سادات ناصری، سید حسن
| نام | سادات ناصری، سید حسن |
|---|---|
| نامهای دیگر | |
| نام پدر | |
| متولد | 1 اردیبهشت 1304ش |
| محل تولد | محله «پاچنار» تهران |
| رحلت | شنبه 14 بهمن سال ۱۳۶۸ش |
| اساتید | بدیع‌الزمان فروزانفر |
| برخی آثار | ترجمه نهج‌البلاغه (فاضل) |
| کد مؤلف | AUTHORCODE09151AUTHORCODE |
سید حسن سادات ناصری (1304-1368ش)، محقق زبان و ادبیات فارسی، مترجم و استاد دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران
ولادت
ایشان در اول اردیبهشت 1304ش در محله «پاچنار» تهران در خانواده‌ای فرهنگی به دنیا آمد. پدر و مادر او هر دو معلم بودند.
تحصیلات
حسن دوره ابتدایی و دبیرستانی را در دبیرستان شرف تهران سپری کرد. از همان کودکی و در هنگام تحصیل، به زبان و ادب پربار فارسی خصوصاً شاهنامه عشق می‌ورزید. این عشق و علاقه با تشویق و هدایت و حمایت والدین فرهنگ‌دوست او همراه می‌شد.
دوازده‌ساله بود که پدر را از دست داد. پس از گرفتن دیپلم وارد دانش‌سرای عالی تهران شد و این دوره را با نمرات عالی گذراند. وی پس از اخذ لیسانس تاریخ، دوره فوق لیسانس ادبیات فارسی را در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران با رتبه اول به پایان برد. او از سال ۱۳۲۵ با نشریات متعددی همکاری خود را آغاز کرد و علاوه بر آن به اقتضای طبع به سرودن شعر نیز می‌پرداخت.
استاد در سال ۱۳۲۸ به دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی راه یافت و پایان‌نامه خود را تحت عنوان ارتباط افکار حافظ و مولانا، به راهنمایی استاد بدیع‌الزمان فروزانفر انتخاب نمود، لیکن گرفتاری‌های آموزشی از یک‌سو و اشتغال به تتبعات و تألیفات و تصحیحات در زمینه مورد علاقه‌اش از سوی دیگر سبب شد که سال‌ها بعد در سال ۱۳۴۸ از پایان‌نامه‌اش دفاع و دانشنامه دکتری خود را اخذ نماید. بعضی از استادانی که دکتر سادات ناصری زیر نظرشان به کسب علم پرداخت، عبارتند از: بدیع‌الزمان فروزانفر، احمد بهمنیار، جلال‌الدین همایی، دکتر محمد معین و علی‌اصغر حکمت.
مشاغل
استاد سادات ناصری در کنار تألیف کتاب و سرودن شعر به کار معلمی نیز اشتغال داشت. ایشان از سال ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۵ خورشیدی در مدارس قم به تدریس پرداخت و در سال ۱۳۴۵ رسماً به عضویت هیئت علمی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران درآمد.
دکتر سادات ناصری فعالیت‌های مطبوعاتی‌اش را از طریق همکاری با نشریاتی همچون وحید، یغما، ارمغان، آموزش‌وپرورش، ادامه می‌داد و مقالات و تحقیقات ارزشمندی را منتشر می‌ساخت و در باروری تاریخ، فرهنگ و ادبیات ایران‌زمین پیوسته کوشا و فعال بود.
یکی از بزرگ‌ترین ویژگی‌های ادراکی و علمی ایشان کشف استعدادهایی بود که می‌یافت، آنان را پرورش می‌داد و تشویق می‌کرد و به جامعه علمی و ادبی کشور تحویل می‌داد. از جمله این افراد و دانشجویان و شاگردان استاد می‌توان به دکتر قیصر امین‌پور، دکتر سید حسن حسینی و استاد بهاء‌الدین خرمشاهی اشاره کرد.
استاد سادات ناصری در سال‌های آخرین عمر در دانشگاه‌های تهران، تربیت مدرس، علامه طباطبایی و شهید بهشتی و دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک به تدریس دروس مختلف زبان و ادبیات فارسی اشتغال داشتند و تمام عمر نسبتاً کوتاه، ولی پربرکت خود را وقف تدریس و تعلیم و تحقیق تاریخ و زبان و ادبیات فارسی نمودند.
وفات
دکتر سادات ناصری، در هفتم بهمن سال ۱۳۶۸ بنا به دعوت مقامات فرهنگی کشور افغانستان به‌همراه هیئتی عازم این کشور شد. روز شنبه چهاردهم بهمن سال ۱۳۶۸ش در حین ضیافت شامی که از سوی کاردار سفارت جمهوری اسلامی ایران به افتخار هیئت مذکور برپا شده بود، ناگهان دچار حمله قلبی شد و جان به جان‌آفرین سپرد. پیکر وی در آرامستان ابن بابویه تهران به خاک سپرده شد[۱].
آثار
- بدیع و قافیه (با همکارى دکتر محمد خزائلى، 1334)؛
- تصحیح، تحشیه و تعلیق تذکرهى آتشکده آذر؛
- اهتمام در طبع اشعار علی‌اصغر حکمت، به نام سخن حکمت؛
- تصحیح و طبع دیوان ملا محمد رفیع واعظ قزوینى؛
- فنون و صنایع ادبى؛
- قافیه و صنایع معنوى؛
- تصحیح و طبع دیوان لطفعلى‌بیگ آذر بیگدلى (با همکارى دکتر غلامحسین بیگدلى)؛
- تصحیح نهج البلاغه؛
- تصحیح دیوان محتشم کاشانى؛
- تصحیح دیوان حافظ؛
- سرآمدان فرهنگ و تاریخ ایران در دورهى اسلامى؛
- صناعات ادبى؛
- تصحیح و چاپ دیوان کامل صائب تبریزى؛
- تصحیح و طبع قصص الخاقانى؛
- هزار سال تفسیر فارسى؛
- ارتباط افکار حافظ و مولوى[۲].