شفیع، محمد
پرفسور مولوی محمد شفیع (1883–1963م)، از اساتید زبان‌شناسی و ایران‌شناسی پاکستانی و مسلط بر زبان‌های فارسی و عربی بود.
تخصص‌ها
استاد دکتر مولوی محمد شفیع، در زبان‌های فارسی و عربی متبحر بود و در ایران‌شناسی و علوم اسلامی در مرتبه والایی قرار داشت. استاد بدیع‌الزمان فروزانفر در قصیده‌ای وی را ستوده که مطلعش این است: دهر و دوران کم آورد فرزند چون محمد شفیع دانشمند استاد دکتر شفیع در 1954م، ریاست اولین هیئت عالی‌رتبه فرهنگی پاکستان را - که از ایران دیدن کرد - به‌عهده داشت که به عضویت و شامل 14 تن از استادان برجسته ایران‌شناسی و ادب فارسی وقت از دانشگاه‌های پنجاب، سند، کراچی، پیشاور و داکا بوده است[۱].
آثار
- تصحیح مثنوی وامق و عذرای عنصری بلخی؛
- تتمه صوان الحكمة از علی بن زید بیهقی: ترجمه فارسی موسوم به درة الأخبار (تدوین و تحشیه)؛
- مطلع السعدين عبدالرزاق سمرقندی (تدوین و تحشیه با معانی و فرهنگ)؛
- مکاتبات رشیدی، از رشیدالدین فضل‌الله همدانی (متن فارسی با تعلیقات مشروح)؛
- تذکره میخانه، از ملا عبدالنبی فخرالزمانی قزوینی (متن با تعلیقات مشروح) [۲].
پانویس
منابع مقاله
پایگاه اینترنتی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، زبان و ادبیات فارسی در پاکستان طی قرن بیستم میلادی، به آدرس: http://icro.ir/index.aspx?pageid=32738&p=58&showitem=11138