إصلاح غلط المحدثين
إصلاح غلط المحدثين، نوشته واژهشناس، محدث و فقیه قرن چهارم هجری، ابوسلیمان حمد بن محمد بن ابراهیم خَطّابی بُستی (319-388ق)، تصحیح واژهشناسانه اشتباهات رایج در بین برخی از محدثان آن زمانه و نیز توضیح اختلاف روایات در نقل برخی الفاظ است.
اصلاح غلط المحدثين | |
---|---|
پدیدآوران | خطابی، حمد بن محمد (نويسنده) ضامن، حاتم صالح (محقق) |
ناشر | مؤسسة الرسالة |
مکان نشر | لبنان - بیروت |
سال نشر | 1405ق - 1985م |
چاپ | 2 |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | /خ6الف6 112/8 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
تصحیح لغوی چند کلمه؟
هرچند محقق کتاب، حاتم صالح ضامن، نوشته است: نویسنده در این اثر، حدود 140 حدیث آورده که در آن الفاظی وجود دارد که محدثان در ثبت و ضبطش و یا معنایش اشتباه میکنند و نگارنده، به ضبط یا معنای صحیحش اشاره کرده است[۱]، ولیکن این گزارش، دقیق نیست؛ زیرا بستی خطابی فقط معنا یا صورت درست تعداد 108 واژه را بیان و تصحیح کرده[۲] و در مورد 35 واژه دیگر تنها به ذکر تفاوت روایات پرداخته و از اظهار نظر و ترجیح و تصحیح، خودداری کرده است[۳] و در مجموع، نویسنده در این اثر تعداد 143 کلمه را مطرح و بهصورتی (تبیین معنای صحیح، تصحیح اشتباه در شکل کلمه یا توضیح تفاوت روایات) آن را بررسی کرده است[۴].
اسم کتاب
عنوان اثر حاضر در اغلب منابع، «إصلاح غلط المحدثين» است، ولی اسامی متعدد دیگری نیز گفتهاند:
- «إصلاح الغلط»؛
- «إصلاح الألفاظ»؛
- «إصلاح الألفاظ الحديثية التي يرويها أكثر الناس ملحونة و محرّفة»[۵].
یک یا دو کتاب؟
کتاب دیگر نویسنده به نام غريب الحديث و اثر حاضر، همسو و مکمل یکدیگرند، بلکه محقق کتاب، حاتم صالح ضامن، بر طبق شواهدی که مطرح کرده، نوشته است: من برای اولین بار به این نکته رسیدم که «إصلاح غلط المحدثين»، بخشی از غريب الحديث است، ولی نویسنده، آن را جدا ساخته و مطالبی را بر آن افزوده و به شکل کتابی مستقلّ، املا کرده است، اما ناشر غريب الحديث به این نکته اشاره نکرده است[۶].
هدف و روش
بستی خطابی، نوشته است: این کتاب، الفاظی از حدیث است که بیشتر راویان و محدثان، آن را ملحون و محرّف روایت میکنند و ما اصلاحش کردیم و شکل صوابش را گزارش کردیم و در آن، حروفی وجود دارد که دارای چند وجه است و ما روشنتر و بهترش را برگزیدیم[۷]. حاتم صالح ضامن، روش نویسنده را توضیح داده و نوشته است: او به بسیاری از قضایای لغوی اشاره دارد و بیشتر به «مهموز»، «مقصور» و «ممدود» و اشتقاق الفاظی میپردازد که محدثان درباره آن گرفتار اشتباه شدهاند. نویسنده در 10 مورد به قرآن و در 22 مورد به شعرها و رجزها استشهاد کرده است[۸].
ساختار و محتوا
هیچ ساختار روشنی در کتاب حاضر، مشاهده نمیشود و نویسنده بهعنوان واژهشناسی دقیق، واژگان برگزیدهاش را بر اساس نظم الفبایی یا موضوعی یا... مطرح نکرده، ولی هر اشتباهی که دیده یا شنیده، بهخصوص در بین راویان و حدیثشناسان، همه را گرد آورده است. اولین کلمه تفسیرشده در این اثر، «ميتة»[۹] و آخرین، «لا ترجّموا» است[۱۰].
انتقاد آشکار
نویسنده واژهشناس گاهی برخی از راویان را با تعبیر «عوام الرواة» نواخته و گاه اندیشوری ( محمد بن جریر طبری) را نام برده و تفسیر لغوی او را نسبت به واژهای، آشکارا نقد کرده و «وهم و تصحیف» نامیده است[۱۱].
نمونه مطالب
- از مواردی که باید همزه آورد تا اشکال آن دفع شود، ولی عوام همزه نمیآورند و معنایش تغییر میکند، کلام پیامبر(ص) درباره قربانیها است: «و ادّخروا و ائتجروا» (و ذخیره کنید و صدقه دهید)، که «ائتجروا» یعنی: صدقه بدهید تا به اجر آن برسید، ولی محدثان میگویند: «اتّجروا» (تجارت کنید) و در این صورت، معنا دگرگون میشود: صدقه، تغییر میکند و تجارت میشود! درحالیکه فروختن گوشتهای قربانی، فاسد است و جایز نیست[۱۲].
- در سخن پیامبر(ص): «لبيك إنّ الحمد و النعمة لك»، واژه «إنَّ» (با کسره) خوانده شود، بهتر است، ولی روایت عوام، «أَنَّ» (با فتحه) است[۱۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمهها و متن کتاب.