ماندن معانی ابیات او گردیده است.<ref>ر.ک: همان، سی‌ودو</ref>  

نسخه تصحیح‌شده رکن الدین همایون فرخ، به دلایل فراوان از جمله عدم دسترسی به نسخ متعدد و متقدم، با تحریفات و تصحیفات فراوان صورت پذیرفته و بسیاری از ابیات با اغلاط، افتادگی‌ها و ابهامات و تعقیدات فراوان ضبط گردیده است.<ref>ر.ک: یلمه‌ها، احمدرضا، ص179</ref>    

# یلمه‌ها، احمدرضا؛ «نگرشی نو بر دیوان اثیرالدین اخسیکتی»، آینه میراث، بهار و تابستان 1389، دوره جدید، شماره 46، ص 179 تا 196، به آدرس اینترنتی:  

[[رده:مقالات بازبینی نشده1]]