مجتبایی، فتح‌الله

نام	مجتبایی، فتح‌الله
نام‌های دیگر
نام پدر
متولد	1306ش
محل تولد	تهران
رحلت
اساتید
برخی آثار	تاریخ ادبیات ایران از فردوسى تا سعدى (براون) تاریخ الأدب فی إیران من الفردوسی إلى السعدی (تعریب) منتخب جوگ باسشت
کد مؤلف	AUTHORCODE07664AUTHORCODE

سید فتح‌الله مجتبایى (۱۳۰۶/ ۱۹۲۷م)، نویسنده و مترجم ایرانی، بنیان‌گذار ادیان و عرفان تطبیقی در ایران، هند شناس، عضو هیأت علمی بنیاد دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی، چهره ماندگار در 1381ش

ولادت

در آذرماه 1306ش، در تهران ولادت یافت. جد و نیای ایشان از بزرگان صوفیه طریقت نعمت‌اللهی بودند. پدر بزرگ او، یعنى مرحوم سرور على شاه، معروف به میر سیدعلى مستوفى تفرشى از مشایخ سلسله شاه نعمت‌اللّهى بود. به همین دلیل از كودكى با روش زندگى اهل تصوف آشنا بود

تحصیلات

مقدمات ادبیات و علوم رسمى را در فراهان فراگرفت و تحصیلات متوسطه را در دبیرستان‌هاى اراک به پایان رساند.

در سال 1332ش، از دانشکده ادبیات دانشگاه تهران و دانشسراى عالى درجه لیسانس گرفت و از آن سال تا 1338ش، در دبیرستان‌هاى اراک، تهران و دانشسراى عالى به تدریس ادبیات و زبان‌هاى خارجى اشتغال داشت.

در 1339ش، از طرف وزارت فرهنگ براى آشنایى با روش‌هاى جدید تألیف کتاب‌هاى درسى به خارج از کشور اعزام شد و پس از یک دوره مطالعه و تحقیق در این زمینه در آمریکا (دانشگاه کلمبیا، نیویورک)، به کشور بازگشت و مأمور تهیه و تدوین کتاب‌هاى درسى در ادبیات براى دبیرستان‌ها شد.

در 1341ش، به وابستگى فرهنگى ایران در پاکستان و مدیریت خانه‌هاى فرهنگى ایران در شهر لاهور منصوب شد و تا سال 1344ش، در آنجا به خدمات فرهنگى و تحقیق در فرهنگ اسلامى - ایرانى شبه‌قاره مشغول بود.

در پاییز 1344ش، به دعوت دانشگاه‌ هاروارد به آمریکا سفر کرد و تا سال 1350ش، در آن دانشگاه به تحصیل در فرهنگ و تاریخ ادیان و زبان‌هاى باستانى ایران و هند اشتغال داشت و به اخذ درجه فوق لیسانس در تاریخ تطبیقى ادیان و دکترى در تاریخ ادیان و فلسفه‌هاى ایران و هند نائل گردید و چون زمینه اصلى تحقیقات و تحصیلات او موضوعات مربوط به تاریخ و فرهنگ ایران و هند بود، در این مدت، دو بار به کشور هند سفر کرد و براى آشنایى با روش‌هاى سنتى تفسیر متون هندوئى و نیز مشاهده احوال و سازمان‌هاى دینى زرتشتیان هند، چندگاهى در بنارس، دهلى و بمبئى به مطالعه و بررسى پرداخت.

در 1350ش، به ایران بازگشت. مدتی در کالج دماوند به تدریس ادبیات فارسى و در گروه فلسفه دانشکده ادبیات دانشگاه تهران به تدریس حکمت شرق مشغول بود و سال بعد به دانشکده الهیات و معارف اسلامى انتقال یافت و در گروه ادیان و عرفان تطبیقى به خدمت پرداخت.

در 1353ش، به رایزنى فرهنگى ایران در هند مأمور شد و تا پاییز 1356ش، در آن کشور علاوه بر خدمات مربوط به مطالعه و تحقیق در روابط فکرى و فرهنگى مسلمانان و هندوان در شبه‌قاره اشتغال داشت و در این زمینه تألیفاتى نیز به‌صورت کتاب و مقاله منتشر ساخت.

پس از پایان مأموریت و بازگشت به کشور، همچنان در دانشکده الهیات و معارف اسلامى به تدریس ادامه داد و چند دوره مدیریت گروه ادیان و عرفان آن دانشکده را بر عهده داشت. اکنون نیز در همان گروه به تدریس تاریخ ادیان، روش‌شناسى و عرفان تطبیقى اشتغال دارد.

در طول دوران خدمات فرهنگى خود، نزدیک به 200 عنوان کتاب، مقاله، شعر و نقد کتاب به‌صورت تألیف، ترجمه و تصحیح به زبان‌هاى فارسى و انگلیسى در ایران و خارج از ایران از ایشان انتشار یافته است.