أخلاق الوزيرين: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">

[[پرونده:NUR11324J1.jpg|بندانگشتی|أخلاق الوزیرین]]

{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"

! نام کتاب!! data-type="bookName" |أخلاق الوزیرین

|-

|نام‌های دیگر کتاب

| data-type="otherBookNames" |مثالب الوزیرین الصاحب ابن عباد و ابن العمید

|-

| data-type="authors" |[[طنجی، محمد بن تاو یت]] (محقق)

|زبان  

| data-type="language" |عربی

|کد کنگره  

| data-type="congeressCode" style="direction:ltr" |‏DSR‎‏ ‎‏719‎‏ ‎‏/‎‏الف‎‏2‎‏الف‎‏3*

|موضوع  

| data-type="subject" |ابن عمید، ابوالفضل محمد بن حسین، 298؟ - 360ق. نقد و تفسیر

|ناشر  

| data-type="publisher" |دار صادر

|مکان نشر  

| data-type="publishPlace" |بیروت - لبنان

|سال نشر  

| data-type="publishYear" | 1412 ‌‎ق یا 1992 م

|- class="articleCode"

|کد اتوماسیون

| data-type="automationCode" |AUTOMATIONCODE11324AUTOMATIONCODE

|}

</div>'''اخلاق الوزيرين- الصاحب بن عباد و ابن العميد''' کتابى از [[ابوحيان على بن محمد بن عباس توحيدى بغدادى]] متوفاى بين 440 و 441 ه.ق است. مؤلف در علوم بسيارى دست داشت‌ه و با زبانى فصيح و در عين حال مصنوع به بيان مطالب متنوع مى‌پرداخت‌ه است. آدام متز، مستشرق سويسى، او را بزرگترين نثر نويس عربى على الاطلاق دانسته است. او از بخت مساعدى برخوردار نبود و سراسر عمر را به فقر و نيازمندى گذراند.

مؤلف در اين کتاب، ضمن امثال و حكايات و لطايف، به زبان طنز از معايب و زشتيهاى دو وزير آل بويه، اسماعيل بن عباد طالقانى 385 ه.ق مصاحب و وزير مويدالدوله ديلمى و وزير برادرش فخرالدوله، و ابوالفضل محمد بن حسين عميد بن محمد معروف به ابن العميد 360 ه.ق، وزير با تدبير ركن‌الدوله ديلمى و معلم عضد‌الدوله ديلمى، ياد كرده است. از اين رو كسانى اين اثر او را مثالب الوزيرين و ذم الوزيرين خوانده‌اند.

== گزارش محتوا ==نويسنده در مقدمه مشروح کتاب، سبب تألیف آن را شرح مى‌دهد و تاريخچه اى از كارهاى مشابه نقل مى‌كند و خود را در بيان مثالب و معايب اين دو وزير محق مى‌شمارد. سپس به شرح مفصل خصوصيات زندگى صاحب بن عباد مى‌پردازد، و آنگاه به سراغ ابوالفضل بن عميد مى‌رود و بيشتر از خست و لئامت او سخن مى‌گويد. در خلال بحث از ابن العميد، كرارا به بيان مطالب صاحب گريز مى‌زند، و از علاقه او به شنيدن تملق و از خودبزرگ بينى او ياد مى‌كند كه خويش را در علم بيان از قس بن ساعده و در نحو از [[سیبویه، عمرو بن عثمان|سيبويه]] و در كلام از نظام و در فقه از ابوحنيفه و در عروض ازخليل بن احمد بالاتر مى‌شمرد و به ولع او به سجع سازى اشاره، و سجعهاى غريبى از او نقل مى‌كند و فخرفروشى او را در احاطه بر لغت عرب و آشنايى با نوادر و غرائب الفاظ مى‌نكوهد. استادى ابوحيان در هجو، آن هم در لباس و ظاهر جد، به دل مى‌نشيند و بر عقل و احساس اثر مى‌كند. او براى هر مطلب شاهدى مى‌آورد. مع الوصف [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] داشتن اين کتاب را شوم مى‌داند.

[http://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Text/7332 مطالعه کتاب أخلاق الوزیرین در پایگاه کتابخانه دیجیتال نور]