ابن عراقی، احمد بن عبدالرحیم

(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

ابن عراقى، ابوزرعه ولى‌الدين احمد بن عبدالرحيم (3 ذى‌حجه 762 - 27 شعبان 826ق)، فقيه و قاضى شافعى مصرى، فرزند عالم مشهور حديث، حافظ زين‌الدين عراقى است.

ابن عراقی، احمد بن عبدالرحیم
نام ابن عراقی، احمد بن عبدالرحیم
نام‌های دیگر اب‍ن ع‍راق‍ی‌، اح‍م‍د ب‍ن ع‍ب‍د ال‍رح‍ی‍م‌

ع‍راق‍ی‌، ول‍ی ال‍دی‍ن اح‍م‍د

اب‍و زرع‍ه‌، اح‍م‍د ب‍ن ع‍ب‍د ال‍رح‍ی‍م‌

نام پدر عبدالرحیم
متولد 3 ذى‌حجه 762ق
محل تولد قاهره
رحلت 27 شعبان 826ق
اساتید سراج‌الدين بلقينى

جمال‌الدين اسنوى

برهان‌الدين ابن جماعه

ابن ملقن

جمال‌الدين ابن نباته

ابوالبقاء سبکی

برخی آثار الذيل علی العبر في خبر من عبر
کد مؤلف AUTHORCODE06414AUTHORCODE

ولادت

ابن عراقى در قاهره متولد شد و در سه سالگى همراه پدر به دمشق رفت.

تحصیلات

پدر از كودكى مشوق او در تحصيل علم بود و او را در دمشق در مجالس درس شاگردان فخرالدين ابن بخارى و فخرالدين ابن عساكر و ديگر محدثان شركت داد و پس از چندى به قاهره بازگرداند. آنگاه ابن عراقى به حفظ قرآن پرداخت. در 780ق، بار ديگر به دمشق رفت و نزد طبقه جديدى از محدثان حديث شنيد. درعين‌حال، از فراگیرى ساير علوم نيز غافل نبود.

اساتید

ابن عراقى در زادگاهش، قاهره و نيز در دمشق، بيت‌المقدس، مكه و مدينه نزد بزرگان زمان، چون سراج‌الدين بلقينى، جمال‌الدين اسنوى، برهان‌الدين ابن جماعه، ابن ملقن، جمال‌الدين ابن نباته و ابوالبقاء سبکی، فقه، حديث و ديگر دانش‌ها را فراگرفت.

مسئولیتها

پس از درگذشت پدر، مشاغل او را عهده‌دار شد و در جامع طولونى و مدارس ديگر، تدريس فقه و حديث را آغاز كرد و بعد از درگذشت همام‌الدين، شيخ مدرسه جماليه، به جانشينى او برگزيده شد.

در دهه 90، به نيابت قاضى عمادالدين كركى منصوب گرديد و مدت 20 سال در این مقام باقى ماند. در 823ق، برای به‌جاى آوردن مناسك حج به مكه رفت و در حرمین به تدريس پرداخت. پس از وفات قاضى جلال‌الدين بلقينى (824ق) از سوى ملك ظاهر به قاضى‌القضاتى برگزيده شد، اما یک سال و اندى بعد در اثر دشمنى برخى دولت‌مردان، از این مقام بركنار شد

وفات

كمتر از یک سال بعد درگذشت. پیکر او را كنار پدرش به خاک سپردند.

آثار

  1. ذيل الكاشف ذهبى؛
  2. الأمالي؛
  3. تحرير الفتاوى على التنبيه و المنهاج و الحاوی؛
  4. ذيل على ذيل العبر ذهبى؛
  5. المستفاد من مبهمات المتن و الإسناد؛
  6. المعين على أرجوزة ابن ياسمین؛
  7. النظم الوهّاج في نظم المنهاج[۱].

پانویس

منابع مقاله

عابدی، محسن، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377


وابسته‌ها